Inzicht in het D'Amico-classificatiesysteem voor prostaatkanker

Het classificatiesysteem D'Amico is een van de meest gebruikte benaderingen voor het beoordelen van het risico op prostaatkanker. Oorspronkelijk ontwikkeld in 1998 door Anthony D'Amico, MD, PhD, een professor in stralingsoncologie aan de Harvard Medical School en hoofd van de afdeling Genitourinary Radiation Oncology in Brigham and Women's Hospital en Dana-Farber Cancer Institute, is dit classificatiesysteem ontworpen om het risico van herhaling evalueren na lokale behandeling van prostaatkanker.

Het systeem categoriseert patiënten in drie risicogebaseerde recidiefgroepen: laag, gemiddeld en hoog risico, met behulp van maatregelen als bloed-PSA-waarden, Gleason-graden en tumorstadia via T-scores.

Functie en belang

Het classificatiesysteem voor risicogroepen van D’Amico is ontwikkeld om de kans op herhaling van een patiënt in te schatten met behulp van een bepaalde set parameters en wordt veel gebruikt als een van de vele geïndividualiseerde instrumenten voor risicobeoordeling. Deze analyse kan degenen die prostaatkanker bestrijden, helpen om een ​​beter geïnformeerde beslissing te nemen over hun behandeling.

Door uw prostaatkanker te definiëren als onderdeel van een van deze drie groepen, kan dit systeem u en uw arts mogelijk helpen beter geïnformeerde behandelingsbeslissingen te nemen. Er zijn veel factoren waarmee u rekening moet houden bij het nemen van een beslissing over de behandeling van prostaatkanker, waaronder de kwaliteit van leven op de lange termijn en andere risicofactoren of chronische gezondheidsproblemen die u mogelijk heeft.

Alle prostaatkankerbehandelingen brengen een zeker risico op complicaties of bijwerkingen met zich mee. Hoe ernstig deze complicaties kunnen zijn, verschilt van persoon tot persoon, maar het is belangrijk om in gedachten te houden bij het kiezen van een behandelplan

Hoe het systeem werkt

Ten eerste is het belangrijk om uw cijfers te verzamelen:

• PSA: de resultaten van uw PSA-test, een bloedtest die prostaatspecifiek antigeen detecteert - een eiwit dat wordt geproduceerd door de cellen in uw prostaat
• Gleason-score: de resultaten van uw Gleason-score, gegeven op basis van het microscopisch uiterlijk van uw kankercellen
• Klinische fase T-score: En uw T-stadium, de grootte van uw tumor zoals te zien op een echografie of tijdens een rectaal onderzoek

Met behulp van deze cijfers wordt uw risico gecategoriseerd als:

• Laag risico: mensen met een PSA kleiner dan of gelijk aan 10, een Gleason-score kleiner dan of gelijk aan 6, of bevinden zich in klinische fase T1-2a
• Gemiddeld risico: patiënten met een PSA tussen 10 en 20, een Gleason-score van 7 of in klinische fase T2b
• Hoog risico: Degenen met een PSA van meer dan 20, een Gleason-score gelijk of groter dan 8, of bevinden zich in het klinische stadium T2c-3a.

Wat het onderzoek zegt

Twee studies die meer dan 14.000 gevallen van prostaatkanker omvatten, keken naar het vermogen om kankerspecifieke en algehele overlevingskansen te voorspellen, evenals de klinische relevantie van een dergelijk op risico gebaseerd classificatiesysteem in de hedendaagse geneeskunde.

De studies schatten de overlevingskansen na een operatie met een methode die de Kaplan-Meier-methode wordt genoemd. Deze analyse berekent de biochemische recidiefvrije overleving (BRFS), dat wil zeggen overleving van prostaatkanker zonder een voldoende hoog PSA-niveau om het een kankerrecidief te noemen, percentages bij patiënten in verschillende stadia van kanker. Die voorspelde overlevingskansen werden vervolgens vergeleken met de feitelijke gevallen om te zien of het gebruik van het op risico gebaseerde classificatiesysteem van D’Amico de patiënt hielp een beter geïnformeerde behandelingsbeslissing te nemen en daardoor de overlevingskansen vergroot.

Uit de onderzoeken bleek dat mannen die over meer prognostische informatie beschikten (zoals het op risico gebaseerde classificatiesysteem van D’Amico) over het algemeen hogere overlevingspercentages hadden na behandeling van hun prostaatkanker, vooral die mannen met een hoog risico op herhaling.

Het systeem is echter niet in staat om het risico van herhaling nauwkeurig te evalueren bij mensen met meerdere risicofactoren. Aangezien gevallen van prostaatkanker met meerdere risicofactoren toenemen, is het classificatiesysteem van D’Amico mogelijk niet zo relevant voor mannen met prostaatkanker en hun artsen als andere evaluatietechnieken.