Een overzicht van Q-koorts

Q-koorts is een zeldzame bacteriële infectie die acuut of chronisch kan zijn. Het werd voor het eerst geïdentificeerd in Australië in 1935. De "Q" in Q-koorts staat voor "query", omdat aanvankelijk niet bekend was wat de koorts veroorzaakte. De infectie wordt meestal via dieren, meestal vee, op mensen overgedragen. Mensen die nauw met dieren werken, zoals boeren en dierenartsen, lopen mogelijk meer risico om het te krijgen.

Symptomen

Bijna de helft van de mensen die Q-koorts krijgen, zullen geen symptomen vertonen (dit wordt asymptomatisch genoemd). Wanneer een persoon zich ziek voelt, ervaren ze meestal milde, griepachtige symptomen. De meeste mensen die acute Q-koorts krijgen, zullen beter worden, zelfs als ze niet naar de dokter gaan. In zeldzame gevallen ontwikkelen mensen echter chronische Q-koorts. Dit is een ernstiger vorm van de infectie.

De symptomen van Q-koorts zullen in ernst variëren, afhankelijk van of de infectie acuut of chronisch is. Hoe de ziekte zich voordoet, is ook verschillend, afhankelijk van waar een persoon woont. In de Verenigde Staten bijvoorbeeld, presenteert een persoon met Q-koorts zich doorgaans met longontsteking. In Europa manifesteert Q-koorts zich meestal in de lever, vaak als hepatitis.

Als een persoon met Q-koorts een longontsteking krijgt, is deze meestal mild. Sommige mensen kunnen echter een ernstiger aandoening krijgen die het acuut ademhalingsnoodsyndroom (ARDS) wordt genoemd. In zeldzame gevallen kan een persoon die Q-koorts heeft opgelopen neurologische symptomen hebben, zoals een ontsteking van het membraan dat de hersenen en het ruggenmerg bedekt (meningo-encefalitis). In sommige gevallen veroorzaakt Q-koorts een ontsteking in de zak rond het hart (pericarditis) of de hartspier zelf (myocarditis).

Mensen met Q-koorts ontwikkelen doorgaans luchtwegklachten binnen de eerste vijf dagen, waaronder:

• Een droge (niet-productieve) hoest.
• Pijn op de borst.
• Keelpijn.
• Moeite met ademhalen.

Acute Q-koorts

Symptomen van acute Q-koorts ontwikkelen zich gewoonlijk binnen twee tot drie weken nadat een persoon is blootgesteld, maar het kan wel zes weken duren. Het begin van de symptomen kan vrij abrupt zijn en een persoon kan denken dat hij griep (griep) of een ernstige verkoudheid heeft.

Symptomen van acute Q-koorts

• Hoofdpijn
• Vermoeidheid, malaise en spierpijn
• Hoge koorts (kan meer dan 104 graden Fahrenheit zijn)
• Rillingen en / of zweten
• Verlies van eetlust
• Buikpijn, misselijkheid, braken
• Diarree

Nadat een persoon acute Q-koorts heeft, kunnen ze ook een reeks symptomen ontwikkelen die post-Q-koorts-vermoeidheidssyndroom worden genoemd. Hoewel het niet bekend is hoeveel mensen het syndroom ontwikkelen nadat ze ziek zijn geworden van Q-koorts, meldt ongeveer 20 procent van de patiënten dat ze terugkerende vermoeidheid, koorts, spier- en gewrichtspijn hebben, evenals andere symptomen.

Mensen met reeds bestaande of onderliggende hartproblemen of ziekten lopen mogelijk een hoger risico. Ze lopen ook meer risico op het ontwikkelen van chronische Q-koorts.

Schattingen van de Centers for Disease Control and Prevention (CDC) geven aan dat minder dan 5 procent van de patiënten met acute Q-koorts chronische Q-koorts ontwikkelt.

Chronische Q-koorts

De symptomen van chronische Q-koorts kunnen maanden of jaren na een acute infectie optreden. Een persoon kan zich misschien niet herinneren dat hij werd blootgesteld of zich zelfs ziek voelde rond de tijd dat de infectie zich in de acute fase bevond. Als het echter doorgaat naar het chronische stadium, kan Q-koorts ernstige ziekten en complicaties veroorzaken.

