Wat is een gespleten persoonlijkheidsstoornis?

Gespleten persoonlijkheidsstoornis is een term die niet wordt gebruikt in de psychiatrie. De juiste term is dissociatieve identiteitsstoornis (DIS). DID - evenals andere soorten dissociatieve stoornissen - omvat symptomen die vaak interfereren met verschillende gebieden van het mentale functioneren van een persoon.

Iuliia Isaieva / Getty-afbeeldingen

Wat is een dissociatieve identiteitsstoornis (DIS)?

Dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) is een aandoening die wordt gekenmerkt door de aanwezigheid van twee of meer verschillende persoonlijkheidstoestanden binnen één individu. Elk van deze staten kan een unieke naam en kenmerken hebben, waaronder verschillen in stem, geslacht en maniertjes.

Deze geestelijke gezondheidstoestand, die vroeger meervoudige persoonlijkheidsstoornis werd genoemd, is een van de dissociatieve stoornissen die worden vermeld in de "Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders" (DSM-5).

Gebruik de juiste term

Gespleten persoonlijkheidsstoornis is geen term die in de psychiatrie wordt gebruikt. Dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) is de juiste term.

Symptomen

Het belangrijkste symptoom van DIS is het ervaren van de aanwezigheid van twee of meer verschillende identiteiten of persoonlijkheidsstaten, ook wel bekend als alters. De veranderende identiteiten gebeuren onvrijwillig en worden vaak beschreven als ongewenst, waardoor een persoon met DIS ernstig leed of schade toebrengt.

Andere symptomen kunnen zijn:

• Gevoelens van losgekoppeld of onthecht zijn
• Het gevoel ervaren dat je buiten je lichaam bent
• Het onvermogen om recente gebeurtenissen te herinneren
• Een onvermogen om jeugdherinneringen en persoonlijke geschiedenis op te roepen
• Gedachten aan zelfbeschadiging of zelfmoordgedachten

Diagnose

Net als bij andere psychische stoornissen, wordt de diagnose DIS meestal gesteld aan de hand van de criteria die zijn gedefinieerd door de meest recente editie van de DSM.

Er wordt een diepgaande geschiedenis afgenomen om de symptomen van de persoon te beoordelen, en de symptomen worden vergeleken met de criteria die aanwezig moeten zijn om de specifieke diagnose van DIS te rechtvaardigen. Deze criteria zijn onder meer:

• Een verstoring van de identiteit waarbij twee of meer verschillende persoonlijkheidsstaten betrokken zijn. De tekenen en symptomen van de aandoening kunnen door anderen worden waargenomen of kunnen worden gemeld door de persoon met dergelijke symptomen.
• Hiaten in het geheugen hebben die betrekking hebben op persoonlijke informatie, dagelijkse gebeurtenissen en / of traumatische gebeurtenissen uit het verleden; deze hiaten moeten blijven bestaan.
• Als gevolg van de symptomen, zoals geheugenverlies, aanzienlijke problemen of problemen met functioneren - op het werk, sociaal of op andere gebieden - ervaren.
• De symptomen mogen geen deel uitmaken van een culturele, spirituele of religieuze praktijk waarbij sprake is van veranderde bewustzijnstoestanden.
• De symptomen zijn niet het gevolg van een stof of een andere medische aandoening

Verkeerde diagnose

Symptomen van DIS kunnen verkeerd worden geïnterpreteerd als wanen of hallucinaties en worden aangezien voor een psychotische stoornis zoals schizofrenie.

Oorzaken

Hoewel het hebben van een geschiedenis van het ervaren van een traumatische ervaring niet vereist is als onderdeel van de DSM-5-criteria om de diagnose DIS te krijgen, wordt trauma bijna altijd geassocieerd met de stoornis.

Sommige onderzoeken melden zelfs dat ongeveer 90% van de gevallen van DIS betrekking hebben op een geschiedenis van trauma. Trauma kan zijn:

• Ernstig emotioneel, fysiek of seksueel misbruik
• Een natuurramp (zoals een tornado of aardbeving)
• Oorlogen
• Een aanzienlijk vroegtijdig verlies (zoals het verlies van een ouder op jonge leeftijd)
• Lange periodes van isolatie, vroeg in het leven (zoals sociaal isolement dat optreedt tijdens een langdurige ziekte)

DIS is vaak het gevolg van ernstig kindermishandeling.

