Malte Mueller / Getty-afbeeldingen
Jaime Zuckerman, PsyD, is een in Philadelphia gevestigde, gediplomeerde klinisch psycholoog in de privépraktijk die stemmingsstoornissen, angststoornissen, aanpassing aan medische aandoeningen en relatieproblemen behandelt. Dr. Zuckerman breekt het concept van de schuld van de overlevende af en hoe dit zich manifesteert tijdens de pandemie.
Hoewel miljoenen mensen hersteld zijn van COVID-19, blijven ze niet altijd ongedeerd. Sommigen kunnen niet meer ademen zoals vroeger; anderen krijgen nooit meer hun smaak- en reukzin terug. En voor velen is er een bepaald litteken gegraveerd door het overleven zelf - het wroeging om te overleven terwijl anderen dat niet deden. Dit is de schuld van de overlevende: een concept dat in de jaren zestig werd bedacht om de schuld vast te leggen waarmee veel overlevenden van de Holocaust worstelden, en een concept dat nog steeds tragische gebeurtenissen volgt die sommige levens kosten en anderen sparen.
Met COVID-19 zijn er verschillende gradaties van schuld van overlevenden. Het manifesteert zich in scenario's van leven versus dood, volledig herstel versus gedeeltelijke, en zelfs werkzekerheid versus werkloosheid.
Dr. Zuckerman sprak met Verywell over hoe de schuld van de COVID-19-overlevende eruit kan zien en hoe om te gaan met deze schaamtegevoelens.
Verywell Health: Hoe kan COVID-19 de schuld van de overlevende veroorzaken bij mensen die herstellen?
Dr. Zuckerman: Over het algemeen houdt de schuld van de overlevende rechtstreeks verband met het verlies van mensenlevens. Het kan echter ook van toepassing zijn op situaties waarin iemand aan letsel of ziekte ontsnapt, terwijl anderen niet zo gelukkig zijn. COVID-19 en zijn relatie tot de schuld van potentiële overlevenden is complex en gelaagd. De besmettelijke aard en onvoorspelbaarheid van het virus maken het verband met de schuld van de overlevende enigszins uniek.
Het is niet ongebruikelijk dat een asymptomatische COVID-19-positieve persoon een andere persoon infecteert die dan duidelijke symptomen ontwikkelt. Mocht deze besmette persoon ernstig ziek worden of overlijden, dan kan de asymptomatische persoon een zekere mate van schuld van de overlevende ervaren. Ze kunnen een overweldigend gevoel van verantwoordelijkheid en schuld voelen omdat ze mogelijk de 'oorzaak' zijn, terwijl er zoveel andere externe variabelen zijn die zouden hebben bijgedragen aan de ernst van ziekte of overlijden.
Kenmerken van de schuld van de overlevende
- Lichamelijke symptomen zoals buikpijn, hoofdpijn en gewrichtspijn
- Moeilijkheden om in slaap te vallen of te blijven en rusteloze slaap
- Flashbacks van de traumatische gebeurtenis of bijna-doodervaring
- Prikkelbaarheid en woede
- Middelenmisbruik om ongemakkelijke emoties te onderdrukken
- Gevoelens van hulpeloosheid, hopeloosheid en waardeloosheid
- Suïcidale gedachten
- Depressie
- Angststoornissen, waaronder PTSD
- Een chronisch overactief zenuwstelsel
- Sociale onthouding
- Lage motivatie
Gezien de snelle verspreiding van COVID-19, is het een ongelukkige, maar toch veel voorkomende gebeurtenis geweest dat hele gezinnen het slachtoffer worden van dit virus. Tragisch genoeg sterven in sommige gevallen een of meer gezinsleden. Deze scène vormt niet alleen het toneel voor iemand om de schuld van de overlevende te ontwikkelen, maar het wordt nog verergerd door het feit dat de overledene lid is van dezelfde familie.
Een ander scenario dat uniek is voor COVID-19 is de ontwikkeling van symptomen op de lange termijn waarvan bekend is dat ze velen met chronische pijn, cognitieve stoornissen, longproblemen en hartaandoeningen achterlaten. Degenen die COVID-19 hadden, maar toch het geluk hadden de symptomen van langeafstandsvervoerder te worden bespaard, kunnen beginnen te denken: "Waarom ik niet? Waarom heb ik deze langetermijnvoorwaarden niet gekregen? " Kijken naar hun geliefden terwijl ze bijna willekeurig aan deze symptomen lijken te zijn ontsnapt, kan een intense hoeveelheid schuld, woede en hulpeloosheid veroorzaken.
Gezien de voorzorgsmaatregelen van ziekenhuizen, mogen patiënten geen bezoek brengen, waardoor het voor familieleden moeilijk wordt om effectief op te komen voor hun dierbaren. Dit vormt opnieuw de basis voor de ontwikkeling van schuldgedachten van overlevenden: "Als ik daar was, had ik misschien iets kunnen doen." Familieleden kunnen het gevoel hebben dat ze hun dierbaren in hun tijd van grote nood in de steek hebben gelaten.
Een ander voorbeeld van de schuld van overlevenden die uniek is voor COVID-19 is de reactie van eerstelijnswerkers op de herhaalde blootstelling aan het verlies van mensenlevens. Veel gezondheidswerkers melden vroege symptomen van PTSD, met name de schuld van de overlevende.