Chronische Q-koorts presenteert zich bijna altijd met een ontsteking in het hart of in de kleppen (infectieuze endocarditis). Sommige onderzoeken suggereren dat chronische Q-koorts ook kan bijdragen aan het levenslange risico van een persoon op het ontwikkelen van hart- en vaatziekten. Als het onbehandeld blijft, kan endocarditis fataal zijn. Mensen met chronische Q-koorts kunnen ook tal van andere symptomen hebben.

Symptomen van chronische Q-koorts

• Hartfalen
• Koorts
• Vermoeidheid
• Gewrichtspijn
• Onbedoeld gewichtsverlies
• Kortademigheid en / of moeite met ademhalen
• Licht zweet

In sommige gevallen kunnen mensen met chronische Q-koorts botinfecties (osteomyelitis) of infecties in andere orgaansystemen krijgen, zoals de lever en bloedvaten.

Oorzaken

Q-koorts wordt veroorzaakt doorCoxiella burnetii (C. burnetii)bacterie.C. burnetiiis een soort zoönotische bacterie, wat betekent dat het wordt aangetroffen bij dieren, maar kan worden overgedragen op mensen wanneer ze ermee in contact komen. Vee, zoals runderen en schapen, is de meest voorkomende bron (ook wel een reservoir genoemd) voor de bacteriën, hoewel het ook is aangetroffen bij huisdieren, waaronder honden en katten.

Mensen die nauw met dieren werken, zoals boeren en dierenartsen, lopen meer kans op Q-koorts.

Dieren kunnen de bacteriën dragen zonder ziek te worden, maar ze kunnen het verspreiden naar mensen die kwetsbaar zijn voor de ziekte die het veroorzaakt. De bacterie wordt aangetroffen in de melk, uitwerpselen en urine die door een dier worden geproduceerd. Als een persoon zich in de buurt van deze vloeistoffen en afscheidingen bevindt, kunnen ze deeltjes inademen die de bacteriën bevatten nadat ze in de lucht zijn vrijgegeven. In het bijzonder, wanneer een drachtig dier bevalt, zijn de bacteriën overvloedig aanwezig in de placenta en het vruchtwater, die beide vaak worden aangetroffen door mensen die mogelijk helpen bij de bevalling en bevalling.

In zeldzame gevallen hebben mensen Q-koorts opgelopen door het drinken van rauwe melk of door gebeten te zijn door een teek die bij een dier wordt aangetroffenC. burnetii.

De bacterie die Q-koorts veroorzaakt, is extreem winterhard. Het kan extreme temperaturen, krachtige ontsmettingsmiddelen en andere omgevingen of maatregelen overleven die gemakkelijk andere soorten bacteriën zouden doden. Het is ook een virulente bacterie, wat betekent dat, hoewel andere pathogenen een groot aantal deeltjes nodig hebben om mensen te infecteren, er maar een paar nodig zijnC. burnetiibacteriën om mensen ziek te maken.

Vanwege deze attributen hadden de Verenigde Staten het getestC. burnetiials een potentieel middel voor biologische oorlogsvoering. De ziekteverwekker wordt door de CDC nog steeds beschouwd als een middel voor bioterrorisme van categorie B.

Diagnose

Q-koorts is vastgesteld bij mannen, vrouwen en kinderen van alle raciale achtergronden. DeC. burnetiiorganisme is overal ter wereld gevonden, behalve in Nieuw-Zeeland. Hoewel het zich elk moment van het jaar kan verspreiden, lijkt het vaker voor te komen in de lente en vroege zomer. Q-koorts is voornamelijk vastgesteld bij volwassenen; kinderen bij wie de infectie is vastgesteld, hebben meestal geen symptomen en hebben daardoor minder kans op ernstige ziekte of complicaties dan volwassenen.

Onderzoekers weten niet precies hoeveel mensen in de wereld Q-koorts hebben; het is waarschijnlijk dat veel mensen nooit de diagnose krijgen omdat ze geen symptomen hebben. Anderen hebben zulke milde symptomen dat ze geen medische hulp inroepen, en ze worden beter zonder behandeling.

