Kan hepatitis B nierziekte veroorzaken?

Medische experts zijn het er over het algemeen over eens dat een van de meest misleidende ziektennomenclaturen er is voor hepatitis B en hepatitis C-gerelateerde leverziekte. De titels zijn enigszins onvoldoende om deze ziekten te beschrijven, aangezien de term "hepatitis" impliceertontsteking van de lever.Dit wekt de indruk dat het enige orgaan dat wordt aangetast bij hepatitis B of C de lever is, wat misleidend is - bij beide ziekten is sprake van betrokkenheid van andere organen dan de lever, enbonafidesystemische (en niet lokale) ziektetoestanden.

De nier is zo'n orgaan dat hepatitis-virussen zowel direct als indirect beïnvloeden. Hepatitis-virussen zijn niet de enige infectieuze agentia die de nieren kunnen aantasten. Hun rol bij nieraandoeningen is echter belangrijk om op te merken gezien de relatief hogere prevalentie van deze virale infecties. Laten we enkele details bespreken over aan het hepatitis B-virus gerelateerde nierziekte.

Hoe vaak komt de associatie van nierziekte met hepatitis B voor?

Nierziekte als gevolg van infectie met het hepatitis B-virus komt veel vaker voor bij mensen die met het virus zijn besmet, zowel tijdens de kindertijd als tijdens de kindertijd. Deze patiënten hebben een grotere kans om ‘drager’ te worden en hebben een hoger risico op nieraandoeningen.

Waarom een ​​levervirus de nieren zou beschadigen

Schade aan de nieren door het hepatitis B-virus is meestal niet het gevolg van een directe infectie. In feite kan de abnormale reactie van het immuunsysteem op bepaalde delen van het virus een grotere rol spelen bij het veroorzaken van ziekten.

Deze virale componenten worden meestal aangevallen door uw antilichamen in een poging de infectie te bestrijden. Zodra dit gebeurt, zullen de antilichamen zich binden met het virus en wordt het resulterende afval in de nier afgezet. Het kan dan een ontstekingsreactie veroorzaken, die nierbeschadiging kan veroorzaken. Daarom, in plaats van dat het virus de nier rechtstreeks aantast, is het de reactie van uw lichaam erop die de aard en omvang van nierbeschadiging bepaalt.

Soorten nierziekte veroorzaakt door hepatitis B-virusinfecties

Afhankelijk van hoe de nier reageert op het virus en de ontstekingscascade die hierboven is opgemerkt, kunnen verschillende nieraandoeningen het gevolg zijn. Hier is een beknopt overzicht.

Polyarteritis Nodosa (PAN)

Laten we deze naam opsplitsen in kleinere, verteerbare delen. De term "poly" impliceert meervoudig, en "arteritis" verwijst naar ontsteking van de slagaders / bloedvaten. Dit laatste wordt ook vaak vasculitis genoemd.Omdat elk orgaan in het lichaam bloedvaten heeft (en de nier een rijk vaatstelsel heeft), is polyarteritis nodosa (PAN) een ernstige ontsteking van de bloedvaten (in dit geval de slagaders van de nieren), die de kleine en middelgrote bloedvaten aantast. grote bloedvaten van het orgel.

Het optreden van PAN-ontsteking is heel typerend. Het is een van de vroegere nieraandoeningen die kan worden veroorzaakt door een hepatitis B-infectie. Het heeft de neiging om volwassenen van middelbare en oudere leeftijd te treffen. De getroffen patiënt zal doorgaans klagen over niet-specifieke symptomen zoals zwakte, vermoeidheid en gewrichtspijn. Er kunnen echter ook bepaalde huidlaesies worden opgemerkt. Tests voor de nierfunctie zullen afwijkingen vertonen, maar zullen de ziekte niet noodzakelijk bevestigen, en een nierbiopsie zal meestal nodig zijn.

Membranoproliferatieve glomerulonefritis (MPGN)

Deze term van een mondvol van een ziekte verwijst naar een overmaat aan ontstekingscellen en bepaalde soorten weefsel (in dit geval basaalmembraan) in de nier. Nogmaals, dit is een ontstekingsreactie in plaats van een directe virale infectie. Als u een hepatitis B-virusinfectie heeft en bloed in de urine begint te zien, moet hier rekening mee worden gehouden.Het is duidelijk dat de aanwezigheid van bloed in de urine niet voldoende zal zijn om de diagnose te bevestigen, zelfs als u hepatitis heeft. B-virusinfectie. Daarom zouden verdere tests, waaronder een nierbiopsie, nodig zijn.

Membraneuze nefropathie

Een verandering in een deel van het nierfilter (het glomerulaire basaalmembraan genoemd) leidt hiertoe. De getroffen patiënten beginnen een abnormaal hoge hoeveelheid eiwit in de urine te morsen. Als patiënt bent u zich misschien niet bewust van de aanwezigheid van eiwit in de urine, tenzij deze extreem hoog is (in dat geval kunt u verwachten dat om schuim of schuim in de urine te zien). Bloed is in dit geval een zeldzamere vondst in de urine, maar kan ook worden gezien. Nogmaals, bloed- en urinetests voor de nierfunctie zullen afwijkingen vertonen, maar om de ziekte te bevestigen, is een nierbiopsie vereist.

Hepatorenaal syndroom

Een extreme vorm van nierziekte die het gevolg is van een reeds bestaande leverziekte is iets dat hepatorenaal syndroom wordt genoemd. Deze aandoening is echter niet noodzakelijk specifiek voor hepatitis B-gerelateerde leverziekte en kan worden gezien bij veel soorten gevorderde leveraandoeningen waarbij de nieren zijn aangetast.

