Botkanker: oorzaken en risicofactoren

Wanneer kanker de botten aantast, is dit meestal te wijten aan een niet-botkanker die elders in het lichaam is begonnen en zich heeft verspreid of uitgezaaid naar de botten. Daarentegen ligt de focus hier op die kankers die wel in de botten beginnen, ook wel bekend als primaire botkanker.

Primaire botkanker is eigenlijk een brede categorie, bestaande uit veel verschillende soorten maligniteiten, waarvan sommige zeer zeldzaam zijn; hiervan behoren echter osteosarcoom, chondrosarcoom en Ewing-sarcoom tot de meest voorkomende.

Bekende oorzaken

Hoewel de oorzaken van botkanker niet precies bekend zijn, is het bekend dat veranderingen in het DNA van de kankercellen belangrijk zijn. In de meeste gevallen gebeuren deze veranderingen bij toeval en worden ze niet doorgegeven van ouders op kinderen.

Wetenschappers hebben de ontwikkelingspatronen bestudeerd om te proberen de betrokken risicofactoren te begrijpen. Osteosarcoom is de derde meest voorkomende vorm van maligniteit die bot aantast bij adolescenten, alleen voorafgegaan door leukemie en lymfoom. Chondrosarcoom is ook een veel voorkomende primaire botkanker, maar komt vaker voor bij volwassenen dan bij kinderen en adolescenten, met een gemiddelde leeftijd bij diagnose van 51 jaar.Ewing-sarcoom wordt meestal gediagnosticeerd bij tieners en de gemiddelde leeftijd van de diagnose is 15 jaar.

Risicoprofiel van osteosarcoom

Osteosarcoom is de meest voorkomende primaire botkanker in het algemeen. Er zijn een paar specifieke aandoeningen waarvan bekend is dat ze de kans op het ontwikkelen ervan vergroten. Personen met een zeldzame tumor van het oog die bekend staat als erfelijk retinoblastoom, hebben een verhoogd risico op het ontwikkelen van osteosarcoom. Bovendien hebben degenen die eerder zijn behandeld voor kanker met behulp van radiotherapie en chemotherapie een verhoogd risico op het ontwikkelen van osteosarcoom op latere leeftijd.

Overigens zijn de meeste artsen het erover eens dat gebroken en gewonde botten en sportblessures geen osteosarcoom veroorzaken. Dergelijke verwondingen kunnen echter een reeds bestaand osteosarcoom of een andere bottumor onder medische aandacht brengen.

Er is dus zeker een verband tussen de twee - het is alleen dat het mechanische letsel het osteosarcoom niet lijkt te veroorzaken.

Aan leeftijd, geslacht en etniciteit gerelateerde risicofactoren

Osteosarcoom treft voornamelijk twee leeftijdsgroepen met een piek: de eerste piek is in de tienerjaren en de tweede is onder oudere volwassenen.

• Bij oudere patiënten komt osteosarcoom meestal voort uit abnormaal bot, zoals patiënten die zijn aangetast door een langdurige botziekte (bijvoorbeeld de ziekte van Paget).
• Bij jongere personen is osteosarcoom uiterst zeldzaam vóór de leeftijd van vijf, en depiekincidentie treedt eigenlijk op tijdens de groeispurt van de adolescent. Gemiddeld is een representatieve "standaardleeftijd" voor osteosarcoom in de jongere populatie 16 jaar voor meisjes en 18 jaar voor jongens.

Osteosarcoom is relatief zeldzaam in vergelijking met andere kankers; Geschat wordt dat in de Verenigde Staten jaarlijks slechts ongeveer 400 personen jonger dan 20 jaar de diagnose osteosarcoom krijgen. Jongens worden in de meeste onderzoeken vaker getroffen en de incidentie bij jongeren van Afrikaanse afkomst is iets hoger dan bij blanken.

Risicofactoren die van toepassing zijn op jongere personen

• Aanwezigheid van bepaalde zeldzame genetische kankersyndromen
• Leeftijd tussen 10 en 30 jaar
• Hoge hoogte
• Mannelijk geslacht
• Afro-Amerikaanse race
• Aanwezigheid van bepaalde botziekten

Risicofactoren die van toepassing zijn op oudere personen

Bepaalde botziekten zoals de ziekte van Paget, vooral na verloop van tijd, worden in verband gebracht met een verhoogd risico op osteosarcoom. Toch is het absolute risico laag, met slechts ongeveer één procent van degenen met de ziekte van Paget die ooit osteosarcoom ontwikkelen.

