Oud worden is niet gemakkelijk, vooral niet als de diagnose osteoporose of osteopenie is gesteld. Deze gerelateerde aandoeningen, die worden gekenmerkt door dunnere en verzwakte botten, leiden vaak tot wervelcompressiefracturen - of eenvoudiger gezegd, botbreuken in wervelkolomwervels.
Volgens de International Osteoporosis Foundation veroorzaakt osteoporose elke 3 seconden één fractuur, van welk type dan ook.
Wervelcompressiefracturen treden meestal op wanneer het wervellichaam, dat het voorste deel van het ruggenmergbot is, de belasting van de wervelkolom van bovenaf niet kan dragen.
Een meta-analyseprotocol, gepubliceerd in 2017, meldt dat wervelfracturen de neiging hebben om op te treden na een instorting van de voorkant van de wervelkolom.
MedicalRF.com/Getty ImagesSymptomen
Symptomen van een compressiefractuur van de wervelkolom zijn onder meer ernstige, acute rugpijn die beter wordt als u rust. Het gebied in de buurt van de verwonding kan ook zacht aanvoelen. En pijn die verband houdt met een wervelfractuur kan optreden wanneer u uw wervelkolom buigt of verdraait.
Hoewel zeldzaam in gevallen van wervelfracturen, kunt u ook radiculopathie of zenuwgerelateerde sensaties ervaren - plus pijn natuurlijk - die langs één been of arm gaan.
Samen met rugpijn - of het nu gaat om een korte of chronische opflakkering - kan een wervelfractuur leiden tot misvorming van de wervelkolom en / of uw lichamelijk functioneren beïnvloeden. Invaliditeit, verminderd vermogen om dagelijkse activiteiten uit te voeren, verminderde kwaliteit van leven en hogere medische kosten komen vaak voor.
Oorzaken en risicofactoren
Hoewel leeftijdsgebonden osteoporose of osteopenie de belangrijkste oorzaken van wervelfracturen zijn, zijn er ook andere oorzaken. Deze kunnen onder meer letsel aan de wervelkolom of ziekten die het bot aantasten, omvatten. Kanker en infectie zijn twee voorbeelden van ziekten die soms leiden tot compressiefracturen.
Oudere en oudere vrouwen zijn degenen die het meest worden getroffen door osteoporose of osteopenie-gerelateerde wervelfracturen.
Een studie uit 2012, gepubliceerd door dePermanente Journalontdekte dat ongeveer 25% van alle postmenopauzale vrouwen op enig moment in hun leven een wervelfractuur krijgt.
Als je een vrouw bent die ouder is dan 50 en met een van beide ziekten leeft, heb je volgens de International Foundation of Osteoporosis een kans van ongeveer één op drie om een wervelfractuur op te lopen. En als je eenmaal een fractuur hebt gehad, heb je meer kans om meer op te lopen, zeggen ze.
Inzicht in het wervellichaam
Zoals hierboven vermeld, hebben compressiefracturen van de wervelkolom voornamelijk invloed op het wervellichaam. Het wervellichaam is het grootste deel van het ruggenmergbeen en omvat het voorste deel van de wervel, wat betekent dat het zich vooraan bevindt ten opzichte van de benige ring die aan de achterkant is bevestigd.
Vanuit zijaanzicht is het voorste deel van het wervellichaam dichter bij de voorkant van uw lichaam, terwijl de benige ring dichter bij de achterkant is.
Het wervellichaam heeft over het algemeen de vorm van een korte cilinder. Bij normale, niet-beschadigde ruggengraatbeenderen varieert deze cilindrische vorm enigszins, afhankelijk van of deze zich in de cervicale zone bevindt, wat overeenkomt met de nek, thoracaal, overeenkomend met de midden- en / of bovenrug, of lumbale, ook wel lage rug genoemd. van de wervelkolom. (Hetzelfde geldt ook voor de andere delen van de wervel; de processus spinosus aan de achterkant van de halswervels is bijvoorbeeld meer langwerpig dan die van de lumbale wervelkolom.)
De wervellichamen in de lumbale wervelkolom zijn dikker, sterker en meer rechtop gebouwd dan de thoracale en cervicale wervels. Dit houdt waarschijnlijk verband met de extra belasting die nodig is van de lendenwervels in vergelijking met de thoracale en cervicale wervels, die zich erboven bevinden.
De wervellichamen van de wervelkolom stapelen zich op elkaar om de wervelkolom te creëren. De wervellichamen bieden belangrijke ondersteuning bij zitten, staan, lopen en andere bewegingen. Tussen de wervellichamen bevinden zich de tussenwervelschijven, die zorgen voor demping en schokabsorptie.
De wervellichamen combineren met andere delen van het bot om de grenzen te vormen voor de ruimtes waardoor het ruggenmerg reist, evenals vertakkende zenuwen die de wervelkolom verlaten op hun weg naar buiten om alle delen van het lichaam te verzwakken.
Behandeling
Behandelingen voor gebroken ruggengraatbotten omvatten chirurgie en conservatieve zorg.
Conservatieve, ook wel niet-chirurgische zorg genoemd, kan bestaan uit bedrust, medicatie, het dragen van een rugbrace en / of fysiotherapie. Als u de conservatieve route kiest, weet dan dat het versterken van uw wervelkolom een belangrijk onderdeel van uw therapie zal zijn.
Omdat compressiefracturen doorgaans leiden tot hoogteverlies van het wervellichaam, is het herstellen van die hoogte het doel van een chirurgische behandeling.
Door het hoogteverlies kan het wervellichaam eroderen tot een wigvorm. De benige ring die aan de achterkant van het wervellichaam is bevestigd, blijft grotendeels onfasig.
De twee meest voorkomende operaties zijn ballonkyphoplastie en percutane vertebroplastiek. Beide procedures proberen de verloren hoogte van het ingestorte bot te herstellen. Als u een ballon-Kyphoplastie kiest, kan het u het beste van pas komen om er vroeg over te beslissen en eraan te beginnen. Een studie uit 2018 gepubliceerd in het tijdschriftKlinische neurologie en neurochirurgieontdekte dat hoewel deze techniek nuttig is om toekomstige instortingen te voorkomen, patiënten die de procedure binnen vier weken na het letsel ondergaan, meer verlichting van de rugpijn krijgen, een betere uitlijning van het gerepareerde bot en minder daaropvolgende fracturen.
