Wat is het DiGeorge-syndroom?

DiGeorge-syndroom is een zeldzame genetische aandoening die wordt veroorzaakt wanneer een klein deel van chromosoom 22 ontbreekt.De symptomen van het DiGeorge-syndroom kunnen zowel in ernst als in soorten variëren. Sommige tekenen kunnen bij de geboorte duidelijk zijn, zoals een gespleten gehemelte of een aangeboren hartafwijking, terwijl andere misschien pas op latere leeftijd worden opgemerkt.

In tegenstelling tot andere aandoeningen die verband houden met chromosoom 22 (zoals het Emanuel-syndroom en trisomie 22), hebben kinderen geboren met het DiGeorge-syndroom mogelijk geen onderscheidende gelaatstrekken bij de geboorte. Als zodanig kan de aandoening alleen worden gediagnosticeerd als er duidelijke ontwikkelingsachterstanden, ademhalingsproblemen of hartproblemen optreden op latere leeftijd.

Hoewel er geen remedie is voor het DiGeorge-syndroom, zijn er verschillende behandelingen die kunnen helpen bij het beheersen van de symptomen.Met de behandeling kan de levensverwachting normaal zijn. Afhankelijk van de ernst van de aandoening kunnen sommige kinderen naar de reguliere school gaan en zelf kinderen krijgen.

Symptomen

De kenmerken van het DiGeorge-syndroom kunnen enorm variëren, zelfs onder familieleden bij wie de aandoening is vastgesteld. Veel voorkomende tekenen en symptomen zijn onder meer:

• Aangeboren hartafwijkingen (zoals hartruis, aortaregurgitatie, ventriculair septumdefect en tetralogie van Fallot)
• Cyanose (blauwachtige huid door slechte bloedcirculatie)
• Gespleten gehemelte of lip
• Orbitaal hypertelorisme (wijd uit elkaar staande ogen)
• Palpebrale fissuren (vernauwde oogleden)
• Micrognathia (onderontwikkelde kin)
• Laag aangezette oren
• Brede neus
• Moeilijkheden om te eten en niet te gedijen
• Vertraagde groei en ontwikkelingsmijlpalen
• Korte gestalte
• Misvormingen van het skelet
• Leerstoornissen (inclusief ADHD of aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit en autisme-achtig gedrag)
• Taalvertragingen en spraakproblemen (inclusief nasale spraak)
• Lage bijschildklierfunctie leidend tot acute hypocalciëmie (laag calciumgehalte)
• Nierfunctiestoornis
• Gehoorverlies
• Epileptische aanvallen

Aangezien het DiGeorge-syndroom vaak de thymusklier aantast waar immuuncellen (bekend als T-cellen) worden geproduceerd, hebben mensen met de aandoening vaak een slechte immuunfunctie en zijn ze vatbaar voor frequente, ernstige infecties. Hierdoor lopen ze ook een groter risico op auto-immuunziekten, waaronder reumatoïde artritis, de ziekte van Grave en auto-immuun hemolytische anemie.

In termen van cognitief functioneren hebben kinderen met het DiGeorge-syndroom meestal een lager dan normaal IQ, maar kunnen ze vaak naar het reguliere onderwijs of naar het speciaal onderwijs.

Als volwassenen hebben mensen met DiGeorge een verhoogd risico op psychiatrische problemen, waarbij 40% psychotische symptomen of schizofrenie heeft.

Oorzaken

DiGeorge-syndroom, beter bekend als 22q11.2-deletiesyndroom, wordt veroorzaakt wanneer delen van chromosoom 22 (bekend als genen) ontbreken.

Iedereen heeft twee exemplaren van chromosoom 22, één geërfd van elke ouder. Met het DiGeorge-syndroom zullen ergens tussen de 30 en 40 genen ontbreken.

Het bereik en de ernst van de symptomen zijn grotendeels afhankelijk van de soorten genen die zijn verwijderd.

DiGeorge-syndroom is geclassificeerd als een autosomaal dominante aandoening, wat betekent dat slechts één van de twee chromosomen hoeft te worden aangetast om symptomen te ontwikkelen. In ongeveer 90% van de gevallen zal de deletie spontaan plaatsvinden tijdens de vroege stadia van de ontwikkeling van de foetus. Ongeveer 10% zal worden geërfd van het genetisch materiaal van de moeder of vader.

