Defensieve geneeskunde en hoe het de kosten van de gezondheidszorg beïnvloedt

Defensieve geneeskunde is de situatie waarin een arts medicijnen beoefent, hetzij door middel van diagnose of behandeling, niet om de patiënt te helpen, maar om juridische stappen (een wanpraktijkpak) te voorkomen als zich een probleem voordoet. De arts gaat verder dan wat gewoonlijk nodig is voor het diagnosticeren en behandelen van de patiënt, zodat ze ervoor kunnen zorgen dat ze geen enkele onwaarschijnlijke maar mogelijke aandoening missen. Ze kunnen procedures uitvoeren die de patiënt wil of verwacht, zelfs als ze niet klinisch noodzakelijk zijn, om de patiënt tevreden te houden. Om deze redenen zou defensieve geneeskunde leiden tot overtesten en overbehandeling. Ze willen slechte uitkomsten voorkomen (hoe onwaarschijnlijk ook) en voorkomen dat ze een boze patiënt hebben.

Er zijn enkele gegevens die suggereren dat het bestellen van meer tests het aantal rechtszaken kan verminderen. Een studie gepubliceerd inDe British Medical JournaIk heb in 2015 gekeken naar een groot aantal artsen die van 2000-2009 geneeskunde beoefenden in Florida. Ze ontdekten dat de artsen die in een bepaald jaar de meeste tests hadden besteld, het volgende jaar aanzienlijk minder kans liepen om voor de rechter te worden gedaagd.

Een ander aspect van defensieve geneeskunde is wanneer een arts of medische praktijk de behandeling van hoogrisicopatiënten vermijdt. Ze kiezen uit voor patiënten met een grotere kans op goede resultaten, of ze kiezen een medisch specialisme dat minder risico op wanpraktijken heeft. Dit kan ertoe leiden dat de meest getalenteerde artsen de patiënten die hun vaardigheden het meest nodig hebben, niet behandelen.

Voorbeelden van defensieve geneeskunde

Het bestellen van een test die een patiënt niet echt nodig heeft, in een poging om de resultaten gewoon in haar dossier te laten verschijnen, is een defensieve geneeskunde die door veel artsen wordt gebruikt. "Defensieve geneeskunde" is vaak het antwoord op de vraag: "Waarom stuurt mijn arts mij voor zoveel tests?"

Een arts op de spoedeisende hulp ziet een patiënt die een klap op het hoofd heeft gekregen. Alles bij het lichamelijk onderzoek wijst op geen enkele indicatie van epiduraal hematoom en de arts zou de patiënt kunnen ontslaan zonder een CT-scan. Het zeer kleine risico dat ze die diagnose kunnen missen en in een rechtszaak terechtkomen, resulteert echter in het sturen van de patiënt voor een CT-scan.

Kosten van defensieve geneeskunde

Artsen die in specialiteiten met een hoog risico oefenen, zijn het meest geneigd om defensieve geneeskunde te beoefenen. In 2005 toonde één enquête aan dat maar liefst 93% tests bestelde, medicijnen voorschreef of procedures uitvoerde met een grotere inspanning om zichzelf te beschermen dan om de patiënten te beschermen waarvoor deze maatregelen waren genomen. Een van de voorgestelde tactieken is wetgevingsinspanningen om de toekenning van wanpraktijken te beperken.

Defensieve geneeskunde levert een zeer grote bijdrage aan de stijging van de kosten voor gezondheidszorg in de Verenigde Staten. Een analyse gepubliceerd inGezondheidsaangelegenheidin 2018 schatte dat defensieve geneeskunde jaarlijks 25,6 miljard dollar toevoegt. Het kan wel 34% van de jaarlijkse kosten voor gezondheidszorg in de Verenigde Staten bijdragen.

Gevaren van defensieve geneeskunde

Overbehandeling met antibiotica is een voorbeeld van defensieve geneeskunde die iedereen in gevaar brengt. Een ouder kan een recept voor antibiotica verwachten als ze haar kind voor verkoudheid naar de dokter brengt. De dokter weet dat het niet nodig is, maar de moeder staat erop om een ​​recept te krijgen. De dokter geeft toe. Nu worden de normale bacteriën van het kind door het antibioticum gedood, waardoor alleen antibioticaresistente bacteriën overblijven. Als dit gebeurt, ontwikkelen zich keer op keer stammen zoals MRSA die resistent zijn tegen de meeste antibiotica en die veel patiënten ziek kunnen maken en doden.

Passende medische behandelingen, zoals wacht-en-wacht op sommige langzaam groeiende prostaatkankers met een laag risico, mogen niet worden gebruikt omdat patiënten een actieve behandeling nodig hebben of een rechtszaak zouden kunnen aanspannen als er een slechte uitkomst is.

De actieve medische behandeling (zoals radicale prostatectomie, bestraling of hormoontherapie) is niet zonder risico op letsel, overlijden of complicaties zoals incontinentie en impotentie.