Wat zijn aanvallen?
Aanvallen zijn plotselinge, oncontroleerbare elektrische storingen in de hersenen. Wanneer communicatiewegen tussen neuronen (zenuwcellen) in de hersenen worden verstoord, ontstaat de kans op aanvallen.
Aanvallen kunnen veranderingen veroorzaken in:
- Gedrag
- Humeur
- Bewegingen
- Bewustzijnsniveau
Er zijn verschillende classificaties van aanvallen die variëren in ernst, symptomen, duur en plaats van oorsprong in de hersenen. Een typische aanval duurt 30 seconden tot twee minuten. Een langdurige, oncontroleerbare aanval kan wijzen op een groter gezondheidsrisico.
De symptomen van aanvallen variëren van geval tot geval. Enkele symptomen zijn:
- Tijdelijke verwarring
- Oncontroleerbare schokkende bewegingen van de benen en armen
- Verlies van bewustzijn of bewustzijn
- Cognitieve veranderingen
- Emotionele symptomen, zoals angst of ongerustheid
Vaak is de oorzaak van aanvallen onbekend. Aanvallen kunnen optreden tijdens ernstige gezondheidscomplicaties, zoals beroertes of infecties, zoals meningo-encefalitis. Ze kunnen ook worden veroorzaakt door alcoholgebruik, slaapgebrek, flitsende lichten, stress, weersveranderingen en bepaalde geuren.
Status Epilepticus: wanneer aanvallen niet stoppen
Langdurige aanvallen, die meer dan vijf minuten duren, hebben over het algemeen geen blijvend effect op een persoon. Koortsstuipen, veroorzaakt door hoge koorts bij kinderen en zuigelingen, kunnen bijvoorbeeld 10 tot 15 minuten duren en hebben geen blijvend effect.
Aan de andere kant is status epilepticus een vorm van langdurige aanvallen die significant geassocieerd zijn met ziekte (morbiditeit) en sterfgevallen (mortaliteit).
Heel goed / Emily RobertsStatus epilepticus wordt gekenmerkt als twee of meer aaneengesloten aanvallen zonder volledig herstel van het bewustzijn ertussen. Deze aandoening kan meer dan 30 minuten duren en wordt als een medisch noodgeval beschouwd.
Ongeveer 150.000 gevallen van status epilepticus komen jaarlijks voor in de VS, met 55.000 bijbehorende sterfgevallen. Status epilepticus komt het meest voor bij mannen, ouderen en de Afro-Amerikaanse / zwarte bevolking.
Bovendien komt meer dan de helft van de gemelde incidenten voor bij patiënten zonder voorgeschiedenis van eerdere aanvallen, maar bijna een kwart van de mensen met status epilepticus heeft reeds bestaande epilepsie.
Een langdurige episode van status epilepticus kan leiden tot verschillende aandoeningen, waaronder:
- Permanente hersenschade
- Aspiratie in de longen
- Hyperthermie (verhoogde lichaamstemperatuur)
- Abnormale hartritmes
Het is erg belangrijk om een episode van status epilepticus onmiddellijk te identificeren en te behandelen, hoewel het aanvankelijk moeilijk te herkennen kan zijn. In de meeste gevallen is de standaardzorg om patiënten met gegeneraliseerde aanvallen gedurende vijf minuten of langer te behandelen alsof ze status epilepticus hebben.
Een ernstiger geval van status epilepticus is refractaire status epilepticus (RSE). Dit gebeurt wanneer de aanvallen langer dan 60 minuten duren, ondanks behandeling met een standaard anticonvulsivum. RSE komt veel voor bij oudere patiënten en leidt in ongeveer 76% van de gemelde gevallen tot de dood.
Intrekking van alcohol of drugs
Onttrekking aan alcohol of verdovende middelen kan een negatieve invloed hebben op het lichaam van een persoon en kan een verscheidenheid aan gerelateerde gezondheidsproblemen veroorzaken. Het is normaal dat iemand ontwenningsaanvallen krijgt, ook wel bekend als "rumaanvallen", tijdens het abrupt beëindigen van alcoholgebruik na een lange periode van zwaar drinken.
Ongeveer een derde van de patiënten die alcoholontwenning ondergaan, kunnen ontwenningsaanvallen krijgen. Grand mal-aanvallen komen zeer vaak voor tijdens deze ontwenning en kunnen gepaard gaan met:
- Black-outs
- Tremors
- Spierstijfheid
- Delirium tremens (snel optredende verwarring)
Aanvallen tijdens het stoppen van alcohol of drugs zijn over het algemeen zelfbeperkend, hoewel ze zeer ernstig kunnen zijn en zelfs in verband zijn gebracht met status epilepticus.
