Hoe genderdysforie wordt vastgesteld

Genderdysforie is de term die wordt gebruikt om het leed te beschrijven dat wordt veroorzaakt wanneer het biologische geslacht en de genderidentiteit van een persoon niet overeenkomen met de culturele verwachtingen.

Een persoon met een penis kan bijvoorbeeld bestaan ​​als een vrouw, terwijl een persoon met een vagina kan bestaan ​​als een man.

Bovendien kan iemand als geslacht bestaan ​​buiten de binaire categorieën van man en vrouw, ongeacht hun geslachtskenmerken.

Achtergrond

In het verleden verwezen professionals in de geestelijke gezondheidszorg naar de aandoening met termen als "geslachtsoverschrijdende identificatie", wat suggereert dat mensen zich simpelweg identificeerden met het andere geslacht.

In de laatste editie van de "Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders" (DSM-5) heeft de American Psychiatric Association (APA) het opnieuw geclassificeerd als "genderdysforie".

In plaats van te suggereren dat iemand 'het andere geslacht wil zijn', beweert de DSM-5 dat er een tastbaar conflict of incongruentie is tussen iemands seksuele fysiologie en iemands identiteit (de kwaliteiten, overtuigingen, persoonlijkheid, uiterlijk en uitdrukkingen waardoor je uniek).

Naarmate het publiek zich steeds meer bewust wordt van genderdysforie (en over transgenders in het algemeen), zijn er inspanningen geleverd om te verduidelijken hoe de aandoening wordt gediagnosticeerd.

Daartoe heeft de APA een reeks criteria uitgevaardigd voor een diagnose, die door sommige mensen een genderdysforie-test wordt genoemd.

Er bestaat al lang een controverse rond de diagnoses van "genderdysforie". Veel transgenders zijn tegen de aanwezigheid van "genderdysforie" als een diagnose in de DSM, waarbij ze vaak beweren dat het transgender zijn stigmatiseert en het als een ziekte bestempelt.

Classificatie

In de vorige DSM-4 die in 1994 werd uitgegeven, werd genderdysforie geclassificeerd als genderidentiteitsstoornis (GID).

Dit plaatste de aandoening onder een bredere classificatie van seksuele stoornissen, wat suggereert dat behandeling werd geboden om een ​​"psychologische afwijking" te corrigeren. Het was een stigmatiserend label dat veel mensen ervan weerhield om behandeling en ondersteuning te zoeken.

Het herformuleert de toestand verder als leed dat mogelijk kan worden verholpen met procedures voor geslachtsverandering, in plaats van als een levenslange stoornis van de identiteit.

Om een ​​raamwerk voor diagnose te bieden, heeft de APA een lijst opgesteld met criteria waaraan een persoon moet voldoen om de diagnose genderdysforie te krijgen.

Er zijn twee sets criteria: één voor volwassenen en adolescenten en één voor kinderen.

Genderdysforie wordt op geen enkele manier geassocieerd met seksuele geaardheid, en het verwijst op geen enkele manier naar homoseksualiteit. Bij genderdysforie ligt de focus eerder op het leed van het lichaam als gevolg van sociale handhaving van seks en gender binaries.

Definities

Een van de moeilijkheden waarmee individuen, gezinnen en het publiek worden geconfronteerd, is de voortdurende verwarring met terminologieën, waaronder de woorden 'seks' en 'geslacht'.

Seks verwijst specifiek naar de biologie, namelijk de voortplantingsorganen waaraan mannelijke en vrouwelijke geslachten bij de geboorte worden toegewezen door medische professionals.

Gender verwijst daarentegen naar sociale rollen of prestatieverwachtingen op het gebied van gender die tussen culturen verschillen.

Mensen wiens toegewezen geslacht en genderidentiteit niet overeenkomen, worden transgender genoemd en worden als zodanig beschouwd, ongeacht kleding, hormoontherapie of operatie.

Als zodanig hoeft u geen geslachtsveranderende operatie te ondergaan en hoeft u geen genderdysforie te ervaren om transgender te zijn; je wordt eenvoudigweg als transgender beschouwd op basis van zelfidentificatie.

Geslachtsafwijking

Genderdysforie moet niet worden verward met gender-non-conformiteit (GNC).

GNC houdt zich per definitie niet aan een binair model van geslacht, of het idee dat je een man of een vrouw bent. Het beschrijft eerder mensen die bestaan ​​buiten de beperkingen die de samenleving stelt op het gebied van geslachtscategorieën en prestaties.

Soms zullen mensen die zich identificeren met beide of geen van beide geslachten naar zichzelf verwijzen als 'niet-binair' of 'genderqueer'. Terwijlsommigeniet-binaire of genderqueer mensen zijn transgender, niet alle leden van deze gemeenschap zijn transgender. Het is het beste om niet aan te nemen.

Daarentegen worden termen als 'transseksueel' of 'travestieten' als beledigend beschouwd, omdat ze eerder seksuele afwijking impliceren dan een gezonde verkenning van iemands genderidentiteit.

De term "cisgender" wordt gebruikt om mensen te beschrijven van wie het geslacht toegewezen bij de geboorte overeenkomt met de sociale verwachtingen van genderidentificatie.