Blootstelling aan straling is een goed gedocumenteerde risicofactor, en omdat het interval tussen bestraling voor kanker en het optreden van osteosarcoom doorgaans langer is (bijvoorbeeld 10 jaar of meer), is dit vaak het meest relevant voor oudere leeftijdsgroepen.

Genetische aanleg

Predisponerende genetische syndromen voor osteosarcoom zijn onder meer:

• Bloom-syndroom
• Diamond-Blackfan-bloedarmoede
• Li-Fraumeni-syndroom
• de ziekte van Paget
• Retinoblastoom
• Rothmund-Thomson-syndroom (ook wel poikiloderma congenitale genoemd)
• Werner-syndroom
• Aangenomen wordt dat functieverlies van de p53- en retinoblastoomtumorsuppressorgenen een belangrijke rol speelt bij de ontwikkeling van osteosarcoom.

Hoewel kiembaanmutaties (ei en sperma) van p53- en retinoblastoomgenen zeldzaam zijn, zijn deze genen veranderd in de meeste osteosarcoomtumormonsters, dus er is een verband met de ontwikkeling van osteosarcoom. Kiembaanmutaties in het p53-gen kunnen leiden tot een hoog risico op het ontwikkelen van maligniteiten, waaronder osteosarcoom, dat is beschreven als het Li-Fraumeni-syndroom.

Hoewel veranderingen in tumorsuppressorgenen en oncogenen nodig zijn om osteosarcomen te produceren, is het niet duidelijk welke van deze gebeurtenissen zich het eerst voordoet en waarom of hoe ze optreden.

Osteosarcomen bij mensen met de ziekte van Paget

Er is een zeldzame subgroep van osteosarcomen met een zeer slechte prognose. De tumoren komen meestal voor bij mensen ouder dan 60 jaar. De tumoren zijn groot op het moment dat ze verschijnen en hebben de neiging zeer destructief te zijn, waardoor het moeilijk is om een ​​volledige chirurgische resectie (verwijdering) te krijgen, en longmetastasen zijn vaak in het begin aanwezig.

Het risicoprofiel is dat van een oudere leeftijdsgroep. Ze ontwikkelen zich bij ongeveer één procent van de mensen met de ziekte van Paget, meestal wanneer veel botten zijn aangetast. De tumoren komen meestal voor in het heupbeen, het dijbeen bij de heupen en in het armbeen bij het schoudergewricht; ze zijn moeilijk operatief te behandelen, vooral vanwege de leeftijd van de patiënt en de grootte van de tumor.

Amputatie is soms nodig, vooral als het bot breekt als gevolg van de kanker, wat vaak voorkomt.

Parostale en periostale osteosarcomen

Dit is een subset die zo genoemd wordt vanwege hun locatie in het bot; het zijn meestal minder agressieve osteosarcomen die ontstaan ​​op het oppervlak van het bot in samenhang met de weefsellaag rond het bot, of het periosteum. Ze dringen zelden door tot in de binnenste delen van het bot en worden zelden zeer kwaadaardige osteosarcomen.

Het risicoprofiel van parostale osteosarcoom verschilt van dat van klassiek osteosarcoom: het komt vaker voor bij vrouwen dan bij mannen, komt het meest voor in de leeftijdsgroep van 20 tot 40 jaar en komt meestal voor in de achterkant van het dijbeen, nabij het kniegewricht , hoewel elk bot in het skelet kan worden aangetast.

Prognose met een hoger risico

Risicofactoren zijn in verband gebracht met betere en slechtere prognoses, maar helaas waren deze zelfde factoren over het algemeen niet behulpzaam bij het identificeren van patiënten die baat zouden kunnen hebben bij intensievere of minder intense therapeutische regimes met behoud van uitstekende resultaten. Factoren waarvan bekend is dat ze de uitkomsten beïnvloeden, zijn onder meer de volgende.

Primaire tumorplaats

Van tumoren die zich in de armen en benen vormen, hebben tumoren die verder van de lichaamskern of romp zijn verwijderd een betere prognose.

Primaire tumoren die zich in de schedel en de wervelkolom vormen, zijn geassocieerd met het grootste risico op progressie en overlijden, vooral omdat het moeilijker is om op deze locaties een volledige chirurgische verwijdering van de kanker te bereiken.

Hoofd-hals-osteosarcomen in het kaak- en mondgebied hebben een betere prognose dan andere primaire plaatsen in het hoofd en nek, mogelijk omdat ze eerder onder de aandacht komen.

