Colles Fracture

Een gebroken pols is een veel voorkomende blessure. In feite zijn polsbreuken de meest voorkomende extremiteitfractuur, goed voor meer dan 10% van alle fracturen van de armen of benen. Ongeveer 3/4 van alle onderarmfracturen vindt plaats aan het uiteinde van het radiusbot - dit deel van het bot wordt de distale radius genoemd. Een van de meest voorkomende soorten distale radiusfracturen wordt een Colles-fractuur genoemd.

Colles Fracture Betekenis

De Colles-fractuur is een specifiek type distale radiusfractuur. De reden waarom het een Colles-fractuur wordt genoemd, is de chirurg die dit verwondingspatroon voor het eerst beschreef in het begin van de 19e eeuw. Dr. Abraham Colles was een Ierse chirurg die deze verwonding beschreef en zijn naam wordt nog steeds gebruikt door veel clinici die dit verwondingspatroon beschrijven.

Wanneer een patiënt een Colles-fractuur oploopt, wordt het polsgewricht achter het onderarmbot (de radius) teruggeduwd. De fractuur van een Colles treedt meestal op na een val op een uitgestrekte hand. Een echte Colles-fractuur staat bekend als een extra-articulaire fractuur, wat betekent dat de breuk niet het kraakbeengedeelte van het polsgewricht binnendringt. In plaats daarvan bevindt de pauze zich net boven het niveau van het gewricht.

Hoewel de oorspronkelijke beschrijving van een Colles-fractuur een dorsaal verplaatste, extra-articulaire distale radiusfractuur was, wordt de naam van een Colles-fractuur vaak losjes toegepast op vrijwel elke polsbreuk. Er is je misschien verteld dat je een Colles-fractuur hebt, terwijl je in werkelijkheid een iets ander fractuurpatroon hebt dan wat Colles 200 jaar geleden beschreef. Het goede nieuws is dat, of u nu een echte Colles-fractuur of een ander type polsbreuk heeft, de algemene behandelingsprincipes vergelijkbaar zijn.

Niet elke distale radiusfractuur is Colles

Ik zie vaak dat zowel patiënten als artsen elke distale radiusfractuur een Colles-fractuur noemen. Dit is geen nauwkeurige verklaring, aangezien er veel variaties zijn in distale radiusfracturen (specifieke locatie, richting van verplaatsing) en een Colles-fractuur is er slechts één van.

In mijn ervaring is een echte Colles-fractuur eigenlijk een relatief ongebruikelijk letsel. Ik zie veel vaker fracturen die het gevolg zijn van een slechte botdichtheid, en in deze situaties strekt de fractuur zich vaak uit tot in het kraakbeen van het polsgewricht, een probleem dat een intra-articulaire fractuur wordt genoemd. Hoewel de locatie van deze fractuur dicht bij een echte Colles-fractuur ligt, is het duidelijk niet de verwonding die Colles beschreef. Wees dus gewaarschuwd: wanneer u de afdeling spoedeisende hulp van het ziekenhuis verlaat en zij u vertellen dat het een Colles-fractuur is, is het mogelijk dat de verwonding iets anders is.

Behandelingsopties

Het bepalen van de juiste behandeling van een Colles-fractuur is afhankelijk van een aantal factoren. In het bijzonder zal uw chirurg zoeken naar de uitlijning en de stabiliteit van de fractuur. Botten die slecht uitgelijnd of onstabiel zijn, hebben meer kans op chirurgische stabilisatie.

Vaak kan een Colles-fractuur worden gereset zonder een operatie uit te voeren; dit is een procedure die fractuurreductie wordt genoemd. Tijdens deze procedure wordt een lokale of algemene anesthesie aan de patiënt toegediend, en een arts zal de botten opnieuw positioneren en vervolgens een spalk aanbrengen om de botten in de juiste positie te houden.

Afhankelijk van de mate van verplaatsing van het onderarmbot (radius) en de abnormaliteit van de polshoek, kan een Colles-fractuur een operatie nodig hebben voor behandeling. Als het letsel ernstiger is, is waarschijnlijk een chirurgische behandeling vereist. Tijdens een chirurgische ingreep kan uw chirurg pinnen, platen en / of schroeven gebruiken om de botten in een betere positie te bevestigen. Hoewel een operatie de breuk niet sneller laat genezen, houdt het de botten in de juiste positie terwijl ze genezen. Bovendien, omdat de botten stevig worden vastgehouden met de metalen implantaten, hebben patiënten vaak geen cast-immobilisatie nodig.