U heeft symptomen van een medisch probleem ervaren, een of meer artsen bezocht en medische tests ondergaan. Nu zal uw arts al dat bewijs gebruiken om tot uw diagnose te komen, de conclusie over wat er met u aan de hand is.
En soms werkt dat systeem. Andere keren zul je merken dat je een verkeerde diagnose hebt gesteld, of dat de dokter je helemaal niet zal diagnosticeren. De frequentie van gemiste of verkeerde diagnoses is veel te hoog, dus het is veel belangrijker dat wij patiënten begrijpen hoe artsen ons diagnosticeren en wat we kunnen doen om te bevestigen dat ze tot het juiste antwoord zijn gekomen.
Thomas Barwick / Getty ImagesHet proces van differentiële diagnose
Hoe komt uw arts achter uw diagnose? Hun denkproces zou moeten werken als dat van een detective. Aan de hand van aanwijzingen uit uw beschrijvingen van symptomen, uw medische tests, hun kennis van de geneeskunde en aanvullende input, zal uw arts een lijst maken van alle mogelijke diagnoses die kunnen verklaren wat er medisch mis met u is.
Vervolgens, een voor een, met dezelfde aanwijzingen, beginnen ze de lijst te verfijnen door aanwijzingen te vinden die niet passen. Dat eliminatieproces wordt "differentiële diagnose" genoemd. Uiteindelijk zullen ze met één diagnose overblijven, en dat is degene die ze u geven.
Wat gebeurt er nu?
De meeste patiënten denken dat de volgende stap is om te vragen naar behandelingsopties. Ze willen tenslotte weten hoe ze hun gezondheidsprobleem kunnen oplossen of genezen.
Maar u, de mondige patiënt, weet beter. Of dat doe je tenminste, als je eenmaal hebt geleerd wat je vervolgens moet doen.
Vraag uw arts: "Wat kan het anders zijn?" Deze vijf woorden kunnen een groot verschil maken in uw zorg.
Het is belangrijk voor u om te weten wat die andere diagnoseopties waren en waarom ze zijn geëlimineerd. U kunt belangrijk inzicht krijgen in wat er mis met u is door ze te begrijpen.
Wat u kunt leren
Een belangrijke reden om te begrijpen welke diagnoses werden geëlimineerd - en waarom - is om te bevestigen dat al het bewijs juist was. Het is bijvoorbeeld mogelijk dat uw arts een symptoom dat u ervoer verkeerd heeft begrepen, of uw bloeddruk verkeerd heeft geregistreerd, of zelfs uw gegevens heeft verwisseld met die van iemand anders.
Het is zelfs mogelijk dat u niet helemaal open was met uw arts, en dat heeft mogelijk hun beslissing beïnvloed. U kunt bijvoorbeeld ontdekken dat ze een diagnoseoptie hebben afgewezen op basis van het feit dat u geen koorts heeft. Misschien wisten ze echter niet dat u aspirine slikte om de koorts te verminderen, en koorts is tenslotte een van uw symptomen.
Terwijl uw arts uitlegt waarom ze elk van de andere opties hebben afgewezen, moet u aandachtig luisteren naar aanvullende aanwijzingen. Het kan zijn dat de aanwijzingen die worden gebruikt om een diagnose te negeren, onjuist zijn. Door het bewijs met uw arts te bespreken, verifieert u dat het juiste bewijs is gebruikt om uw diagnose te bepalen. Als het niet correct was, kan uw arts besluiten het opnieuw te overwegen.
Schrijf de namen op van de diagnoses die uw arts heeft afgewezen. Als de behandeling die u kiest later niet lijkt te werken, vraagt u zich misschien af of u een verkeerde diagnose heeft gesteld. Een verkeerde diagnose komt vaker voor dan we zouden willen geloven, en als u weet wat de alternatieven voor uw diagnose zijn, kunnen u en uw arts later, indien nodig, een nauwkeuriger antwoord geven.
Wat nu te doen
- Als u eenmaal uw diagnose begrijpt, weet waarom deze voor u is vastgesteld en er relatief zeker van bent dat deze correct is, wilt u de behandelingsopties met uw arts bespreken.
- U zult ook tijd willen besteden aan het leren van meer over uw diagnose en behandelingsopties, zodat u samen met uw arts de beste keuze voor uw zorg kunt maken.
Sterke patiënten begrijpen het concept van differentiële diagnose en gebruiken het in hun voordeel.
.jpg)