Plotselinge onverwachte dood bij epilepsie (SUDEP)
Plotseling onverwacht overlijden bij epilepsie (SUDEP) komt voor bij ongeveer 1 op de 1.000 mensen die met epilepsie te maken hebben. Het is een belangrijke doodsoorzaak voor mensen met epilepsie, en komt het meest voor bij mensen met slecht gecontroleerde epilepsie.
SUDEP wordt gediagnosticeerd na een volledig autopsie- en toxicologisch rapport. Als de doodsoorzaak van een persoon met epilepsie niet kan worden vastgesteld, wordt dit als een SUDEP beschouwd.
In de weinige gemelde gevallen waarbij getuige is opgetreden, volgt SUDEP episodes van algemene tonisch-clonische aanvallen, ook bekend als grand mal-aanvallen, waarbij het hele lichaam spiercontracties ervaart en de persoon het bewustzijn verliest. Helaas komt SUDEP in de meeste gevallen onwetend voor.
Grand mal-aanvallen en nachtelijke (nachtelijke) aanvallen zijn klinische risicofactoren die vaak worden geassocieerd met SUDEP.
SUDEP komt toevallig ook veel voor bij mensen met een vroege leeftijd waarop epilepsie begint, mannen en mensen met een langdurige epilepsie. Zwangere vrouwen met epilepsie lopen ook risico op SUDEP.
Als u of iemand die u kent te maken heeft met epilepsie, is het belangrijk om de juiste opleiding en begeleiding te krijgen om aanvallen die aanvallen uitlokken, zoals alcohol of slaapgebrek, te voorkomen. Het kan ook nuttig zijn om nachtelijke aanvallen te documenteren.
Het gebrek aan toezicht 's nachts kan een risico worden en mogelijke reanimatie vertragen. Door met uw arts te bespreken hoe u nachtelijke aanvallen kunt behandelen en clusters van aanvallen kunt voorkomen, kunt u het risico op SUDEP verlagen.
Risico's verbonden aan epileptische aanvallen
Als u een oncontroleerbare aanval krijgt, loopt u mogelijk risico op verwondingen. Mensen met epilepsie, die per definitie twee of meer niet-uitgelokte aanvallen hebben, lopen een groter risico op een aan aanvallen gerelateerd letsel. Ze hebben ook de neiging om meer ongevallen te hebben buiten een aanval.
Degenen met aanvallen die resulteren in een verandering of verlies van bewustzijn, zoals tijdens atonische aanvallen of grand mal-aanvallen, lopen het grootste risico op letsel. Met name de meeste risico's zijn niet dodelijk. Het type verwondingen dat gepaard gaat met aanvallen, hangt af van het type aanval en de ernst.
Gebroken botten
Breuken zijn de meest voorkomende verwonding bij mensen met epilepsie. Breuken kunnen optreden als gevolg van het onvermogen om beschermende reflexen te activeren tijdens aanvallen, resulterend in vallen.
De spiercontracties van aanvallen zelf kunnen ook een grote belasting vormen voor het skelet. Bovendien is bekend dat sommige anti-epileptica de botmassadichtheid verminderen.
Brandwonden
Brandwonden komen vaker voor bij mensen die met epilepsie te maken hebben dan bij de grotere bevolking. De meeste gemelde brandwonden doen zich voor tijdens dagelijkse activiteiten zoals koken of strijken.
Schouder dislocaties
Achterste schouderdislocaties worden beschreven als aan aanvallen gerelateerd letsel, maar zijn vrij zeldzame gebeurtenissen. In het geval van iemand die een aanval doormaakt, kan ervoor zorgen dat de persoon tijdens de episode niet op zijn zij ligt, het risico op een schouderdislocatie kan verkleinen. Na de aanval kan de persoon op zijn zij worden gedraaid om aspiratie te voorkomen.
Auto ongelukken
Autorijden is vaak een algemene zorg voor mensen die met epilepsie te maken hebben, vanwege de mogelijkheid van niet-uitgelokte aanvallen terwijl de persoon achter het stuur zit. Het aantal dodelijke ongevallen is echter 2,6 keer hoger onder de algemene bevolking dan onder degenen die met epilepsie te maken hebben.