Ten slotte is er de kwestie van het COVID-19-vaccin. Denk aan een gezondheidswerker die het vaccin krijgt, maar zijn familielid niet. Hun familielid belandt vervolgens met COVID-19 in het ziekenhuis. Dit is nog een ander scenario dat uniek is voor COVID-19 en dat mogelijk de schuld van de overlevende zou kunnen veroorzaken, wat zou kunnen leiden tot gedachten als: "Die persoon stierf omdat ze geen toegang hadden tot het vaccin dat ik van hen had afgenomen."
Verywell Health: wat zijn de symptomen van de schuld van de overlevende met betrekking tot COVID-19, en waar kan het toe leiden als het niet wordt behandeld?
Het is belangrijk om te begrijpen dat, hoewel verwoestend pijnlijk, de schuld van de overlevende een normale rouwreactie is op een tragische situatie. Sommige mensen zijn beter in staat om met deze schuld om te gaan, terwijl anderen er meer moeite mee hebben. Hoewel iedereen schuldgevoelens van overlevenden kan ontwikkelen, zijn er enkele variabelen die mensen een hoger risico kunnen geven, zoals een voorgeschiedenis van trauma uit de kindertijd, PTSS, depressie, een laag zelfbeeld en meer afhankelijkheidskenmerken (dwz altijd de behoeften van anderen stellen). voor uw eigen).
De schuld van de overlevende kan een vicieuze cirkel van irrationeel denken worden die leidt tot intense angst, angst en depressie. Het kan een aanzienlijke invloed hebben op het gevoel van eigenwaarde en iemands gevoel van eigenwaarde. Het kan ook leiden tot tal van lichamelijke aandoeningen, met name chronische pijn. Degenen die zich verzetten tegen het zoeken naar behandeling, lopen een veel groter risico om middelen te misbruiken en lopen een verhoogd risico op zelfmoord.
Verywell Health: wat is uw beste advies om met de schuld van de COVID-19-overlevende om te gaan? Wat zijn enkele coping-strategieën?
Dr. Zuckerman: Het is niet mogelijk om uit schuldgevoel op jouw manier te denken, of gewoon op jouw manier te praten. Dit houdt ons alleen maar vast in ons hoofd en haalt ons uit het heden. Je moet je gevoelens voelen, want schuldgevoel is een normale en gepaste reactie van verdriet. Hoe meer je deze emoties probeert te negeren of te onderdrukken, hoe overweldigender en doordringender ze worden.
Zoek hulp: het is niet ongebruikelijk dat mensen die overlevingsschuld ervaren, geloven dat ze geen therapie verdienen omdat ze het niet verdienen om 'beter' te worden. U kunt dit echter niet alleen doen. Pogingen om dergelijke zware schuldgevoelens in je eigen hoofd op te lossen, leiden tot meer herkauwen, irrationele denkpatronen en sociaal isolement. Acceptance and Commitment Therapy (ACT), cognitieve gedragstherapie (CGT) of Eye Movement Desensitization and Reprocessing (EMDR) kunnen zeer effectief zijn bij de behandeling van de schuld van de overlevende.
Mindfulness-oefeningen: dit is buitengewoon effectief om mensen te helpen leren te zitten met hun ongemak totdat het voorbij is, in plaats van te proberen ongemakkelijke gedachten en gevoelens weg te duwen.
Houd een dagelijks schema aan: door ons aan een vaste routine te houden, blijven we betrokken bij ons dagelijks leven in plaats van vast te zitten in ons hoofd. Zorg ervoor dat u elke dag ten minste één plezierige activiteit plant, ook al is deze extreem klein. Vaak hebben mensen met schuldgevoelens het gevoel dat het verkeerd is om plezier en vreugde te voelen. Het is bijna alsof het onthouden van plezier een welverdiende straf is om te overleven, terwijl anderen dat niet deden. Door kleine, meetbare doelen te stellen die zijn samengesteld uit voorheen plezierige activiteiten, kan de persoon langzaam wennen aan deze emotionele tweedeling. Het helpt hen in te zien dat het mogelijk is om twee emoties tegelijk te hebben (schuldgevoel en geluk) terwijl ze toch gezond en plezierig gedrag vertonen.
Concentreer u op datgene waarover u wél controle heeft in uw leven: in plaats van te focussen op hun interne toestand, is het nuttig voor de persoon om de externe factoren te identificeren die verantwoordelijk zijn voor de crisis. Dit creëert een gevoel van objectiviteit en de-centrering van de gebeurtenis en de gedachten over de gebeurtenis. De gedachten en schuldgevoelens zullen niet per se onmiddellijk verdwijnen, maar u kunt uw perspectief erop verschuiven.
Focus op zelfzorg: Degenen die de schuld van de overlevende ervaren, voelen zich niet verdienstelijk en egoïstisch omdat ze zich op zichzelf concentreren. Zelfzorg kan worden gezien als respectloos voor de overledene. Door zich langzaam bezig te houden met zelfzorgtaken, wordt iemand blootgesteld aan plezierige gedachten en gevoelens die hij misschien heeft vermeden. Dit helpt hun eigenwaarde te verbeteren en de overtuiging te versterken dat ze geluk verdienen.
Geef terug aan de gemeenschap: iets teruggeven of iets aardigs doen voor iemand anders kan helpen om schuldgevoelens te verminderen door medeleven en empathie op te wekken.
Zorg voor sociale ondersteuning:Sociale steun is van cruciaal belang. Hoe minder sociale steun, hoe meer risico men loopt om de schuld van de overlevende te ontwikkelen. Steungroepen zijn een uitstekende manier om op een veilige, niet-oordelende manier contact te maken met anderen.
'It's an Act of Love': leraar uit Chicago deelt ervaring met het ontvangen van het COVID-19-vaccin