DiGeorge-syndroom is zeldzaam en treft slechts één op de 4000 kinderen De kans dat een persoon met het DiGeorge-syndroom een ​​getroffen kind krijgt, is 50% voor elke zwangerschap. Hoewel sommige mensen slechts matig worden getroffen, heeft bijna iedereen met het DiGeorge-syndroom behandeling nodig van verschillende medische specialisten.

Diagnose

DiGeorge-syndroom wordt meestal bij de geboorte of kort na de geboorte gediagnosticeerd op basis van de tekenen en symptomen van de aandoening. Genetische tests kunnen vervolgens worden uitgevoerd om deleties op chromosoom 22 te bevestigen.

Bij sommige kinderen zullen alle klassieke kenmerken van het DiGeorge-syndroom bij de geboorte te zien zijn. In andere gevallen kan de presentatie subtiel zijn en alleen worden herkend wanneer er een fysieke of ontwikkelingsstoornis aan het licht komt.

Vanwege de variabiliteit van de symptomen moeten genetische tests worden uitgevoerd om de diagnose te bevestigen. Dit kan lastig zijn omdat het patroon van verwijderingen vaak zo verschillend kan zijn, zelfs tussen gezinsleden. De meest betrouwbare vormen van genetische tests zijn onder meer:

• Fluorescentiein situ hybridisatie (FISH), waarbij een fluorescerend middel zich bindt aan een chromosoom om de genetische sequentie ervan te helpen identificeren.
• Kwantitatieve polymerasekettingreactie (qPCR), die het aantal chromosomen versterkt en hun sequentie evalueert met behulp van radioactieve bindmiddelen.
• Multiplex ligatie-afhankelijke probe amplification assay (MLPA), een nieuwere variant van de PCR.

De tests kijken naar een specifiek deel van chromosoom 22 genaamd positie 22q11.2. Ze hebben alleen een bloedmonster nodig en zijn 95% nauwkeurig Testresultaten worden meestal binnen drie tot veertien dagen geretourneerd.

Andere tests kunnen worden gebruikt voor prenatale of postnatale screening, waaronder array-vergelijkende genomische hybridisatie (array-CGH), een test die het volledige genoom van foetale cellen kan scannen en binnen vijf dagen resultaten kan opleveren.

Behandeling

Er is geen remedie voor het DiGeorge-syndroom, maar er zijn behandelingen beschikbaar om de verschillende aspecten van de aandoening aan te pakken. De sleutel is om elk symptoom te identificeren en aan te pakken onder de hoede van een coördinerend arts.

Het zorgteam kan bestaan ​​uit specialisten in maternale en foetale geneeskunde, kindergeneeskunde, cardiothoracale chirurgie, leerstoornissen, endocrinologie, immunologie, spraakpathologie en audiologie. Een geneticus en een genetisch adviseur zijn belangrijke leden van het team.

Afhankelijk van de symptomatische presentatie van de ziekte kunnen verschillende behandelingen worden voorgeschreven voor de volgende aandoeningen:

• Hartafwijkingen worden meestal kort na de geboorte met een operatie behandeld om het hart te herstellen en problemen met de bloedsomloop te corrigeren.
• Gespleten gehemelte kan meestal operatief worden gerepareerd.
• Bijschildklierproblemen worden doorgaans behandeld met levenslange calcium- en vitamine D-supplementen om voedingstekorten te corrigeren.
• Milde thymusstoornissen kunnen meestal worden aangepakt door kinderen te vaccineren tegen de overvloed aan ziekten die hun immuunsysteem kan bestrijden. Antibiotica worden vaak voorgeschreven.
• Ernstige thymusdisfunctie, waarbij de stoornis ernstig is of de thymusklier volledig ontbreekt, kan een thymus- of beenmergtransplantatie vereisen.
• Ontwikkelingsproblemen bij kinderen vereisen een multidisciplinaire aanpak, vaak inclusief logopedie, speciaal onderwijs, ergotherapie en ontwikkelingstherapie.
• Geestelijke gezondheidsproblemen kunnen therapie en farmaceutische medicijnen vereisen om aandoeningen zoals ADHD, depressie, autismespectrumstoornissen en schizofrenie te behandelen.

De vooruitzichten van de behandeling kunnen variëren naargelang de ernst van de symptomen; er is geen enkele ziektebaan of verwachte uitkomst.