In 1999 werd Q-koorts een meldingsplichtige ziekte in de Verenigde Staten. Dit betekent dat medische professionals die een diagnose stellen van een geval van de ziekte, dit moeten melden aan de staatsgezondheidsdienst en de CDC. In de eerste jaren nadat het bureau ze begon te volgen, werden slechts 50 gevallen gemeld in de Verenigde Staten.

Zoals veel infectieziekten, is de kans groter dat een persoon wordt blootgesteld en besmet raakt als hij naar een deel van de wereld reist waar het veel voorkomt (endemisch).

De ziekte lijkt vaker bij mannen dan bij vrouwen te worden gediagnosticeerd, maar men denkt dat dit kan komen doordat mannen meer kans hebben om te werken in beroepen die risico lopen op blootstelling (zoals werken op boerderijen of in slachthuizen).

Q-koorts komt niet vaak voor en veel artsen zullen tijdens hun loopbaan misschien nooit een geval zien. Vanwege de zeldzaamheid is de diagnose misschien niet eenvoudig te stellen, zelfs als een patiënt symptomen van Q-koorts heeft. Na een grondig lichamelijk onderzoek te hebben gedaan en met een persoon over hun symptomen te hebben gesproken, zal een arts ook rekening houden met iemands reis- en arbeidsverleden als hij de diagnose Q-koorts overweegt.

De tests die worden gebruikt om Q-koorts te diagnosticeren, zoeken naar de aanwezigheid van antilichamen die als reactie daarop worden vrijgegeven. Deze tests zullen echter pas een week of twee nadat een persoon is geïnfecteerd, antilichamen kunnen detecteren.

Als een arts denkt dat Q-koorts waarschijnlijk is op basis van de symptomen en risicofactoren van de patiënt, zullen ze meestal met de behandeling beginnen voordat een bloedtest de diagnose bevestigt. Omdat de ziekteverwekker zeer besmettelijk is, worden de monsters meestal naar het veiligheidslaboratorium voor bioveiligheidsniveau 3 voor kweek gestuurd.

Tests die een arts kan bestellen om Q-koorts te diagnosticeren, zijn onder meer:

• Tests om andere oorzaken van iemands symptomen uit te sluiten, zoals door teken overgedragen ziekten of meer algemene virale of bacteriële infecties.
• Routinematige bloedtesten zoals een compleet bloedbeeld (CBC) om te controleren op lage rode bloedcellen (anemie) en om te zien of de witte bloedcellen abnormaal laag of hoog zijn.
• Leverfunctie of nierfunctietesten.
• Een test genaamd indirect immunofluorescentie-antilichaam (IFA) om antilichamen in weefsel te zoeken.
• Andere serologische technieken om de aanwezigheid van antilichamen te bevestigen.
• Een bloedmonster dat wordt gegeven wanneer de infectie acuut is, kan worden getest met behulp van een polymerasekettingreactie (PCR) -test.
• Andere door de FDA goedgekeurde tests zijn mogelijk beschikbaar in bepaalde ziekenhuizen of via de CDC.

Als een arts vermoedt dat een persoon mogelijk risico loopt op het ontwikkelen van complicaties van Q-koorts, zoals ernstige longontsteking of endocarditis, kunnen ze andere tests of procedures bestellen om hierop te controleren. Deze tests kunnen ook maanden of jaren later worden gebruikt als chronische Q-koorts wordt vermoed.

Aanvullende tests die mogelijk nodig zijn, zijn onder meer:

• Transoesofageale echocardiografie om endocarditis te diagnosticeren.
• Elektrocardiografie (ECG).
• Röntgenfoto van de borst.
• Leverfunctietesten of biopsie om hepatitis te diagnosticeren.

Medische professionals en laboratoria kunnen ook monsters naar de CDC sturen om te testen.

Behandeling

Als een persoon symptomen heeft en een arts een hoog klinisch vermoeden van Q-koorts heeft, worden antibiotica voorgeschreven voordat de test de diagnose bevestigt. Dit komt door het feit dat de resulterende complicaties van Q-koorts zeer ernstig kunnen zijn. Mensen die geen symptomen hebben of die Q-koorts blijken te hebben nadat ze symptomen beginnen te voelen, hebben meestal geen behandeling nodig. De arts kan echter besluiten antibiotica voor te schrijven als hij denkt dat de persoon risico loopt op het ontwikkelen van chronische Q-koorts of andere complicaties.

