Verschillen tussen doof en slechthorend

Wat houdt het in om doof te zijn en hoe verschilt dat van slechthorend zijn (HOH)? Het antwoord hangt af van wie je het vraagt ​​en vanuit welk perspectief je ernaar kijkt. De medische gemeenschap heeft bijvoorbeeld een strikte definitie, maar mensen binnen de doven- of HOH-gemeenschap kunnen een heel andere mening hebben.

Medische definitie

Medisch gezien wordt gehoorverlies bepaald door de resultaten van een gehoortest. Er zijn parameters opgesteld om iemand als doof of slechthorend te classificeren. Een complete gehoortest onderzoekt hoe hard geluiden over het frequentiebereik moeten zijn om ze te kunnen detecteren. Het meet ook hoe goed u spraak kunt verstaan.

Als u geen geluiden kunt detecteren die zachter zijn dan 90dB HL (decibel Hearing Level), wordt dit beschouwd als een ernstig gehoorverlies voor die frequenties. Als het gemiddelde van de frequenties bij 500Hz, 1000Hz en 2000Hz 90dB of hoger is, wordt de persoon als doof beschouwd.

Een persoon die slechthorend is, kan een gehoorverlies hebben van licht tot ernstig. Opgemerkt moet worden dat versterkingstechnologie beschikbaar is voor mensen met licht tot zeer ernstig gehoorverlies.

Culturele definitie

De culturele definitie is heel anders dan de medische definitie. Volgens de culturele definitie heeft doof of slechthorend zijn niets te maken met hoeveel je kunt horen. In plaats daarvan heeft het te maken met hoe u zich identificeert: heeft u meer te maken met horende mensen of doven? Veel medisch slechthorende mensen beschouwen zichzelf als cultureel doof.

Soms kan dit verschil tussen culturele doofheid en mensen met ernstig gehoorverlies worden aangegeven in de manier waarop het woord "doof" wordt geschreven. Als u bijvoorbeeld "Doven" met een hoofdletter D ziet, duidt dit doorgaans op een dovencultuur. Aan de andere kant duidt "doof", gespeld met een kleine "d", op gehoorverlies en de persoon hoeft zichzelf niet noodzakelijkerwijs te beschouwen als onderdeel van de dovencultuur.

Psychologische definitie

Er zijn ook mensen die medisch en functioneel doof zijn, die volhouden: "Ik ben niet doof, ik ben slechthorend." Deze uitspraak wordt vaak gedaan door mensen met gehoorverlies die de mate van hun gehoorverlies ontkennen. Ze zijn misschien niet klaar om de ernst van hun gehoorverlies toe te geven.

Bovendien vervagen de lijnen nog meer door de vooruitgang in de technologie van cochleaire implantaten. Veel mensen met ernstig gehoorverlies kunnen nu mondeling communiceren en deelnemen als horende.

Om deze redenen gaat de manier waarop iemand zichzelf identificeert in termen van gehoorverlies vaak meer over persoonlijke perceptie of keuze dan iets anders.

Dubbele definitie

Zijn mensen met cochleaire implantaten bij wie het gehoorverlies tot slechts 20 dB is teruggebracht, slechthorend of doof? Volgens de leek is het antwoord "beide".

Als iemand met een cochleair implantaat het implantaat draagt ​​en goed kan horen, is hij / zij slechthorend. Als het implantaat uit is en ze niets kunnen horen, zijn ze doof. Hetzelfde geldt voor hoortoestellen. Lang geleden zei de auteur dat ze "in de lucht" was als ze haar hoortoestellen droeg en functioneerde als een persoon met gehoorverlies, maar "uit de lucht" als ze de hoortoestellen niet droeg en niets kon horen.

Een woord van Verywell

Zoals u kunt zien, is er geen eenduidige definitie die ons vertelt of iemand doof of slechthorend is. Hoewel de medische definitie voor iedereen geldt, is de persoonlijke perceptie van iemands gehoorverlies en hoe ze al dan niet passen in de dovencultuur net zo belangrijk om te overwegen. In werkelijkheid is er geen goed of fout antwoord dat bij elk individu past. Het is vaak het beste om te vragen wat iemand de voorkeur geeft voordat u aannames doet.