Diagnose

Als u een hepatitis B-virusinfectie heeft en bang bent dat uw nieren aangetast kunnen worden, kunt u zich laten testen.

De eerste stap is natuurlijk om ervoor te zorgen dat u een hepatitis B-virusinfectie heeft, waarvoor er een andere reeks tests is die niet per se een nierbiopsie nodig hebben. Als u uit een gebied komt waarvan bekend is dat het een hoge mate van hepatitis B-virusinfectie heeft (endemisch gebied), of als u risicofactoren heeft voor hepatitis B-virusinfectie (zoals het delen van naalden voor intraveneus drugsmisbruik of onbeschermde seks hebben met meerdere seksuele partners) , zouden bepaalde veelbetekenende bloedonderzoeken die naar verschillende "delen" van het hepatitis B-virus zoeken, infectie moeten kunnen bevestigen.

Er wordt ook getest op de antistoffen die het lichaam aanmaakt tegen het hepatitis B-virus. Voorbeelden van deze tests zijn HBsAg, anti-HBc en anti-HBs. Het is echter mogelijk dat deze tests niet altijd in staat zijn om onderscheid te maken tussen een actieve infectie (waarbij het virus zich snel vermenigvuldigt) en een dragerstatus (waarbij, hoewel u de infectie heeft, het virus in wezen slapend is). Om dat te bevestigen, wordt het testen op het hepatitis B-virus-DNA aanbevolen.

Omdat de twee virussen bepaalde risicofactoren delen, is gelijktijdig testen op hepatitis C-virusinfectie misschien geen slecht idee.

De volgende stap is om de aanwezigheid van een nierziekte te bevestigen met behulp van de hier beschreven tests.

Ten slotte moet uw arts er twee en twee samenvoegen. Nadat de bovenstaande twee stappen zijn uitgevoerd, moet u nog steeds de causaliteit bewijzen. Daarom zal een nierbiopsie nodig zijn om te bevestigen dat een nierziekte inderdaad het gevolg is van het hepatitis B-virus, evenals van het specifieke type nierziekte. Het is ook omdat alleen het hebben van hepatitis B-virusinfectie samen met een nieraandoening niet noodzakelijkerwijs bewijst dat de infectie tot nierbeschadiging leidt. Men kan een hepatitis B-virusinfectie hebben en bloedeiwit in de urine hebben om een ​​heel andere reden (denk aan een diabetespatiënt met een niersteen).

Bevestiging van de definitieve diagnose en de oorzaak ervan heeft ook een enorme impact op het behandelplan. De hierboven beschreven ziektetoestanden (PAN, MPGN, etc.) komen voor bij mensen die geen hepatitis B-virusinfectie hebben. Hoe we deze toestanden van nieraandoeningen in die situaties behandelen, zal heel anders zijn dan hoe ze worden behandeld wanneer ze worden veroorzaakt door het hepatitis B-virus.

In feite kunnen veel behandelingen (zoals cyclofosfamide of steroïden) die worden gebruikt voor de behandeling van niet-hepatitis B-gerelateerde MPGN of vliezige nefropathie meer kwaad dan goed doen als ze worden gegeven aan een patiënt met het hepatitis B-virus. Het is omdat deze behandelingen zijn ontworpen om het immuunsysteem te onderdrukken, iets wat het lichaam nodig heeft om de hepatitis B-infectie te bestrijden. Behandeling met immunosuppressiva in deze situatie kan averechts werken en een toename van virale replicatie veroorzaken. Daarom is het bewijzen van de oorzaak essentieel.

Behandeling

Behandel de oorzaak - dat is in wezen de kern van de behandeling. Helaas zijn er geen grote gerandomiseerde onderzoeken beschikbaar om de behandeling van nieraandoeningen als gevolg van hepatitis B-virusinfectie te begeleiden. Welke gegevens we ook hebben uit kleinere observationele onderzoeken, ondersteunen het gebruik van antivirale therapie tegen hepatitis B-infectie als de spil van de behandeling.

Antivirale therapie

Dit omvat medicijnen zoals interferon-alfa (dat de vermenigvuldiging van het hepatitis B-virus onderdrukt en de immuunrespons op de infectie "moduleert"), en andere middelen zoals lamivudine of entecavir (deze medicijnen remmen ook de vermenigvuldiging van het virus). Er zijn fijnere nuances in de behandeling wat betreft de keuze van het gebruikte middel (verder afhankelijk van andere factoren zoals leeftijd, of de patiënt al dan niet cirrose heeft, de omvang van de nierbeschadiging, enz.). Welke medicatie wordt gekozen, bepaalt ook hoe lang de behandeling kan worden voortgezet. Deze besprekingen moeten iets zijn dat uw arts met u zal bespreken voordat de behandeling wordt gestart.

Immunosuppressieve middelen

Deze omvatten medicijnen zoals steroïden of andere cytotoxische medicijnen zoals cyclofosfamide. Hoewel deze kunnen worden gebruikt bij de "tuinvariëteit" nierziektetoestanden MPGN of vliezige nefropathie, wordt het gebruik ervan doorgaans niet aanbevolen wanneer deze ziektetoestanden worden veroorzaakt door het hepatitis B-virus (gezien het risico dat de infectie oplaait). Dit is echter geen "algemeen verbod". Er zijn specifieke aanwijzingen wanneer deze middelen mogelijk nog moeten worden overwogen, zelfs in de setting van het hepatitis B-virus. Een van die uitzonderingen is een ernstige vorm van ontsteking die het nierfilter aantast (snel progressieve glomerulonefritis genoemd). In die situatie worden immunosuppressieve medicatie meestal gecombineerd met iets dat plasmaferese wordt genoemd (een proces waarbij het bloed van antilichamen wordt gezuiverd).