Differentiële diagnose van PCOS

Er zijn medische aandoeningen die niet kunnen worden gediagnosticeerd met een bloedtest, biopsie, kweek of enige andere vorm van diagnostische tests. Polycysteus ovariumsyndroom (PCOS) is zo'n aandoening. Omdat de symptomen van PCOS die van andere aandoeningen kunnen nabootsen, moeten artsen alle andere oorzaken methodisch uitsluiten voordat een diagnose kan worden gesteld.

Dit proces wordt een differentiële diagnose genoemd. Alleen door de lijst met verdachten een voor een te verkleinen, kunnen artsen tot een definitieve conclusie komen en de behandeling starten.

Bij het vaststellen van een differentiële diagnose voor PCOS, omvatten enkele van de meer gebruikelijke onderzoeken schildklieraandoeningen, hyperprolactinemie, aangeboren bijnierhyperplasie en het syndroom van Cushing. Afhankelijk van de gezondheid en geschiedenis van het individu, kunnen ook andere oorzaken worden onderzocht.

Schildklier aandoening

De schildklier is een klein orgaan aan de voorkant van de keel dat een groot deel van het metabolisme van het lichaam regelt. Het produceert twee hormonen, bekend als T3 en T4, die essentieel zijn voor het reguleren van veel belangrijke lichaamsfuncties, waaronder ademhaling, hartslag, lichaamsgewicht, spierkracht en menstruatiecycli.

Wanneer er ofwel te weinig schildklierhormoon (hypothyreoïdie) of te veel (hyperthyreoïdie) is, kunnen deze functies in chaos terechtkomen, wat leidt tot symptomen die opvallend veel op PCOS lijken. Dit kunnen abnormale menstruatiecycli, onverklaarbare veranderingen in gewicht, vermoeidheid, temperatuurintolerantie en, in het geval van hypothyreoïdie, onvruchtbaarheid zijn.

Schildklieraandoeningen kunnen worden vastgesteld door bloedonderzoek uit te voeren om de T3- en T4-waarden te evalueren. Verdere tests zouden worden uitgevoerd om de onderliggende oorzaak te achterhalen.

Hyperprolactinemie

Prolactine is een hormoon dat wordt geproduceerd door de hypofyse en dat inwerkt op de borstklieren om de lactatie te bevorderen. Hyperprolactinemie is een aandoening waarbij te veel prolactine wordt geproduceerd, wat leidt tot onregelmatige menstruatie en borstvoeding (galactorroe). PCOS kan op dezelfde manier verhogingen van prolactinespiegels veroorzaken.

Een van de meest voorkomende oorzaken van hyperprolactinemie is een hypofysetumor, een prolactinoom genaamd. Een prolactinoom kan groot of klein zijn en is meestal goedaardig (niet-kankerachtig). Hyperprolactinemie vereist ook een differentiële diagnose om schildklieraandoeningen als oorzaak uit te sluiten. Een MRI-test (Magnetic Resonance Imaging) kan worden gebruikt om de aanwezigheid van een tumor te bevestigen.

Congenitale bijnierhyperplasie

Congenitale bijnierhyperplasie (CAH) is een genetische aandoening die ervoor zorgt dat de bijnieren te weinig cortisol en aldosteron produceren. Cortisol is het belangrijkste stresshormoon van het lichaam, terwijl aldosteron helpt bij het reguleren van het natriumgehalte en andere elektrolyten in het lichaam. Tegelijkertijd kan CAH de overmatige productie van androgenen veroorzaken, de hormonen die verband houden met mannelijke kenmerken.

Deze onevenwichtigheden kunnen ertoe leiden dat vrouwen onregelmatige menstruaties, overmatige haargroei (hirsutisme) en het niet menstrueren (amenorroe) ervaren. In tegenstelling tot PCOS kan CAH worden gediagnosticeerd met een genetische test.

Syndroom van Cushing

Het syndroom van Cushing is een ziekte die de overproductie van bijnierhormonen veroorzaakt. Het wordt meestal veroorzaakt door een goedaardige tumor, een hypofyse-adenoom genaamd, die de activiteit van de bijnier verandert en de overmatige productie van cortisol en androgenen veroorzaakt.

Het syndroom van Cushing wordt gekenmerkt door symptomen die opvallend veel lijken op PCOS, waaronder gewichtstoename, hirsutisme, wallen in het gezicht, vaker plassen en veranderingen in de huidtextuur.

Net als bij PCOS is er geen enkele test om de diagnose van Cushing te bevestigen. Meestal worden urine- en speekseltesten uitgevoerd om het patroon van cortisolproductie te meten en te evalueren dat consistent is met het syndroom van Cushing.