Geen twee vrouwen met polycysteus ovariumsyndroom (PCOS) hebben exact dezelfde symptomen. Dit maakt de diagnose van PCOS een uitdaging, evenals het feit dat veel andere aandoeningen zich op dezelfde manier kunnen voordoen. Daarom is een uiteindelijke diagnose van PCOS sterk afhankelijk van het uitsluiten van andere mogelijke oorzaken. Om formeel de diagnose PCOS te krijgen, moet u aan twee van de volgende diagnostische criteria voldoen:
- Onregelmatige of afwezige periodes
- Biologische of fysieke tekenen van hyperandrogenisme (hoog androgeengehalte) zonder een andere medische oorzaak
- Een reeks kleine follikels (cysten) op een echografisch onderzoek
Deze richtlijnen, de Rotterdamse criteria genoemd, worden het meest gebruikt door endocrinologen in de Verenigde Staten en daarbuiten.
Rafe Swan / Cultura / Getty ImagesFysiek onderzoek
Uw arts zal een volledig lichamelijk en bekkenonderzoek doen en zoeken naar lichamelijke tekenen van hoge androgenen - zoals door testosteron veroorzaakte haargroei (met name op het gezicht, onderbuik, rug, borst en tepels). Andere tekenen kunnen zijn: acne, huidlabels, mannelijke kaalheid en acanthosis nigricans (donkere, dikke huid in de nek, dijen, oksels of vulva).
Wanneer een vrouw onregelmatige, afwezige of onregelmatige menstruaties heeft (acht of minder cycli per jaar), is dit een teken dat de ovulatie mogelijk niet optreedt en kan dit wijzen op PCOS.
Het is belangrijk op te merken dat vrouwen met PCOS een maandelijkse menstruatiecyclus kunnen hebben en toch PCOS kunnen hebben.
Uw arts zal u vragen naar ongebruikelijke symptomen die u mogelijk heeft opgemerkt, dus vergeet niet uw zorgen te vermelden.
Als u een lijst maakt voordat u vertrekt, kunt u belangrijke punten onthouden waar u naar moet vragen. Dit kunnen specifieke feiten en cijfers zijn over de frequentie van menstruaties, wanneer ze optraden, wat er gebeurde toen u ze had en welke andere symptomen u tussen de menstruaties had. Dit kan uw arts helpen bepalen of u ovuleert.
Labotests
Bloedonderzoek zal hoogstwaarschijnlijk worden afgenomen. Naast hormonale testen, zoals voor testosteron, moeten andere geslachtshormonen worden gecontroleerd, zoals follikelstimulerend hormoon (FSH), luteïniserend hormoon (LH) en prolactine. Uw arts kan testen op andere gerelateerde aandoeningen, zoals een hoog cholesterolgehalte en insulineresistentie.
Een nieuwere bloedtest, die het anti-Mulleriaanse hormoon (AMH) bij vrouwen evalueert, wordt nu ook door sommige artsen als diagnostisch hulpmiddel gebruikt.
Transvaginale echografie
Een transvaginale echografie kan al dan niet worden uitgevoerd om PCOS uit te sluiten. In een transvaginale echografie wordt de sonde in de vagina geplaatst, waardoor de arts de voortplantingsorganen kan onderzoeken en afwijkingen kan opsporen. De dikte van het baarmoederslijmvlies kan worden gemeten.
Vaak worden deze follikels cysten genoemd. Er zijn veel vrouwen met cystische eierstokken zonder symptomen van hyperandrogenisme, en veel vrouwen bij wie de diagnose PCOS is gesteld, die geen klassieke cysteuze eierstokken hebben.
Sommige artsen vinden het gebruik van transvaginale echografie bij adolescenten overbodig.
De diagnosecriteria voor PCOS omvatten de aanwezigheid van 12 of meer kleine (2 tot 9 millimeter) follikels in elke eierstok.
Endometriale biopsie
Een endometriumbiopsie kan worden uitgevoerd om te bepalen of uw endometriumweefsel zich in de juiste fase bevindt of om te testen op endometriumkanker, wat vaker voorkomt bij mensen met PCOS. Dit risico op endometriumkanker neemt toe met het aantal en de tijdsduur tussen gemiste menstruaties.
De biopsie kan worden gedaan in het kantoor van uw arts en is relatief pijnloos, hoewel u tijdens de procedure minimale krampen kunt ervaren. Een kleine hoeveelheid weefsel wordt uit uw baarmoeder verwijderd via een dunne katheter die door de baarmoederhals en in de baarmoeder wordt ingebracht. Dit weefsel wordt vervolgens in de context van uw cyclus geanalyseerd en onderzocht op kankercellen.
Differentiële diagnoses
Uw arts zal op zoek gaan naar andere aandoeningen waarbij onregelmatige menstruatie vaak voorkomt, zoals schildklieraandoeningen, hyperprolactinemie, het syndroom van Cushing en aangeboren bijnierhyperplasie.
Bij een schildklieraandoening kan te weinig of te veel schildklierhormoon de menstruatiecyclus verstoren en tot veranderingen in lichaamsgewicht leiden. Er wordt een schildklierhormoononderzoek gedaan om naar deze aandoeningen te zoeken.
Hyperprolactinemie is een verhoogde productie van het prolactinehormoon door de hypofyse. Dit hormoon stimuleert de productie van moedermelk en kan ook verhoogd zijn bij PCOS. Een magnetische resonantiebeeldvorming (MRI) -scan kan worden gedaan om te zoeken naar gezwellen op de hypofyse.
Het syndroom van Cushing ontstaat wanneer een goedaardige tumor op de hypofyse of bijnieren ervoor zorgt dat er te veel cortisol en androgenen worden geproduceerd. De symptomen kunnen veel lijken op PCOS. Diagnostische tests voor deze aandoening omvatten urine- en speekselcortisol-tests, evenals een dexamethason-suppressietest.
Klassieke bijnierhyperplasie (CAH) is een enzymtekort in de bijnieren dat leidt tot overmatige productie van DHEA-S (een androgeen) en een gebrek aan productie van cortisol en aldosteron, de andere belangrijke bijnierhormonen; dit wordt meestal bij de geboorte vastgesteld. Een aandoening die niet-klassieke bijnierhyperplasie wordt genoemd, is echter de versie van deze aandoening die sterk lijkt op PCOS. Het leidt tot de productie van hetzelfde hormoon (DHEA-S), maar patiënten produceren nog steeds normale hoeveelheden cortisol en aldosteron, zodat het tot op volwassen leeftijd niet gediagnosticeerd kan worden. De screeningstest is voor een hormoon genaamd 17-hydroxyprogesteron dat 's ochtends wordt gemeten.
Andere aandoeningen die mogelijk moeten worden uitgesloten, afhankelijk van uw symptomen, zijn onder meer zwangerschap, hypothalamische amenorroe en primaire ovariële insufficiëntie.
Een woord van Verywell
Het kan volharding vergen om de diagnose PCOS te stellen, omdat bekend is dat het ondergediagnosticeerd of verkeerd gediagnosticeerd is. Zoek een second opinion als uw diagnose niet duidelijk is. Hoewel dit allemaal overweldigend lijkt, moet u er rekening mee houden dat u niet de enige bent. Als de meest voorkomende endocriene aandoening bij vrouwen in de vruchtbare leeftijd, zijn er veel vrouwen met PCOS die dit hebben meegemaakt. Neem contact op met een steungroep en de mensen die om je geven. Het opvolgen van het advies van uw arts en leren over uw ziekte zijn de beste manieren om ermee om te gaan.
