Hoe gezichtsmaskers een coping-tool werden voor mensen met lichaamsdysmorphia

HRAUN / Getty-afbeeldingen

Belangrijkste leerpunten

• Patiënten met een lichaamsdysmorfe stoornis (BDD) die verband houden met hun gezichten, merken dat gezichtsmaskers hun symptomen verlichten.
• Door hun omgeving te neutraliseren, stellen gezichtsmaskers BDD-patiënten in staat dwangmatige coping-gewoonten op te geven.
• Deskundigen zeggen dat deze effecten hoogstwaarschijnlijk tijdelijk zijn, maar dat er een kans is dat ze gedragspatronen na de pandemie kunnen beïnvloeden.

4 april: Dat is de eerste dag dit jaar dat Dalia bij daglicht haar huis verliet. Ze herinnert het zich dat het de dag was dat haar gezichtsmasker per post arriveerde. Voordien kon ze alleen na zonsondergang naar buiten gaan, vermomd in duisternis - haar angst om de wereld onder ogen te zien, afgestompt door het feit dat de wereld haar gezicht niet kan zien.

Maar toen de COVID-19-pandemie gezichtsmaskers verplicht maakte in openbare omgevingen, kon Dalia in het zonlicht lopen zonder verlammende angst. Ze zweeg even toen ze voor het eerst naar buiten stapte, gedesoriënteerd door de Californische zon. Ze was vergeten hoe zonneschijn aanvoelt.

"Wat je in de spiegel ziet, is niet wat anderen zien als ze naar je kijken", herinnert Dalia zich dat haar psychiater haar op 16-jarige leeftijd vertelde. waargenomen fout, meestal in het gezichtsgebied. Dalia herinnert zich dat ze naar haar handen staarde - gekneusd en verbonden door het breken van haar slaapkamerspiegel eerder die week - terwijl haar psychiater behandelingsopties besprak.

Jarenlang beperkte Dalia zich tot haar huis en nam ze alleen afgelegen banen aan, de wereld buiten haar deur werd aan haar doorgegeven via krantenkoppen en posts op sociale media. Ze wilde niet dat mensen haar huid zouden zien, die volgens haar vervormd is van textuur en ontsierd is door acnelittekens, haar neus, waarvan ze zegt dat die drie maten te groot is voor haar gezicht, en haar mond, die volgens haar zo klein is en muisachtig dat ze bang is om er door te praten de aandacht op te vestigen.

"Ik had altijd het gevoel dat mensen me walgend aanstaarden, en ik kon het gewoon niet meer doen", vertelt ze aan Verywell. "Ik kon de angst van buiten zijn niet aan. Ik kon er niet tegen dat mensen me als een monster zagen. "

Therapie verlichtte haar symptomen niet, en antidepressiva lieten haar alleen maar meer slapen en minder eten. Maar op de een of andere manier heeft ze een geïmproviseerde remedie gevonden in de vorm van gezichtsmaskers. Ze hebben gediend als een situationele blinddoek om te voorkomen dat mensen haar waargenomen gebreken zien. Dalia zegt dat gezichtsmaskers haar hebben geholpen een rustig bestaan ​​op te bouwen buiten haar ziekte om. En ze is niet de enige. Meerdere mensen die gezichtsgerelateerde BDD ervaren, ontdekken een beschermend effect van gezichtsmaskers.

“Gezichtsmaskers hebben mijn leven zo veel gemakkelijker gemaakt. Het is alsof ik kan ademen. Ik kan naar de sportschool gaan zonder het gevoel te hebben dat mensen mijn gezicht kunnen zien. Ik kan andere activiteiten doen zonder het gevoel te hebben dat de hele wereld mijn tekortkomingen ziet. Zelfs als mensen staren, voel ik me oké omdat ze me niet echt kunnen zien ', vertelt Lauren, een brandmanager in Florida, aan Verywell. "Als er een optie was om door de stad te gaan zonder dat mensen je echt zagen, zou ik die optie al lang geleden hebben gekozen."

Jaime Zuckerman, PsyD, een klinisch psycholoog gevestigd in Pennsylvania die angststoornissen zoals BDD behandelt, vertelt Verywell dat dit fenomeen een wetenschappelijke ruggengraat heeft.

