Is de toedieningsroute van de rugpijn van belang?

Hoewel het nemen van een pil voor rug- of nekpijn meestal de bekendste en gemakkelijkste vorm van medicatie is, zijn er andere manieren om een ​​pijnverlichtende stof in uw lichaam te introduceren.

Een toedieningsweg is de manier waarop een medicijn uw systeem binnenkomt. Afgezien van het innemen van een medicijn via de mond, ook wel de orale route genoemd, kunt u een injectie in een spier krijgen, zoals soms het geval is bij pijnlijke triggerpoints. Het dragen van een pleister op uw huid en het inademen van het medicijn door uw neus zijn twee andere gebruikelijke toedieningswijzen.

Waarom zoveel toedieningsroutes voor rugpijn?

Andere toedieningsroutes die pijnstillende medicijnen kunnen nemen, zijn onder meer injectie in de epidurale ruimte of chirurgisch geïmplanteerde medicijnpompen. En dit is ook geen volledige lijst.

Waarom zoveel routes? Kun je niet simpelweg een pil slikken?

De effectiviteit van een via de mond ingenomen medicijn heeft onder meer te maken met wat er gebeurt als het door het maagdarmstelsel reist. Alle orale medicatie moet worden verteerd en opgenomen voordat het actieve ingrediënt in uw lichaam wordt vrijgegeven.

Dit betekent dat timing een factor is.

Omdat de ingrediënten van een tablet of pil door het spijsverteringsproces moeten gaan voordat het kan gaan werken - en voordat u de voordelen van het medicijn beseft - kan de orale route langer duren dan die waarbij het medicijn direct in het beoogde doelgebied wordt gebracht.

Niet alleen dat, maar de chemie die de opname uit het maagdarmkanaal beïnvloedt, wordt niet altijd begrepen. Om deze reden weet uw arts misschien niet hoe en of de pil u zal helpen pijn te verminderen.

Dit gebrek aan begrip is een van de redenen waarom enterisch omhulde medicijnen werden ontwikkeld.

En het kan erger worden. Bij sommige medicijnen kan opname vanuit de dunne darm in het deel van het lichaam waar ze geacht worden hun werk te doen, problematisch zijn. Het is ook mogelijk dat spijsverteringsenzymen het medicijn vernietigen voordat het de kans krijgt om effect te hebben.

Een ding dat bekend is, is dat de chemie van de opname van actieve ingrediënten beïnvloedt wanneer het medicijn begint te werken.

Gastro-intestinale bijwerkingen en / of problemen met de dosering (d.w.z. hoeveel medicijn u nodig heeft om de pijnverlichting te krijgen die u zoekt) zijn andere dingen die het oraal innemen van pijnstillers moeilijk of onmogelijk kunnen maken.

Een andere reden voor verschillende toedieningsroutes houdt verband met het feit dat sommige mensen niet kunnen eten en daarom geen pil kunnen slikken. Een onvermogen om te eten is meestal te wijten aan de toestand van de patiënt of de aanwezigheid van een ziekte.

Administratieroutes - oud en nieuw

Dat gezegd hebbende, is een orale route voor NSAID's over het algemeen het meest effectief voor de meeste soorten rugpijn. NSAID's zijn vaak de meest gebruikte medicatie en oraal innemen kan de gemakkelijkste manier zijn om verlichting te krijgen.

Een recensie gepubliceerd in Acta Anaesthesiologica Scandinavica wees uit dat behalve in gevallen van nierkoliek, er geen bewijs is om het injecteren van NSAID's te ondersteunen in plaats van het medicijn via de mond in te nemen. Uit de studie bleek ook dat gerapporteerde bijwerkingen gerelateerd aan de toedieningsweg meestal het gevolg waren van intraveneuze of rectale toediening. De auteurs zeggen dat ongemak op de injectieplaats meestal de belangrijkste klacht was.

Een van de problemen waarmee zorgverleners worden geconfronteerd wanneer ze proberen hun rugpijnpatiënten te helpen verlichting te krijgen van hun matige tot ernstige pijn, is het raadsel rond het voorschrijven van opioïden. Opioïden zijn verdovende middelen die u in gevaar kunnen brengen voor een verslaving.

De meeste behandelaars willen hun patiënten helpen zich beter te voelen, terwijl ze tegelijkertijd willen voorkomen dat ze afhankelijk worden van verdovende middelen.

Maar in plaats van opioïden te nemen zoals voorgeschreven, gebruiken sommige patiënten die een opioïdengebruiksstoornis ontwikkelen, het actieve ingrediënt opnieuw door de toedieningsweg te veranderen, meestal naar inhaleren of injecteren.

Volgens experts is deze praktijk gevaarlijk.

Een studie uit 2018 gepubliceerd in deJournal of Pain Research, bespreekt ADF, of misbruik-afschrikkende formulering van opioïde producten. Dergelijke producten, zeggen de auteurs van het onderzoek, zijn fraudebestendig en "ontworpen om misbruik te weerstaan ​​door degenen die het actieve middel willen roken, inademen of injecteren".

Kortom, deze producten maken het moeilijk of onmogelijk om het opioïde te extraheren om in te ademen of op te schieten.

Gesekwestreerde naltrexon wordt gebruikt om de weerstand tegen knoeien te bereiken, en de meeste ADF-opioïde producten zijn formuleringen met verlengde afgifte.

De auteurs geven het voorbeeld van ALO-02, als een nieuw type opioïde formulering die, naar zij zeggen, waarde kan bieden aan voorschrijvende artsen die bezorgd zijn dat hun patiënten het medicijn volgens hun instructies gebruiken.

Vanaf februari 2018 heeft de Amerikaanse Food and Drug Administration ADF-etiketteringsrechten verleend aan minder dan twaalf opioïde formuleringen, maar de auteurs voorspellen dat dit aantal in de nabije toekomst zal stijgen.