De anatomie van het tijdelijke bot

De slaapbeenderen zijn gepaarde botten die helpen bij het vormen van de zijkanten en basis van de schedel (schedel). Dit plaatst ze lateraal - aan de zijkant van - de temporale lobben van de hersenschors van de hersenen, zodat de schedel goed wordt ondersteund en de belangrijke structuren daar worden beschermd. Als zodanig kan stomp trauma of breuk van deze botten leiden tot ernstige complicaties en hersenletsel, schade aan het binnenoor en problemen met de aangezichtszenuw. Bovendien kunnen middenoorontstekingen zich naar dit bot verspreiden.

Anatomie

Structuur en locatie

In de anatomie bestaat elk slaapbeen uit vijf delen: de squama-, de petrous-, mastoïd- en tympanische delen, evenals het styloïde proces. Hier volgt een korte uitsplitsing:

• Squama: De squama vormt het voorste, bovenste deel van het slaapbeen en is dun, doorschijnend en wordt beschreven als 'schaalachtig'. Het buitenoppervlak is glad en vormt een convexe vorm, en via de tijdelijke lijn (een gebogen rug die naar achteren en naar boven loopt), het hecht zich aan de temporalis-spier, wat helpt bij het kauwen. Het voorste uiteinde van de squama is gekarteld en sluit aan op het jukbeen - een van de twee gepaarde botten die de wangen en de zijwanden van de banen vormen (de openingen waar de oogbollen zitten). Het onderste uiteinde van dit bot is verbonden met de kauwspier, een andere belangrijke kauwspier. Bovendien is dit deel van het slaapbeen verbonden met ligamenten die de spieren in het bovenste deel van de onderkaak of kaakbeen reguleren.
• Mastoïde deel: vormt het achterste deel van het slaapbeen, het buitenoppervlak van het mastoïde deel is ruw en hecht zich aan spieren die de beweging van de wenkbrauwen regelen (occipitalis-spier) en die boven het oor (superieure oorspier). Dit gedeelte is geperforeerd en bevat het mastoïde foramen, een opening die een ader toegang geeft tot de transversale sinus (het gebied aan elke kant van het hoofd dat bloed uit de achterkant van het hoofd afvoert) en een slagader die zuurstofrijk bloed levert aan de weefsellaag die belast is met het beschermen van de hersenen (dura mater). Naar beneden bewegend wordt dit deel een kegelvormige projectie - het mastoïdproces - dat verbinding maakt met spieren die essentieel zijn voor de beweging van het hoofd. Waargenomen is dat het bovenste deel van dit gedeelte op sommige plaatsen hol is, maar deze openingen worden kleiner naarmate je naar beneden beweegt.
• Petrous deel: Ook bekend als het "piramidegedeelte", vanwege zijn vorm, zit het petrous deel aan de basis van de schedel tussen het achterhoofd (het deel dat de basis vertegenwoordigt) en wiggenbeen (het deel net onder de slapen) . Naar boven bewegend, heeft dit deel een basis die is gefuseerd met het squama- en mastoïde deel, en een top die zit tussen de occipitale en wigvormige botten. Deze laatste vormen het halsslagader, waardoor belangrijke slagaders toegang krijgen tot de hersenen. Het voorste (voorste) oppervlak vormt het achterste gedeelte van de middelste fossa (een holte) in de basis van de schedel. Een dunner gedeelte gaat over de trommelholte, het gat rond de middenoorbeenderen. Het achterste (achterste) deel geeft toegang tot de achterste fossa, de opening aan de basis van de schedel die het cerebellum en de hersenstam ondersteunt. In het midden bevindt zich een opening - de interne akoestische gehoorgang - waardoor belangrijke zenuwen en slagaders kunnen passeren.
• Trommelvliesgedeelte: het gebogen gedeelte van het bot onder de squama en vóór het mastoïdproces, het trommelvlies vormt een groot deel van de externe akoestische gehoorgang, de weg van buiten naar binnenoor. Het middelste gedeelte bevat de tympanische sulcus, een groef die aan het trommelvlies hecht, beter bekend als het trommelvlies. Aan het achteroppervlak vormt het trommelvlies de achtergrens van de mandibulaire fossa, een groef die aansluit op het kaakbot. Het buitenoppervlak is ruw en hecht aan het kraakbeengedeelte van de akoestische gehoorgang, terwijl het inwendige samensmelt met het petroïde gedeelte, net onder de gehoorgang. Dun en scherp in het middengedeelte, splitst het om een ​​deel van het styloïde proces te omsluiten (zie hieronder).
• Styloïde proces: dit is een smalle projectie van bot dat uit het slaapbeen komt. Variabel in lengte, het is naar beneden en naar voren gebogen en geeft aan de binnenkant toegang tot het trommelvlies dat het omsluit, en aan de buitenkant tot ligamenten die aansluiten op het stylohyoid en andere spieren die betrokken zijn bij kauwbewegingen. De buitenkant bevindt zich net naast de parotisklier (de bron van speeksel), die ook de plaats is waar de externe halsslagader (die functies in het gezicht en de hersenen levert) kruist. Deze structuur hecht ook aan de stylopharyngeus, een spier aan de onderkant van het hoofd die aansluit op de keelholte.

Met name het slaapbeen hecht zich aan het gewricht van het kaakbot - het temporomandibulair gewricht - en is versmolten met andere botten van de schedel, inclusief het achterhoofdsbeen aan de onderkant van de achterkant, het pariëtale bot daarboven, het wiggenbeen aan de voorkant zijkant, en het jukbeen (jukbeen).