Behandeling

Hoewel er geen specifiek type medicatie is om DIS te behandelen, kan medicatie worden gebruikt om gelijktijdig optredende gemoedstoestand, angst en andere symptomen te beheersen. De belangrijkste behandeling voor DIS omvat verschillende psychotherapiebenaderingen. In feite zijn verschillende modaliteiten bewezen effectief, waaronder:

• Psychotherapie: bedoeld om mensen met DIS te helpen emoties te verwerken en controle te krijgen over hun symptomen. Een doel van psychotherapie is de integratie van de afzonderlijke persoonlijkheidsstaten in een meer samenhangend zelfgevoel.
• Gedragstherapie: Twee gedragsbehandelingsmodaliteiten die succesvol blijken te zijn voor mensen met een DIS zijn cognitieve gedragstherapie (CGT) en dialectische gedragstherapie (DBT). Dit soort gedragsmodaliteiten zijn gericht op iemands gedachten en gedrag en het omgaan met verontrustende en overweldigende affecten.
• Hypnose: in plaats van te worden gebruikt om onderdrukte herinneringen op te halen (zoals hypnose van oudsher bekend is), kan het bij mensen met DIS worden gebruikt om symptomen te helpen beheersen (zoals PTSD-flashbacks).

Risicofactoren

Vanwege een hoog zelfmoordpercentage bij mensen met DIS, is het onderdeel van een effectief behandelplan om te observeren op tekenen en symptomen van een verhoogd suïcidaal risico. Meer dan 70% van degenen met de diagnose DIS, die deelnamen aan een poliklinische behandeling, hebben een zelfmoordpoging gedaan.

Zoek hulp

Als u zelfmoordgedachten heeft, neem dan contact op met de National Suicide Prevention Lifeline op 1-800-273-8255 voor ondersteuning en hulp van een getrainde counselor. Bel 911 als u of een geliefde in direct gevaar verkeert.

Zie onze nationale hulplijndatabase voor meer bronnen voor geestelijke gezondheidszorg.

Omgaan

Er zijn veel niet-medische coping-strategieën die naar verluidt mensen met DIS helpen. Deze omvatten:

• Werk eraan om jezelf de schuld te geven: Onthoud dat elk trauma dat in het verleden is opgetreden niet jouw schuld is en dat het hebben van een diagnose van de geestelijke gezondheid niet het resultaat is van iets dat je hebt verdiend om de aandoening te hebben. Psychotherapie- en steungroepen kunnen helpen bij onverdiende gevoelens van zelfbeschuldiging.
• Doe je onderzoek: jezelf informeren over je stoornis helpt je om betrokken te zijn bij behandelbeslissingen, zoals of je hypnose wilt proberen, of je meer baat zou hebben bij groepstherapie of individuele therapie - of beide - en meer.
• Leer zelfkalmerende technieken: dit helpt bij het zelfstandig omgaan met storende gedachten en andere symptomen. Profiteer van de vele soorten therapie (zoals DBT en CGT) die deze praktische en effectieve hulpmiddelen leren om de symptomen te helpen verbeteren.
• Creëer een rustige buitenomgeving: werk eraan om uw huis, kantoor of andere gebieden op te ruimen terwijl u tools oefent om de interpersoonlijke relaties met vrienden, collega's en familieleden te verbeteren.
• Plan vooruit en blijf georganiseerd: bij een aandoening zoals DIS is het essentieel om dingen bij te houden, bijvoorbeeld wanneer u uw medicijnen inneemt en een onvoorziene periode van geheugenverlies te plannen.
• Vorm een ​​ondersteuningsnetwerk: Het hebben van een goed ondersteuningsnetwerk is cruciaal voor het omgaan met een psychische aandoening zoals DIS; het is het beste om een ​​verscheidenheid aan mensen in uw netwerk te hebben met wie u zich op uw gemak voelt om uw gevoelens te delen, zoals familieleden, goede vrienden en zorgverleners.

Ondersteuning vinden

Als je een familielid bent van een persoon met DIS en je hebt geen ondersteuningsgroep, dan kun je contact opnemen met de National Alliance on Mental Illness (NAMI) op de NAMI Family support group-pagina en je postcode invoeren om te zoeken persoonlijke ondersteuningsgroepen in uw omgeving.