Wat is histopathologie?

Het National Cancer Institute definieert histopathologie als "de studie van zieke cellen en weefsels met behulp van een microscoop". Histologie is de studie van weefsels, en pathologie is de studie van ziekte. Samengevat betekent histopathologie letterlijk de studie van weefsels in relatie tot ziekte.

Een histopathologisch rapport beschrijft het weefsel dat voor onderzoek is verzonden en de kenmerken van hoe de kanker er onder de microscoop uitziet. Een histopathologisch rapport wordt soms een biopsierapport of een pathologierapport genoemd.

Histopathologische rapporten

De gespecialiseerde arts die het onderzoek onder de microscoop doet, wordt een patholoog genoemd. Het weefsel dat wordt bestudeerd, is afkomstig van een biopsie of chirurgische ingreep waarbij een monster van het verdachte weefsel wordt geselecteerd en naar het laboratorium wordt gestuurd.

Het wordt vervolgens verwerkt en in zeer dunne lagen gesneden (secties genoemd), gekleurd en onder microscopen onderzocht om de details van de cellen in het weefsel te karakteriseren.

Voor sommige ziekten kan de chirurg een monster van het weefsel heel snel laten interpreteren door het gebruik van bevroren coupes. Ingevroren coupes of plakjes worden echter spaarzaam gebruikt bij lymfoom vanwege problemen bij interpretatie en bemonstering.

Bij lymfomen zijn lymfeklieren het weefsel dat het meest wordt onderzocht in de histopathologie. Voor veel soorten bloedkankers kan een beenmergbiopsie ook nodig zijn voor een definitieve diagnose.

Onderdelen van een histopathologisch rapport

Histopathologische rapporten over chirurgische kankermonsters worden steeds complexer. Ze kunnen zijn:

• Het microscopisch uiterlijk van het betrokken weefsel
• Speciale vlekken
• Moleculaire technieken
• Andere tests

Moleculaire technieken verwijzen naar het vermogen om cellen en weefsels op moleculair niveau te analyseren, dat wil zeggen op het niveau van eiwitten, receptoren en de genen die voor deze dingen coderen.

Het histopathologierapport interpreteren

Veel van de bevindingen van dergelijk onderzoek van de weefsels houden verband met prognose. Prognostische indicatoren kunnen zijn: tumorgraad en mate van uitzaaiing, en of de kanker al dan niet is verwijderd met een marge van gezonde cellen eromheen, of dat er aanwijzingen zijn dat de kanker zich verder heeft verspreid dan wat was verwijderd.

Beoordelingssystemen verschillen afhankelijk van het soort kanker dat wordt beoordeeld, maar over het algemeen worden de cellen gescoord op basis van hoe abnormaal ze onder de microscoop verschijnen, waarbij tumoren van graad 1 er normaler uitzien en tumoren van graad 4 meer afwijkingen weerspiegelen.

Een hoogwaardige tumor is dus over het algemeen een tumor waarin de cellen meer afwijkingen vertonen. Beoordeling is niet hetzelfde als enscenering. Stadiëring heeft meer te maken met waar de kanker in het lichaam wordt aangetroffen en hoe ver deze zich heeft verspreid.

Moleculaire beschrijvingen

Naast de histopathologie kunnen andere technieken worden gebruikt om de aanwezigheid van kanker in de weefsels vast te stellen, waaronder fijne naaldaspiratiecytologie, en sommige van deze technieken kunnen op grotere schaal worden gebruikt in gezondheidszorginstellingen over de hele wereld.

Leukemieën en lymfomen worden gediagnosticeerd met een combinatie van hun uiterlijk:

• Cytochemie: enzymen die bepaalde chemische reacties kunnen laten plaatsvinden
• Immunofenotype: markers of oppervlakte-eiwitten die kunnen worden gedetecteerd met behulp van antilichaamtests
• Karyotype: chromosomale veranderingen
• Morfologie: hoe de cellen eruit zien

Andere bemonsteringstechnieken

Vaak wordt bij lymfomen en andere kankers een techniek genaamd immunohistochemie gebruikt om het tumortype, de prognose en de behandeling te helpen beoordelen.

Immunohistochemie houdt in dat antilichamen worden gebruikt om zich aan bepaalde tags of markers aan de buitenkant van de kankercellen te hechten. Deze markers waaraan de antilichamen plakken, hebben vaak "CD" in hun naam, wat staat voor cluster van differentiatie.

CD23 en CD5 zijn bijvoorbeeld microscopisch kleine tags die, indien aanwezig in de kankercellen, het idee zouden kunnen ondersteunen dat chronische lymfatische leukemie (CLL) / klein lymfocytisch lymfoom (SLL) een mogelijke diagnose is.

Deze zelfde markers zijn echter ook aanwezig bij andere maligniteiten, dus artsen gebruiken een soort eliminatieproces op basis van de beschikbare informatie en wat bekend is over de verschillende maligniteiten en hun "typische" CD-markers.

Een ander voorbeeld van een CD-marker is CD20, dat aanwezig is in sommige lymfomen maar afwezig is in andere. Diffuus grootcellig B-cellymfoom, of DLBCL, is een veel voorkomend lymfoom dat wordt geassocieerd met de CD20-marker.

Voor een bepaald monster leukemie- of lymfoomcellen kunnen markers worden getest met behulp van een volledig panel van antilichamen die zich aan verschillende markers hechten, met ingebouwde positieve en negatieve controles.

Moleculaire en chromosomale studies kunnen worden gedaan om te kijken naar genherschikkingen en specifieke veranderingen in de chromosomen. Soms worden ingevoegde of verwijderde genen gekoppeld aan informatie over prognose.

Bij chronische lymfatische leukemie, of CLL, gaat bijvoorbeeld een specifiek stuk van een chromosoom verloren, en vaak gaat het daarbij ook een gen dat helpt bij het onderdrukken van kanker.

De 17p-deletie wordt in het algemeen gevonden bij ongeveer 5% tot 10% van de mensen met CLL. De 17p-deletie CLL is een vorm van CLL die moeilijker te behandelen is met conventionele chemotherapie.