Boezemfibrilleren is niet de meest voorkomende hartritmestoornis, maar het is de meest voorkomende aritmie die ernstige gevolgen kan hebben. Maar niet alle boezemfibrilleren is hetzelfde. Soms is het risico van boezemfibrilleren aanzienlijk; in andere gevallen is het risico niet zo hoog.
Anchalee Phanmaha / Getty Images
Dus in een poging om de mate van risico van atriumfibrilleren bij individuele patiënten te categoriseren, hebben artsen in de loop der jaren verschillende classificatiesystemen bedacht om de verschillende "soorten" atriumfibrilleren te beschrijven. Deze verschillende classificatieschema's, allemaal bedacht met nobele bedoelingen, hebben geresulteerd in veel verwarrende terminologie die voor veel artsen de kwestie niet duidelijk maakte en in feite het tegenovergestelde effect had.
In een poging om artsen allemaal op één lijn te brengen met betrekking tot atriale fibrillatie, werd in 2014 een algemeen classificatiesysteem opgesteld door de American Heart Association, het American College of Cardiology en de Heart Rhythm Society. Dit classificatiesysteem is bedoeld om artsen te helpen beslissen hoe ze patiënten met boezemfibrilleren kunnen evalueren en hoe ze ze het beste kunnen behandelen. Het is het classificatiesysteem dat nu alle oudere zou moeten vervangen.
De nieuwe classificatie erkent dat boezemfibrilleren meestal een progressieve aandoening is. In het begin treedt de aritmie meestal op in periodes die met tussenpozen en van korte duur zijn. Naarmate de tijd verstrijkt, hebben de afleveringen de neiging om frequenter en langer aan te houden. Uiteindelijk vervangt atriumfibrilleren bij veel patiënten het normale hartritme volledig en wordt het permanent.
Het "type" boezemfibrilleren dat wordt waargenomen wanneer een persoon voor het eerst wordt gediagnosticeerd met deze aritmie, kan de arts helpen aanbevelingen te doen over de meest geschikte benadering van de therapie. Hoe verder de aritmie van een patiënt is gevorderd in de richting van bijvoorbeeld permanent atriumfibrilleren, hoe minder waarschijnlijk het is dat een normaal hartritme kan worden hersteld en gehandhaafd.
Het atriale fibrillatie-classificatiesysteem
Hier is het huidige gestandaardiseerde systeem voor het classificeren van boezemfibrilleren.
Paroxysmale atriale fibrillatie
Boezemfibrilleren is paroxysmaal (een medische term voor "intermitterend") als het optreedt in afzonderlijke episodes die minder dan zeven dagen duren. In veel gevallen kan paroxismale atriale fibrillatie slechts enkele minuten tot uren duren. Afleveringen van paroxismale atriale fibrillatie kunnen zeer frequent of vrij zeldzaam zijn.
Sommige patiënten met paroxismale atriale fibrillatie zullen korte episodes hebben die geen symptomen veroorzaken en die volledig 'subklinisch' zijn. Dit betekent dat noch de patiënt, noch zijn arts weet dat er episodes van atriumfibrilleren optreden. In deze gevallen wordt de aritmie meestal onverwacht ontdekt tijdens hartbewaking. Subklinisch boezemfibrilleren is belangrijk omdat het, net als ernstigere gevallen van boezemfibrilleren, kan leiden tot een beroerte.
Het zijn deze subklinische episodes van boezemfibrilleren die consumentenproducten zoals de Apple Watch en het AliveCor-apparaat moeten detecteren. Vroege detectie van paroxismale atriale fibrillatie kan een preventieve behandeling mogelijk maken om het risico op een beroerte te verminderen. Ook zullen mensen met paroxismale atriale fibrillatie eerder gunstig reageren op een behandeling die is ontworpen om atriale fibrillatie helemaal te elimineren.
Aanhoudende boezemfibrilleren
In deze tweede categorie treedt atriumfibrilleren op in episodes die niet binnen zeven dagen worden beëindigd. Dat wil zeggen, in tegenstelling tot paroxismale atriale fibrillatie, heeft aanhoudende atriale fibrillatie de neiging lang aan te houden. In feite is medische tussenkomst meestal nodig om een normaal hartritme te herstellen. Patiënten die een of meer episodes van aanhoudend atriumfibrilleren hebben, kunnen op andere momenten nog steeds episodes van paroxismale atriumfibrillatie hebben, maar ze worden nu geclassificeerd als een "aanhoudende" aritmie. Bij de behandeling van een persoon met aanhoudend boezemfibrilleren, hebben elektrofysiologen van het hart de neiging om hun behandeling te richten op het wegwerken van boezemfibrilleren en het herstellen van een normaal hartritme.
Langdurige aanhoudende atriale fibrillatie
Bij deze patiënten is bekend dat een episode van boezemfibrilleren langer dan 12 maanden heeft geduurd. Voor alle praktische doeleinden is boezemfibrilleren de nieuwe, "baseline" hartritmestoornis bij deze patiënten geworden. Hoewel er nog steeds pogingen kunnen worden gedaan om een normaal hartritme te herstellen, is de kans kleiner dat die inspanningen effectief zijn.
Permanente boezemfibrilleren
Het enige verschil tussen "langdurig aanhoudend" en "permanent" atriumfibrilleren is dat bij permanent atriumfibrilleren de arts en de patiënt zijn overeengekomen om verdere pogingen om het normale hartritme te herstellen op te geven en zijn overgegaan op een andere behandelstrategie. Ze hebben verklaard dat de atriale fibrillatie permanent is en hebben een therapiestrategie voor frequentiecontrole aangenomen.
Valvulaire en niet-valvulaire atriale fibrillatie
Een andere classificatie voor boezemfibrilleren waarover u vaak zult horen, is hartklepboezemfibrilleren versus niet-valvulair boezemfibrilleren; dat wil zeggen of de atriale fibrillatie al dan niet is geassocieerd met hartklepziekte, zoals mitralisstenose.
Voor praktische doeleinden wordt met deze classificatie alleen rekening gehouden bij het beslissen over antistollingstherapie om een beroerte te voorkomen. In wezen hebben patiënten met hartklepboezemfibrilleren vrijwel altijd antistolling nodig; patiënten met niet-valvulair atriumfibrilleren mogelijk niet.
Een woord van Verywell
Het belangrijkste voordeel van dit classificatiesysteem voor boezemfibrilleren is dat het de nomenclatuur standaardiseert, zodat wanneer artsen met elkaar praten over boezemfibrilleren, ze allemaal hetzelfde bedoelen. Het helpt u ook om uw toestand te begrijpen.
Bovendien geeft het artsen enig idee over hoe ver de atriale fibrillatie van een patiënt is gevorderd in de richting van een permanent hartritme, en dus hoe waarschijnlijk het is dat een strategie gericht op het herstellen van een normaal ritme effectief kan zijn. Uiteindelijk helpt het u en uw arts om een behandelbeslissing te nemen die het beste bij u past.
.jpg)