"Op een oppervlakkig niveau zal het dragen van een masker tijdelijk de frequentie van het controleren van gedrag, de behoefte aan sociale verwijzingen en obsessieve denkpatronen verminderen", zegt Zuckerman. "Omdat iedereen in hun omgeving maskers draagt, zal het werkelijke aantal gelaatstrekken dat openbaar zichtbaar zijn, is voor iedereen hetzelfde. Dus in zekere zin zijn de verschillen in gelaatstrekken weggenomen. De esthetiek is geneutraliseerd. Iedereen bedekt zijn gezicht, behalve zijn ogen. Gezichtsverschillen, evenals de kans op BDD-preoccupatie, worden sterk geminimaliseerd vanwege dit nu neutrale speelveld. Niemand onderscheidt zich van de massa. "

Coping-rituelen ontmantelen

Patiënten met BDD zien zichzelf als buitengewoon misvormd en onaantrekkelijk, ook al is elke 'fout' in hun uiterlijk meestal klein of niet zichtbaar voor anderen. Om met opdringerige gedachten om te gaan, reageren ze met dwangmatig gedrag: gelaagdheid op make-up, herhaaldelijk spiegels controleren, cosmetische ingrepen zoeken en sociale situaties vermijden. Deze rituelen verminderen tijdelijk hun psychisch ongemak en raken daardoor zowel in hun hersenen als in hun routines verankerd als copingstrategieën.

Emma, ​​BDD-patiënt

Maskers bevrijden zich. Ze zorgen ervoor dat ik me minder beoordeeld, angstig en onderzocht voel op mijn uiterlijk.

Zuckerman zegt echter dat dit rituele gedrag niet duurzaam is, en in plaats daarvan de negatieve emoties en gedachten van patiënten met betrekking tot hun BDD meer doordringend maken.

“Een aspect van deze vicieuze cirkel zijn de associaties die mensen maken tussen neutrale stimuli en het wegnemen van intern ongemak. Als je bijvoorbeeld een bepaald aantal keren - laten we zeggen vijf - naar een spiegel kijkt, wordt de angst tijdelijk verminderd ', zegt ze.' Wat echter begint te gebeuren, is dat de persoon begint te geloven dat het feitelijk vijf keer zo snel controleren van de spiegel is. is verantwoordelijk voor de angstreductie. Dit leidt ertoe dat mensen onlogische associaties creëren die kunnen leiden tot magisch denken, zoals: ‘Als ik op een even genummerde stap stap, gebeurt er iets ergs. ''

In veel gevallen verminderen gezichtsmaskers het voorkomen van dit rituele gedrag door een omgeving te creëren die deze onlogische associaties niet kan creëren en bevatten. Mensen met BDD stoppen met zoeken naar hun spiegelbeeld op elk oppervlak als ze weten dat hun gezicht bedekt is. In sommige opzichten, zegt Zuckerman, is dit een stap in de richting van genezing, omdat het ontmantelen van dwangmatige rituelen interne ongemakken zoals verdriet en schaamte helpt verminderen.

Dat is het geval voor Emma, ​​een gepensioneerde bibliothecaris van de middelbare school in Canada, die een ernstige vorm van BDD heeft die zich concentreert op haar huid, neus, tanden en lichaam. Jarenlang heeft ze haar leven ontworpen volgens zeer strikte regels om zichzelf te beschermen tegen het trauma van zelfblootstelling. Ze slaat verjaardagsfeestjes, begrafenissen en familiefeesten over. Ze laat niemand haar uitgekleed of in zwemkleding zien. Ze besteedt uren aan het aanbrengen en opnieuw aanbrengen van make-up. Uiteindelijk zegt ze dat haar inspanningen vruchteloos zijn, maar ze kan zichzelf er niet van weerhouden ze te herhalen. Ze beschrijft ze als ocs-achtige dwanghandelingen.

"Ik heb uren, dagen, weken, maanden en jaren verspild met obsederen, vermijden, verbergen, herkauwen, huilen, plannen afzeggen, nutteloze producten kopen en me over het algemeen ellendig voelen vanwege mijn BDD," vertelt ze aan Verywell. 'Maar het is nu gemakkelijker. Ik ben nooit uit geweest zonder make-up vóór COVID, maar nu met maskers kan ik dat wel. Maskers bevrijden. Ze zorgen ervoor dat ik me minder beoordeeld, angstig en onderzocht voel op mijn uiterlijk. "

Het oplossen van coping-rituelen zoals die van Emma is een belangrijk element van exposure-therapie, een van de belangrijkste behandelingsvormen voor BDD. Hier creëren psychologen een veilige omgeving en stellen ze patiënten vervolgens langzaam bloot aan hun angsten. Het doel is om de patiënt uiteindelijk zijn angsten te laten confronteren zonder te vertrouwen op zijn dwangmatige gedrag als een kruk.

Zuckerman wijst er echter op dat hier grenzen aan zijn. Hoewel BDD-patiënten worden blootgesteld aan hun angsten - in dit geval de angst die gepaard gaat met het zien van hun gezichten in sociale situaties - doen ze dat alleen omdat ze in maskers zijn gehuld, en dus in een vals gevoel van veiligheid.