Anatomische variaties

Variaties in de anatomie van het slaapbeen zijn niet ongebruikelijk en hebben meestal te maken met de grootte en vorm van de vele openingen. De meest voorkomende variaties zijn:

• Hoge halsslagader: dit is wanneer de halsslagader, een aderstructuur in de buurt van het binnenoor, hoger in het slaapbeen stijgt dan normaal. Deze asymptomatische variatie is belangrijk voor chirurgen die aan het binnenoor opereren om op te merken, en het is gemeld dat het in tot 32% van de gevallen voorkomt.​
• Körners septum: bij sommige mensen scheidt dit septum - een dichte, benige plaat in het mastoïdproces - het mastoïdproces van de squama. Deze variatie komt ook veel voor en studies beweren dat deze bij 28% van de mensen voorkomt.
• Anterieur geplaatste sigmoïde sinus: wordt 34% van de tijd gevonden, dit is wanneer de groef in het mastoïdgedeelte van het slaapbeen dieper loopt dan normaal en meer naar voren lijkt dan normaal.
• Laaghangende dura in de oren: dit geval, dat wordt gezien bij maximaal 26% van de mensen, wordt gekenmerkt doordat het membraan rond de hersenen (de dura) lager dan normaal hangt en de omliggende botstructuren van de gehoorgang beïnvloedt.
• Mastoïde beluchting: verschillen in de vorm van het mastoïde gedeelte van het slaapbeen kunnen van invloed zijn op hoe goed het binnenoor zich kan aanpassen aan luchtdrukveranderingen.

Functie

Het slaapbeen biedt structurele ondersteuning voor de schedel, terwijl het de grote hersenen en de omliggende membranen beschermt. Bovendien omgeeft dit bot de middelste en binnenste delen van het oor. Het onderste gedeelte is verbonden met de onderkaak of het kaakbot om de mond te openen en te sluiten. Met name gaat het merendeel van de hersenzenuwen - zenuwen die verband houden met gevoel en waarneming - over dit bot.

Gezien hun ligging aan de zijkanten en achterkant van de schedel, verbinden deze botten zich met een aantal belangrijke spiergroepen. In het bijzonder zijn de temporalis en kauwspieren - spieren die betrokken zijn bij de kauwbeweging - verbonden met het squama- en styloïde proces. Bovendien zijn de meer naar achteren gerichte delen gekoppeld aan de sternocleidomastoïde en splenius capitis spieren, geassocieerd met nek- en hoofdbeweging. Ten slotte is het bot via zijn mastoïdproces verbonden met de suprahyoid-spier, essentieel voor het slikken.

Bijbehorende voorwaarden

In dit deel van de schedel kunnen een aantal medische problemen optreden. Hoewel het slaapbeen relatief dik is, kan stomp trauma een breuk van dit bot veroorzaken. Dit kan leiden tot een aantal ernstige complicaties, waaronder gehoorbeschadiging, duizeligheid, aangezichtsverlamming (door beschadiging van de aangezichtszenuw), oorbloeding en bloeduitstortingen. Met name kunnen fracturen ook leiden tot het lekken van hersenvocht.

Vaker zijn fracturen van het pterion, waar het slaapbeen samenkomt met andere belangrijke botten van de schedel: het pariëtale, frontale en wigvormige. Dit kruispunt is het zwakste punt van de schedel. De middelste meningeale slagader, die de dura en de schedel voedt, passeert er vlak achter. Indien gewond of gescheurd, verzamelt bloed zich en verhoogt op gevaarlijke wijze de intracraniale druk. Dit kan onder andere leiden tot toevallen, misselijkheid, braken en zwakte van de ledematen.

Omdat het mastoïdgedeelte van het slaapbeen poreus is, verspreiden middenoorontstekingen zich ernaar, wat leidt tot een aandoening die mastoïditis wordt genoemd. Indien onbehandeld, kan de infectie zich verder verspreiden naar de middelste schedelfossa, een belangrijk gebied van de binnenkant van de schedel, en zelfs de hersenen zelf, en meningitis veroorzaken.

Rehabilitatie

Afhankelijk van de ernst van het trauma en de fractuur van de schedel, kan een operatie nodig zijn om het probleem te verhelpen en bloedingen en andere problemen die kunnen optreden op te lossen. Als er schade is aan de aangezichtszenuw, zoals vaak het geval is, kan een zenuwdecompressieoperatie nodig zijn om deze te herstellen en de druk erop te verminderen. Dit, samen met meer conservatieve benaderingen, is effectief bij het aanpakken van gezichtsverlamming; de beslissing om verder te gaan, moet echter zorgvuldig worden afgewogen.

Het lekken van hersenvocht na een fractuur van het slaapbeen verhoogt het risico op meningitis, een type herseninfectie. Bovendien kan dit probleem ook structuren in het oor beïnvloeden en leiden tot vloeistoflekkage van daaruit en de sinussen. Deze gevallen kunnen het beste worden afgehandeld zonder chirurgie door het gebruik van antibiotica om infectieuze kweken op te nemen, rust en verhoging van het hoofd tijdens genezing, evenals het gebruik van andere middelen om het niveau van het cerebrospinale vocht weer normaal te maken. Als het lek echter niet dicht gaat, is een operatie nodig om het probleem te verhelpen.

In meer extreme gevallen waarin de meningea middenslagader is gescheurd als gevolg van een breuk van het slaapbeen, kan een onmiddellijke operatie nodig zijn om de resulterende bloeding op te vangen. Als het geval meer gematigd is, kunnen artsen ervoor kiezen om diuretica voor te schrijven.