Veel van de kenmerkende symptomen hebben echter de neiging om na verloop van tijd op te lossen of beheersbaar te worden met de juiste behandeling. Andere, met name geestelijke gezondheidsproblemen, kunnen zich in de loop van de tijd ontwikkelen en verergeren - vooral die met psychose en schizofrenie. Vroegtijdige identificatie en interventie kunnen de impact van deze aandoeningen aanzienlijk verminderen.

In tegenstelling tot sommige chromosomale deletiestoornissen, is het DiGeorge-syndroom niet inherent geassocieerd met een verkorte levensduur. Veel mensen kunnen een lang, gezond leven leiden en zelfs kinderen krijgen.

Preventie

DiGeorge-syndroom is een heterozygote chromosomale aandoening, wat betekent dat het wordt veroorzaakt door de deletie van genen die slechts één van de twee kopieën van chromosoom 22 missen. Er is geen geval bekend waarbij beide kopieën worden aangetast (een aandoening die homozygotie wordt genoemd).

De enige manier om het DiGeorge-syndroom te voorkomen, is door te voorkomen dat de chromosomale mutatie wordt doorgegeven aan een baby.

Aangezien slechts ongeveer 10% van de gevallen rechtstreeks verband houdt met familiale overerving, is dit moeilijker dan het lijkt.

Als zodanig zijn de inspanningen minder gericht op primaire preventie (het voorkomen van ziekte voordat deze zich voordoet) en meer op secundaire preventie (het voorkomen van symptomen en complicaties als een ziekte eenmaal is gediagnosticeerd). Daartoe worden genetische tests aanbevolen voor ouders van wie het kind positief is gediagnosticeerd met het DiGeorge-syndroom.

Over het algemeen worden ernstigere hart-, bijschildklier- en thymusgerelateerde aandoeningen gezien bij kinderen bij wie een familielid een 22q11.2-deletie heeft.

Omgaan

Het krijgen van een kind met het DiGeorge-syndroom kan een uitdaging zijn. Als ouder moet u mogelijk meerdere behandelingsproblemen met meerdere zorgverleners behandelen terwijl u aan de speciale behoeften van uw kind voldoet. Bovendien zou u uw eigen verwachtingen moeten managen voor een aandoening die geen duidelijk verloop heeft. Dit kan enorme stress veroorzaken bij ouders die vaak wankelen tussen hoop en tegenslag.

Om het DiGeorge-syndroom in uw leven te normaliseren, begint u met uzelf te onderwijzen door nauw samen te werken met uw medisch team en hoogwaardige medische informatie te zoeken in duidelijke en gemakkelijk te begrijpen taal.

Een goede plek om te beginnen is door contact op te nemen met non-profitorganisaties zoals de International 22q11.2 Foundation in Matawan, New Jersey of de 22q Family Foundation in Apto, Californië. Behalve praktisch advies kunnen beide organisaties naar u verwijzen naar lokale of online ondersteuningsgroepen van ouders, gezinnen en individuen die met het DiGeorge-syndroom leven

Er is zelfs een groeiend aantal gespecialiseerde klinieken voor kinderen met het DiGeorge-syndroom. Ze omvatten de 22q Clinic in het Phoenix Children's Hospital, de 22q Deletion Clinic in het SickKids Hospital in Toronto en de 22q Children's Clinic in het Massachusetts General Hospital in Boston. .

Een woord van Verywell

Als bij uw baby het DiGeorge-syndroom is vastgesteld, probeer dan niet het ergste te verwachten. Als u dat wel doet, kunt u in een constante staat van angst verkeren, in de verwachting of zich een nieuw symptoom ontwikkelt of niet.

Als u het niet aankunt, probeer dan niet in stilte te lijden. Vraag in plaats daarvan uw arts om een ​​verwijzing naar een therapeut die ervaring heeft met het werken met gezinnen met een handicap. In sommige gevallen kunnen persoonlijke counseling en mogelijk voorgeschreven medicijnen u helpen gevoelens van hopeloosheid, depressie en angst te overwinnen.

U kunt baat hebben bij lichaamstherapieën die gericht zijn op het verminderen van stress, waaronder meditatie, geleide beelden, aandachtige ademhaling en progressieve spierontspanning (PMR). Door voor jezelf te zorgen, kun je beter voor anderen zorgen.