"Terwijl angsten langzaam onder ogen worden gezien tijdens COVID met behulp van het dragen van een masker, is de angst waaraan mensen met BDD in het gezicht worden blootgesteld, in zekere zin een afgezwakte versie van hun werkelijke angst", zegt ze. “Ik zou dit vergelijken met een persoon die blootstellingstherapie doet voor een liftfobie, maar terwijl ze hun blootstelling doen, nemen ze een benzodiazepine om hun angst te verminderen. Daarom is de angst waarop de blootstellingstherapie zich richt, vanaf het begin gedempt en is deze geen nauwkeurige weergave van de ware angst die de persoon voelt wanneer hij een lift moet nemen. "

Ze zegt dat als gevolg hiervan mensen met BDD zich gewoon kunnen terugtrekken in hun rituele dwanghandelingen zodra de maskers loskomen: met Emma bijvoorbeeld, die haar gezicht verbergt achter dikke lagen make-up, en Dalia die de uren tussen zonsopgang en zonsondergang vermijdt.

Verder kijken dan de oppervlakte

De vraag die voor deze patiënten blijft bestaan, is of het mogelijk is om de voordelen van maskers te behouden als ze ze niet langer hoeven te dragen in een wereld na COVID-19.

Jaime Zuckerman, PsyD

Het kan zijn dat de sociale bekrachtiging en nieuwe ervaringen die mensen met BDD nu opdoen, voldoende bekrachtiger zullen zijn om hun maskers na de pandemie sociaal af te doen.

Julian, een militaire sergeant gevestigd in Florida, wil wanhopig dat dit het geval is; maar is niet al te optimistisch na het kwellen over zijn BDD gedurende de afgelopen 14 jaar. Hij vindt dat zijn tanden te groot zijn voor zijn mond en dat zijn kaaklijn er opzichtig en ongestructureerd uitziet.

"Het dragen van een masker in het openbaar biedt veel comfort: ik heb het gevoel dat ik me geen zorgen hoef te maken over wat mensen zien, omdat ze niet veel kunnen zien", vertelt hij aan Verywell. "Helaas ben ik er vrij zeker van dat mijn obsessie met de gedachten van mensen over mijn uiterlijk zal terugkomen zodra de pandemie voorbij is. "

Er kunnen echter enkele hoopjes zijn. Dezelfde mechanismen die dwanggedrag bij mensen met BDD versterken, kunnen dezelfde mechanismen zijn die ze ongedaan maken.

"Wanneer mensen met BDD het wagen om maskers te dragen, wordt hun sociale gedrag vervolgens versterkt door anderen", zegt Zuckerman. "Hoewel het comfort dat ze voelen tijdelijk is, mogelijk gemaakt door de beoogde functie van een masker, maakt deze sociale bekrachtiging het waarschijnlijker ze zullen in de toekomst sociaal gedrag vertonen. Het kan zijn dat de sociale bekrachtiging en nieuwe ervaringen die mensen met BDD nu opdoen, voldoende bekrachtiger zullen zijn om hun maskers na de pandemie sociaal af te doen. "

Hoewel BDD een buitengewoon moeilijke aandoening kan zijn om te behandelen, is een therapie die Zuckerman nuttig vindt Acceptance and Commitment Therapy (ACT), die patiënten traint om hun gedachten en angsten te tolereren in plaats van ze te vermijden of te maskeren. is 'op waarden gebaseerd leven', dat patiënten leert de rol van hun uiterlijk te verzwakken door op zoek te gaan naar zinvolle ervaringen en verbanden.

Het idee is dat als patiënten voldoende worden blootgesteld aan positieve gebeurtenissen zonder dat hun verwrongen denken hun ervaringen bezoedelt, ze een manier kunnen vinden om uit hun ziekte te komen.

Dalia heeft ACT nog nooit geprobeerd, maar ze zegt dat ze kan begrijpen hoe het iemand zoals zij kan helpen. Sinds april heeft ze troost gevonden in korte ogenblikken die haar BDD anders verboden zou hebben: fietsen rond de Newport Beach Pier, wandelen in de nabijgelegen heuvels met haar zus, zittend voor de oceaan met haar favoriete boek in de hand.

Hoewel ze geen wondermiddel zijn, zegt Dalia dat deze ervaringen haar eraan herinneren dat ze nog steeds schoonheid om haar heen kan vinden, zelfs als ze het niet in haar kan vinden.

Dalia's BDD-symptomen begonnen nadat haar middelbare schoolvriendje haar had verteld dat ze een dermatoloog moest zien en het kort daarna met haar had uitgemaakt. Ze was ervan overtuigd dat hij haar verliet vanwege haar huid en bekeek zichzelf in de jaren daarna koppig door die lens van misvorming.

Maar vorige maand, toen ze met haar beste vriendin aan haar zijde naar de zonsondergang over Catalina Island keek - pas verbrande huid, pijn in de mond van het lachen - herinnerde ze zich dat er leven was vóór haar BDD.

"Dus misschien kan er leven na zijn", zegt ze.