Stressfractuur overzicht

Een stressfractuur is meestal het gevolg van overmatig gebruik of herhaald trauma aan een bot. Ook bekend als "vermoeidheidsfracturen", een stressfractuur treedt op wanneer spieren vermoeid of overbelast raken en niet langer de spanning en schokken van herhaalde impact kunnen absorberen. Bij vermoeidheid brengen de spieren die spanning over naar het nabijgelegen bot en het resultaat is een kleine scheur of breuk in het bot. De meest voorkomende stressfracturen zijn de voet en het onderbeen.

Stressfracturen in de botten van de voet worden meestal veroorzaakt door overtraining of overmatig gebruik. Ze kunnen ook worden veroorzaakt door herhaaldelijk slaan of stoten op een hard oppervlak, zoals rennen of springen op beton. Het te snel verlengen van de tijd, het type of de intensiteit van de training is een andere veel voorkomende oorzaak van stressfracturen aan de voeten en het onderbeen. Hardlopen in oude, versleten schoenen kan ook leiden tot stressfracturen.

Vrouwen lijken een groter risico te lopen op voetstressfracturen dan mannen. Dit kan te maken hebben met een aandoening die "de triade van de vrouwelijke atleet" wordt genoemd, die een combinatie is van slechte voeding, eetstoornissen en amenorroe (onregelmatige menstruatiecyclus), waardoor vrouwen vatbaar worden voor vroege osteoporose (dunner worden van de botten). Het resultaat van dit type verminderde botdichtheid is een toename van het risico op stressfracturen.

Krachtige sporten zoals hardlopen, gymnastiek en volleybal kunnen het risico op stressfracturen vergroten. Bij al deze sporten veroorzaakt de herhaalde belasting van de voetaanval op een hard oppervlak trauma en spiervermoeidheid. Zonder de juiste schoenen, goede spierkracht of voldoende rust tussen trainingen door kan een atleet een stressfractuur krijgen.

Risicofactoren

Onderzoekers hebben verschillende factoren geïdentificeerd die atleten vatbaar kunnen maken voor meerdere stressfracturen van de onderste ledematen. Deze factoren zijn onder meer:

• Een hoge longitudinale boog van de voet.
• Ongelijkheid op beenlengte.
• Overmatige varus in de voorvoet (naar binnen gericht).
• Amenorroe of onregelmatige menstruatie bij vrouwelijke atleten.
• Hoge wekelijkse trainingskilometers bij hardlopers.

Diagnose

Stressfracturen kunnen moeilijk te diagnosticeren zijn omdat de symptomen vaak vaag zijn en traag verschijnen. Een gegeneraliseerde pijn of gevoeligheid van het bot in het gebied van de stressfractuur kan in eerste instantie worden gediagnosticeerd als spierblessure of spierspanning. Stressfracturen van het onderbeen van het scheenbeen) worden in de vroege stadia vaak verkeerd gediagnosticeerd als scheenbeenspalken.

Om een ​​stressfractuur te diagnosticeren, zal een arts een volledige anamnese en lichamelijk onderzoek uitvoeren. Het is belangrijk voor atleten om hun trainingsgeschiedenis uit te leggen, inclusief het soort training en hoeveel en hoe vaak ze trainen.

Röntgenfoto's onthullen mogelijk geen stressfractuur, maar zijn nuttig bij het vertonen van tekenen van botremodellering nabij de stressfractuur. Een MRI of botscan is beter in staat om een ​​stressfractuur aan te tonen, maar wordt meestal pas besteld als de behandeling de symptomen van een stressfractuur niet vermindert.

Behandeling van stressfracturen

De beste behandeling voor een stressfractuur is rust. Door een pauze te nemen van een intensieve trainingsroutine, zoals hardlopen, en een aantal weken een training met een lage impact te doen, zoals fietsen of zwemmen, kan het gebroken bot helpen genezen. Als een atleet door pijn heen drukt en traint met een stressfractuur, kan de fractuur groter worden of een chronische blessure worden die mogelijk nooit goed geneest.

Na rust zijn de typische aanbevelingen voor de behandeling van stressfracturen:

• IJs het letsel.
• Vervang versleten schoenen.
• Keer geleidelijk terug naar sport.
• Voer revalidatieoefeningen uit.

Stressfracturen voorkomen

Het volgende advies kan u in de eerste plaats beschermen tegen het ontwikkelen van stressfracturen:

• Volg de regel van 10 procent. Vorder langzaam in elke sport en verhoog geleidelijk de tijd en intensiteit, het aantal kilometers of de inspanning.
• Eet goed en neem calciumrijk voedsel in uw dieet op, vooral als u een vrouwelijke atleet bent.
• Draag gepast schoeisel en vervang schoenen indien nodig.
• Als pijn of zwelling begint, stop dan onmiddellijk met de activiteit en rust een paar dagen.
• Raadpleeg uw arts als de pijn aanhoudt.

Elke voetpijn die langer dan een week aanhoudt, moet door een arts worden bekeken voor een grondige evaluatie en diagnose.