Heupbeen-osteosarcomen vormen zeven tot negen procent van alle osteosarcomen; overlevingskansen voor patiënten zijn 20 tot 47 procent.

Patiënten met multifocaal osteosarcoom (gedefinieerd als meerdere botlaesies zonder duidelijke primaire tumor) hebben een extreem slechte prognose.

Gelokaliseerde vs. gemetastaseerde ziekte

Patiënten met gelokaliseerde ziekte (geen verspreiding naar verre gebieden) hebben een veel betere prognose dan patiënten met gemetastaseerde ziekte. Maar liefst 20 procent van de patiënten zal bij diagnose op scans detecteerbare uitzaaiingen hebben, waarbij de long de meest voorkomende plaats is. De prognose voor patiënten met gemetastaseerde ziekte lijkt grotendeels te worden bepaald door plaatsen van metastasen, aantal metastasen en reseceerbaarheid van de gemetastaseerde ziekte.

Voor mensen met een gemetastaseerde ziekte lijkt de prognose beter te zijn met minder longmetastasen en wanneer de ziekte zich heeft verspreid naar slechts één long, in plaats van naar beide longen.

Tumornecrose na chemotherapie

Tumornecrose verwijst hier naar kankerweefsel dat is "afgestorven" als resultaat van een behandeling.

Na chemotherapie en operatie beoordeelt de patholoog tumornecrose in de verwijderde tumor. Patiënten met minimaal 90 procent necrose in de primaire tumor na chemotherapie hebben een betere prognose dan patiënten met minder necrose.

Onderzoekers merken echter op dat minder necrose niet mag worden geïnterpreteerd als een ondoelmatige chemotherapie; genezingspercentages voor patiënten met weinig of geen necrose na inductiechemotherapie zijn veel hoger dan genezingspercentages voor patiënten die geen chemotherapie krijgen.

Risicoprofiel van chondrosarcoom

Dit is een kwaadaardige tumor van kraakbeenproducerende cellen en vertegenwoordigt ongeveer 40 procent van alle primaire bottumoren. Chondrosarcoom kan alleen of secundair optreden, in wat bekend staat als 'kwaadaardige degeneratie' van goedaardige tumoren (zoals osteochondroom of goedaardig enchondroom). Risicofactoren zijn onder meer:

• Leeftijd: komt meestal voor bij mensen ouder dan 40 jaar; het komt echter ook voor in de jongere leeftijdsgroep, en als dat het geval is, heeft het de neiging om van een hogere maligniteit te zijn die in staat is tot metastasen.
• Geslacht: Komt met bijna gelijke frequentie voor bij beide geslachten.
• Locatie: kan in elk bot voorkomen, maar er is een neiging tot ontwikkeling in het heupbeen en het dijbeen. Chondrosarcoom kan optreden in andere platte botten, zoals het schouderblad, de ribben en de schedel.
• Genetica: Multiple exostoses-syndroom (ook wel multiple osteochondromas-syndroom genoemd) is een erfelijke aandoening die veel hobbels veroorzaakt op de botten van een persoon, voornamelijk gemaakt van kraakbeen. Exostosen kunnen pijnlijk zijn en leiden tot botvervormingen en / of breuken. De aandoening is genetisch (veroorzaakt door een mutatie in een van de 3 genen EXT1, EXT2 of EXT3) en patiënten met deze aandoening hebben een verhoogd risico op chondrosarcoom.
• Andere goedaardige tumoren: een enchondroom is een goedaardige kraakbeentumor die tot in het bot groeit Mensen die veel van deze tumoren krijgen, hebben een aandoening die multiple enchondromatose wordt genoemd. Ze hebben ook een verhoogd risico op het ontwikkelen van chondrosarcoom.

Risicoprofiel van Ewing-sarcoom

Dit komt veel vaker voor bij blanken (niet-Spaanse of Spaanse) en minder vaak bij Aziatische Amerikanen en uiterst zeldzaam bij Afro-Amerikanen. Ewing-tumoren kunnen op elke leeftijd voorkomen, maar komen het meest voor bij tieners en minder vaak bij jongeren volwassenen en jonge kinderen. Ze zijn zeldzaam bij oudere volwassenen.

Bijna alle Ewing-tumorcellen hebben veranderingen waarbij het EWS-gen betrokken is, dat op chromosoom 22 wordt aangetroffen. Activering van het EWS-gen leidt tot overgroei van de cellen en tot de ontwikkeling van deze kanker, maar de precieze manier waarop dit gebeurt is nog niet Doorzichtig.