PCOS en insulineresistentie

Insuline is een hormoon dat wordt aangemaakt door de alvleesklier, een klier in de buik die verantwoordelijk is voor de spijsvertering en de regulering van de bloedsuikerspiegel. Insuline wordt meestal uitgescheiden als reactie op grote hoeveelheden suiker (glucose) in het bloed.

Eenmaal geproduceerd, helpt insuline glucose om te zetten in energie en vervolgens op te slaan in uw spieren, vetcellen en lever voor later gebruik.

Vrouwen met polycysteus ovariumsyndroom (PCOS) hebben vaak insulineresistentie, wat betekent dat hun lichaam niet zo snel op het hormoon reageert.

Door de trage reactie kan glucose zich ophopen in het bloed en uiteindelijk de manier veranderen waarop het lichaam met suiker omgaat. Verslechterende insulineresistentie kan uiteindelijk leiden tot diabetes.

Bij vrouwen met PCOS is het risico op insulineresistentie groter als u ouder bent dan 40, overgewicht, hoge bloeddruk heeft, een zittende levensstijl leidt en een hoog cholesterolgehalte heeft.

Over het algemeen lopen vrouwen van Spaanse, Afro-Amerikaanse of Indiaanse afkomst een hoger risico op insulineresistentie dan blanke of Aziatische vrouwen.

Symptomen van insulineresistentie

Vrouwen met insulineresistentie hebben vaak weinig of geen symptomen. Als ze dat doen, zijn ze niet anders dan die van andere vrouwen met de aandoening. Symptomen kunnen zijn:

• Hunkeren naar snoep en zoute voedingsmiddelen
• Verduistering van de huid in de lies, oksels of achter de nek
• Vermoeidheid
• Frequent of vaak plassen
• Verhoogde honger of dorst
• Tintelend gevoel in de handen van de voeten

Als u deze symptomen ervaart, zal uw arts waarschijnlijk bloedonderzoeken laten doen om te zien hoe goed uw lichaam met suiker omgaat. Deze omvatten de nuchtere glucosespiegel en glucosetolerantietests.

Diagnose van insulineresistentie

Voor een nuchtere glucosespiegel moet u het eten en drinken ten minste acht uur voor de test onderbreken. Nadat een bloedmonster is afgenomen en naar het laboratorium is gestuurd, kan een diagnose worden gesteld op basis van de volgende resultaten:

• Onder de 100 mg / dl is een normaal resultaat
• 100 mg / dl tot 125 mg / dl wordt als prediabetes beschouwd
• Boven de 125 mg / dl kan dienen als diagnose van diabetes

De glucosetolerantietest vereist ook een vastenperiode van acht uur voordat de test kan worden uitgevoerd. Bij aankomst zal uw arts bloed afnemen om als basisreferentie te gebruiken. U wordt dan gevraagd om 250 ml vloeistof te drinken die 75 gram suiker bevat. Twee uur later zou dan een tweede bloedonderzoek plaatsvinden.

Een diagnose kan worden ondersteund op basis van de volgende vergelijkende waarden:

• Prediabetes wordt gedefinieerd als een nuchtere bloedglucose van 100 mg / dl tot 125 mg / dl gevolgd door een bloedglucose van 140 mg / dl tot 199 mg / dl na twee uur.
• Diabetes wordt gedefinieerd als een nuchtere bloedglucose van 126 mg / dl tot hoger gevolgd door een bloedglucose van 200 mg / dl of hoger na twee uur.

Normaal gesproken zal de bloedsuikerspiegel binnen drie uur weer normaal worden. Het nalaten hiervan is over het algemeen een aanwijzing voor insulineresistentie.

Leven met insulineresistentie

Als u wordt gediagnosticeerd met insulineresistentie, kunt u veel doen om de aandoening ongedaan te maken. In sommige gevallen kunnen medicijnen zoals metformine worden voorgeschreven om u te helpen uw bloedsuikerspiegel beter onder controle te houden.

Veranderingen in levensstijl kunnen ook helpen, of u nu medicijnen krijgt of niet. Deze omvatten:

• Volg een gezond dieet dat rijk is aan mager vlees, vezelrijke granen, groenten, peulvruchten, bladgroenten en fruit (bij voorkeur ontworpen in overleg met een voedingsdeskundige)
• Train minstens 30 minuten per dag, drie keer per week
• Zorg voor voldoende rust
• Leer omgaan met stress
• Eet minder alcohol
• Stop met roken