Het is belangrijk om te beseffen dat de kans op een ongeval tijdens het autorijden toeneemt als u te maken heeft met een epileptische aandoening. De wetgeving met betrekking tot het verlenen van vergunningen aan mensen die met epilepsie te maken hebben, varieert van staat tot staat en van land tot land. In de VS is het vereist dat een persoon drie tot twaalf maanden geen aanvallen heeft voordat hij mag autorijden.
Aspiratie
Aspiratie wordt gedefinieerd als het aanzuigen (of uit) zuigen van een stof. Wanneer voedsel, vloeistof of ander materiaal per ongeluk de longen of luchtwegen binnendringt, vindt er aspiratie plaats.
Aspiratie is normaal en komt zelfs vaak voor bij gezonde personen tijdens de slaap. De reflexen van het lichaam houden de stoffen meestal buiten.
Het activeren van deze reflexen tijdens en na een aanval is moeilijk. Mensen die te maken hebben met aanvallen lopen een groter risico op aspiratie. In sommige gevallen kan aspiratie leiden tot ademhalingsaandoeningen en klinische gevolgen.
Tijdens een aanval of tijdens de ictale fase is er een laag risico op aspiratie.Na een aanval is wanneer het risico dat orale secreties per ongeluk de luchtwegen binnendringen, toeneemt.
Het wordt aanbevolen dat een persoon na een aanval op zijn zij wordt gedraaid om aspiratie te voorkomen.
Het is ook beter om de persoon op zijn zij te draaien nadat de aanval is beëindigd om schouderdislocatie te voorkomen.
Aspiratie kan uiteindelijk leiden tot aspiratiepneumonie, die wordt gekenmerkt door het falen van normale lichaamsmechanismen om voedsel en vloeistof uit de longen te houden, resulterend in ontsteking, infectie of obstructie van de luchtwegen.
Syndroom van pleuropneumonie
Het komt vaak voor dat in gevallen waarin mensen epileptische aanvallen, bewustzijnsverlies of een veranderde mentale toestand hebben, de kans groter is dat een aandoening optreedt die anaëroob pleuropneumonie wordt genoemd. Dit wordt gekenmerkt door een hoest die een vies ruikend pusachtig sputum produceert (een mengsel van speeksel en slijm).
Er kan cavitaire longontsteking zijn (wanneer de normale longarchitectuur wordt vervangen door een holte) en een empyeem (een ophoping van pus in de dunne met vloeistof gevulde ruimte tussen de twee pulmonale pleura van elke long). Indien onbehandeld, kunnen bacteriën de bloedbaan binnendringen en de infectie verspreiden naar andere organen, wat kan leiden tot orgaanfalen en overlijden.
Behandeling voor aanhoudende aanvallen
In het geval dat er potentieel gevaarlijke, aanhoudende aanvallen optreden, is een noodevaluatie noodzakelijk. Neem telefonisch contact op met uw plaatselijke hulpdienst en roep een ambulance op.
Het is belangrijk ervoor te zorgen dat vitale functies, met name een normale ademhaling en hartfunctie, behouden blijven. Als iemand aanhoudende aanvallen heeft, is het bieden van ademhalingsondersteuning en het bewaken van de luchtwegen het belangrijkst. Na de aanval kunt u de persoon op zijn zij draaien om aspiratie te voorkomen.
Medische hulp moet worden gezocht tijdens of onmiddellijk na een gevaarlijke episode van aanhoudende aanvallen.
Tijdens de aanval zou de bloedsuikerspiegel drastisch zijn gedaald en moeten de temperatuur, de elektrische activiteit van het hart (ECG) en de bloeddruk worden gecontroleerd om het risico op een nieuwe aanval te minimaliseren.
In geval van nood kan een benzodiazepinemedicijn rectaal worden toegediend voor snelwerkende effecten. Ativan, een veelgebruikt medicijn voor het beheersen van aanvallen, kan ook worden voorgeschreven als een orale of intraveneuze vorm van therapie.
Een woord van Verywell
Over het algemeen vormen aanvallen doorgaans geen groot risico voor een persoon die ermee te maken heeft. Er zijn verschillende waarschuwingssignalen die aangeven wanneer een aanval mogelijk gevaarlijk kan zijn, met ernstige gevolgen voor de gezondheid en zelfs de dood tot gevolg. Als u of iemand die u kent het risico loopt op status epilepticus, SUDEP of andere verwondingen die verband houden met aanvallen, neem dan contact op met uw zorgverzekeraar voor meer informatie over hoe u deze potentiële risico's kunt verminderen.
.jpg)
