Hoe uw hersenen met pijn omgaan

Het behandelen van chronische pijn is niet eenvoudig en kan zowel voor patiënten als artsen frustrerend zijn. Pijn is moeilijk betrouwbaar te meten, waardoor artsen gedwongen worden te vertrouwen op de beschrijvingen van patiënten, en er is notoir weinig verband tussen subjectieve pijn en feitelijke weefselschade. Sommige mensen voelen bijna geen pijn, hoewel hun rug er vreselijk uitziet op röntgenfoto's, en anderen lijden aan vreselijke rugpijn, ook al ziet hun röntgenfoto er goed uit.

Tom Le Goff / Photodisc / Getty Images

Toch is het helpen van mensen met pijn altijd een prioriteit geweest voor artsen. Om deze reden is pijn in het zenuwstelsel goed bestudeerd. We weten nogal wat over zowel hoe pijnsignalen door het lichaam reizen, als hoe ons lichaam die signalen normaal probeert te beheersen.

Pijnsignalen in het lichaam

Het lichaam heeft bepaalde zenuwen, nociceptoren genaamd, die pijnlijke signalen naar het ruggenmerg sturen. Er zijn verschillende zenuwen voor verschillende soorten pijn - het ene type stuurt bijvoorbeeld informatie over scherpe pijn en het andere over branden. Pijnvezels komen het ruggenmerg binnen, waar ze een niveau omhoog of omlaag kunnen gaan en synaps kunnen vormen met andere cellen in de achterhoorn. Van daaruit steken ze over naar de andere kant van het koord en lopen langs het spinothalamische kanaal naar de thalamus.

De thalamus geeft vervolgens pijnlijke informatie door aan de hersenschors. Er zijn meerdere corticale gebieden die correleren met het subjectieve pijnrapport van een individu, waaronder de cortex cingularis anterior, de somatosensorische cortex en de insula. Omdat er meerdere corticale gebieden zijn die met pijn te maken hebben, neutraliseert corticale schade de pijn meestal niet, tenzij de laesie erg groot is.

Natuurlijke pijnbeheersing

Een van de bekendste manieren om pijn onder controle te houden, is met pijnstillers zoals opiaten. In de jaren zeventig ontdekten neurowetenschappers dat ons lichaam zijn eigen opiaten aanmaakt, endogene opiaten genaamd. Dit geeft ons lichaam enige controle over de hoeveelheid pijn die we voelen. De hersenen kunnen signalen door het ruggenmerg sturen om pijnsignalen die door de wervelkolom gaan, te onderdrukken.

Een sterk voorbeeld van hoe de hersenen pijn onder controle houden, kan worden aangetoond met een placebo, een inerte stof zoals een suikerpil die op de een of andere manier gunstige medicinale effecten heeft. In een onderzoek met mensen van wie de verstandskiezen net waren getrokken, konden placebo's bijvoorbeeld een zekere mate van pijnbeheersing bieden. Als naloxon wordt gegeven, een medicijn dat zowel endogene als exogene opiaten blokkeert, kunnen placebo's hun effectiviteit verliezen. Functionele MRI-onderzoeken van mensen die placebo's kregen, vinden veranderingen in de hypothalamus, periaqueductaal grijs en medulla, wat de theorie ondersteunt dat deze structuren betrokken zijn bij endogene pijnbeheersing.

Verder onderzoek heeft aangetoond dat bij pijn in het ruggenmerg twee verschillende soorten cellen betrokken zijn, waarvan sommige worden geactiveerd met pijn en andere worden uitgeschakeld. Opiaten schakelen 'uit'-cellen in en pijn stimuleert' aan'-cellen. Hierdoor kunnen de hersenen onze pijnbeleving zelfs ter hoogte van het ruggenmerg aanpassen.

Hoe de hersenen pijn beheersen

Het doel van pijn is om ons te motiveren om aan verwondingen te ontsnappen en om ons te helpen situaties te vermijden die ons in de toekomst waarschijnlijk zullen verwonden. Als ratten bijvoorbeeld een pijnlijke ervaring in een kamer hebben, zullen ze die kamer in de toekomst eerder vermijden.

Dat klinkt misschien eenvoudig genoeg, maar het leven dwingt ons vaak om een ​​beslissing te nemen over het negeren van pijn of het ondernemen van actie. Als kaas bijvoorbeeld in een kamer wordt geplaatst waar een rat een onaangename ervaring heeft gehad, heeft het dier een intern conflict en moet het een beslissing nemen. Als we die beslissing begrijpen, kunnen we chronische pijn beter begrijpen.

In 1984 voerden onderzoekers ratten op een hete plaat die was uitgeschakeld. Ratten zouden ofwel gewoon rattenvoer krijgen of een met chocolade bedekte Graham-cracker (waar ratten blijkbaar van genieten). Na twee weken werd de kookplaat aangezet. De ratten sprongen er natuurlijk af. Het interessante is dat de ratten die een met chocolade bedekte Graham-cracker kregen, langzamer de hete plaat verlieten - ze zouden meer pijn verdragen in de hoop op de beloning. Nog interessanter was dat de ‘mentale taaiheid’ van de ratten volledig verdween met naloxon, wat suggereert dat endogene opiaten ervoor zorgden dat ze het op de kookplaat konden uitdrogen in afwachting van de met chocolade bedekte graham cracker.

De vraag blijft: wat in de hersenen stelt de hersenen in staat om deze beslissing te nemen over hoe te reageren op pijn? Wat stimuleert de hersenen om die endogene opioïden te activeren, en wat zorgt ervoor dat de hersenen reageren op de pijn en van de plaat springen?

Er wordt nog aan de details gewerkt, maar kort gezegd: reactie op pijn, in plaats van het beloningssysteem te activeren, heeft betrekking op ons limbisch systeem - een gebied waarvan bekend is dat het leren en emotie moduleert. Zo leren we pijn in de toekomst te vermijden. Interessant is dat neurowetenschappers veranderingen in deze hersengebieden beginnen te ontdekken bij mensen met chronische pijn. De hoop is dat met een beter begrip nieuwe therapieën de pijn kunnen behandelen bij de werkelijke bron, de hersenen, in plaats van tevergeefs naar andere oorzaken te blijven zoeken.