Het eerste antibioticum dat een arts zal voorschrijven om Q-koorts te behandelen, is doxycycline. De beste resultaten doen zich voor wanneer patiënten binnen de eerste drie dagen van ziekte beginnen met het gebruik van antibiotica. Patiënten die zwanger zijn en geen doxycycline kunnen gebruiken, kunnen een ander antibioticum krijgen dat algemeen bekend staat als Bactrim (trimethoprim / sulfamethoxazol), dat tot 32 weken na de zwangerschap kan worden ingenomen.

Anderen die vanwege een allergie of een andere gezondheidstoestand geen doxycycline kunnen gebruiken, kunnen andere antibiotica krijgen, zoals Bactrim, moxifloxacine, claritromycine, rifampicine, tetracycline, chlooramfenicol, ciprofloxacine, ofloxacine of hydroxychloroquine. Doxycycline wordt echter beschouwd als de eerstelijnsbehandeling voor Q-koorts voor zowel kinderen als volwassenen.

Mensen met acute Q-koorts die antibiotica krijgen voorgeschreven, moeten er zeker van zijn dat ze de volledige voorgeschreven kuur volgen - meestal 14 dagen. Mensen met chronische Q-koorts hebben vaak een langere periode antibiotica nodig - in typische gevallen een jaar tot 18 maanden. In sommige gevallen kan jarenlange behandeling en controle nodig zijn.

Als een persoon chronische Q-koorts ontwikkelt en complicaties heeft zoals hartschade of ziekte, kan het zijn dat hij / zij aanvullende behandeling nodig heeft. In sommige gevallen moeten de hartkleppen mogelijk operatief worden gerepareerd. Mensen die hepatitis ontwikkelen, moeten mogelijk naast antibiotica andere medicijnen gebruiken.

Als een persoon chronische Q-koorts en de bijbehorende gezondheidsproblemen heeft ontwikkeld, moet hij meestal naar verschillende artsen gaan om de infectie te behandelen en verdere complicaties te voorkomen. Overleg met cardiologen, hepatologen, cardiothoracale chirurgen en specialisten op het gebied van infectieziekten kan nuttig zijn. Meestal zullen ze gedurende ten minste twee jaar nadat ze Q-koorts hebben opgelopen, tests moeten ondergaan om antilichamen op te sporen.

Mensen die werken in beroepen met een hoog risico of die reizen naar gebieden waar Q-koorts vaker voorkomt, kunnen verschillende maatregelen nemen om te voorkomen dat ze de infectie oplopen, waaronder:

• Drink geen rauwe melk of andere ongepasteuriseerde zuivelproducten.
• Isoleer mogelijk besmette dieren en vermijd blootstelling.
• Pas de juiste procedures voor infectiepreventie en afvalverwijdering toe bij het werken in nauwe ruimtes met dieren, vooral bij het afleveren van nakomelingen of het hanteren van uitscheidingen.
• Voor mensen met hartaandoeningen of andere risicofactoren is voorlichting en advies over het risico op Q-koorts nuttig bij het werken, wonen of reizen op plaatsen waar blootstelling kan voorkomen.
• Passende isolatie- en decontaminatieprocedures als blootstelling heeft plaatsgevonden.

Hoewel er in Australië een vaccin tegen Q-koorts beschikbaar is, is er in de Verenigde Staten geen vaccin goedgekeurd.

Een woord van Verywell

Q-koorts is een bacteriële infectie die doorgaans op mensen wordt overgedragen door contact met dieren, met name vee. De infectie is meestal acuut maar kan chronisch worden. Maar liefst de helft van degenen die acute Q-koorts krijgen, zullen geen symptomen vertonen. Bij zowel kinderen als volwassenen is de eerstelijnsbehandeling het antibioticum doxycycline. Het voorkomen van Q-koorts is afhankelijk van het verminderen van de blootstelling en het toepassen van de juiste hygiëne tijdens het werken, wonen of reizen op plaatsen waar een persoon risico loopt op blootstelling.