Een studie uit 2017 in deAmerican Journal of Public Healthsuggereerde dat 390 van de 100.000 mensen in de Verenigde Staten - ongeveer een miljoen - transgender zijn. Vanwege de verwarring van de definitie en de stigmatisering van transgenders, denken onderzoekers dat de aantallen eigenlijk veel groter zijn.

Diagnose bij volwassenen

Genderdysforie kan worden bevestigd als aan bepaalde criteria van de APA wordt voldaan. De DSM-5 stelt dat ten minste twee van de volgende criteria gedurende ten minste zes maanden moeten worden ervaren bij adolescenten of volwassenen:

1. Een sterk verlangen om van een ander geslacht te zijn dan het geslacht dat bij de geboorte is toegewezen
2. Een sterk verlangen om behandeld te worden als een ander geslacht dan dat bij de geboorte is toegewezen
3. Een incongruentie tussen iemands ervaren of uitgedrukte geslacht en iemands geslachtskenmerken
4. Een sterk verlangen om de geslachtskenmerken van een alternatief geslacht te hebben
5. Een sterk verlangen om van iemands geslachtskenmerken af ​​te komen
6. Een sterke overtuiging dat men de typische reacties en gevoelens heeft van een ander geslacht

Bovendien moeten deze omstandigheden aanzienlijk leed veroorzaken, waarbij men niet in staat is om normaal te functioneren op school, op het werk of bij sociale activiteiten.

Diagnose bij kinderen

Het diagnosticeren van genderdysforie bij kinderen is veel moeilijker. Dat komt omdat kinderen mogelijk minder inzicht hebben in wat ze ervaren of niet in staat zijn om die inzichten uit te drukken. Daartoe is de test zowel gericht op gedrag als op voorkeuren, antipathieën en voorkeuren.

Volgens de DSM-5 moeten kinderen voldoen aan ten minste zes van de volgende en daarmee samenhangende aanzienlijke problemen of functiestoornissen, die ten minste zes maanden duren:

1. Een sterk verlangen om een ​​ander geslacht te zijn of erop aandringen dat iemand een ander geslacht is
2. Een sterke voorkeur voor het dragen van kleding van een ander geslacht
3. Een sterke voorkeur voor genderoverschrijdende rollen in fantasiespel
4. Een sterke voorkeur voor speelgoed, spelletjes of activiteiten die stereotiep worden gebruikt door een ander geslacht
5. Een sterke voorkeur voor speelkameraadjes van een ander geslacht
6. Een sterke afwijzing van speelgoed, spelletjes en activiteiten die doorgaans verband houden met het geslacht dat bij de geboorte is toegewezen
7. Een sterke afkeer van iemands seksuele anatomie
8. Een sterk verlangen naar de fysieke geslachtskenmerken die bij een ander geslacht horen

Omdat termen als "sterke voorkeur" en "sterk verlangen" zeer subjectief zijn, is een klinisch oordeel van een gekwalificeerde professional in de geestelijke gezondheidszorg nodig om een ​​diagnose te stellen. Zelfs dan kan het moeilijk zijn in te schatten hoe lang deze gevoelens al dan niet bij kinderen aanhouden.

Bij volwassenen kunnen gevoelens van ongerijmdheid bijvoorbeeld een leven lang worden gedragen. Bij kinderen kunnen de intense emotionele reacties in de loop van de tijd veranderen.

De gegevens zijn vaak tegenstrijdig over hoeveel kinderen zullen "ophouden" en uiteindelijk overeenstemming zullen bereiken tussen hun geslacht en genderidentiteit. Afhankelijk van de studie waarnaar u verwijst, kan het tarief zo ​​laag zijn als 25% of zo hoog als 80%.

Kinderen staan ​​echter doorgaans onder grote druk om de maatschappelijke normen te handhaven en worden stilzwijgend ontmoedigd om over te stappen.

Veel kinderen geven zich over aan druk en beweren cisgender te zijn, zelfs als dysforie aanhoudt. Om deze reden beoordelen psychologen hun algehele emotionele toestand om de aard van hun reacties beter te karakteriseren. Het is vaak beter om dit uit de buurt van ouders en andere invloeden te doen, hoe goed bedoeld ook.

Een woord van Verywell

Hoewel u uzelf of uw kind kunt "zelftesten" op genderdysforie, moet dit alleen worden beschouwd als de eerste stap op weg naar een diagnose. Zelfs als volwassenen kunnen mensen moeite hebben om hun ware gevoelens onder woorden te brengen of de bronnen van die gevoelens te identificeren.

Bovendien erkennen we als ouders misschien niet hoe onze eigen vooroordelen en woorden onbedoeld de reacties van onze kinderen beïnvloeden. Vaak richten ouders zich uitsluitend op de bevestiging van de genderidentiteit van een kind in plaats van bevestigend de ontwikkeling van de identiteit van het kind te ondersteunen, wat die ook mag zijn.

Het is belangrijk om samen te werken met een arts die ervaring heeft met genderdysforie om u te helpen een bevestigende diagnose te stellen en passende zorg te vinden. U kunt uw zoektocht beginnen met de online psycholoogzoeker van de APA.

U kunt dan beginnen met welke stappen u moet nemen als de diagnose genderdysforie wordt gesteld, inclusief emotionele en gezinsondersteuning, counseling voor genderexpressie, hormoontherapie of chirurgie.