Elk jaar geven de Centers for Disease Control and Prevention (CDC) statistieken uit over de belangrijkste doodsoorzaken in de Verenigde Staten, zowel als gevolg van ziekte als andere opzettelijke of onopzettelijke handelingen. De oorzaken zijn in de afgelopen decennia voor het grootste deel weinig gevarieerd, waarvan de gegevens uitsluitend zijn samengesteld uit overlijdensakten die zijn afgegeven door artsen, lijkschouwers, begrafenisondernemers en medische examinatoren.
Sam Edwards / Getty ImagesEen studie uit 2016 van de Johns Hopkins University School of Medicine heeft het paradigma echter in het oor geworpen door te suggereren dat het CDC-model niet alleen zijn beperkingen heeft, maar ook ernstig tekortschiet in zijn vermogen om de rol van medische fouten bij het veroorzaken van de dood te beoordelen of zelfs te identificeren. .
Door de nationale statistieken over overlijdens bij patiënten te vergelijken met ziekenhuisopnames, konden de onderzoekers concluderen dat bijna 10 procent van alle sterfgevallen in de VS het gevolg was van een misgelopen medische zorg.
Als dit klopt, zou dat medische fouten als de derde belangrijkste doodsoorzaak in de VS plaatsen, waardoor beroertes, ongevallen, de ziekte van Alzheimer of zelfs longziekte ver worden verdrongen.
Studie suggereert gebreken in de manier waarop sterftecijfers worden samengesteld
Bij het opzetten van hun studie merkte het Johns Hopkins-team op dat de traditionele manier om overlijdensstatistieken te verzamelen, berust op een coderingssysteem dat oorspronkelijk was ontworpen voor verzekeringen en medische facturering, niet voor epidemiologisch onderzoek.
Deze code, die gebruik maakt van de zesde versie van de Internationale Classificatie van Ziekten (ICD), werd in 1949 door landen over de hele wereld, waaronder de Verenigde Staten, aangenomen. De ICD wordt vandaag gecoördineerd door de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) in Genève. . Het systeem is ontworpen om specifieke gezondheidstoestanden in een bijbehorende code in kaart te brengen, waarna aanvullende alfanumerieke codering inzicht kan geven in specifieke symptomen, oorzaken, omstandigheden en andere abnormale bevindingen.
Terwijl de VS, net als andere landen, hun eigen aanpassing van de ICD-code hebben ontwikkeld, blijft het systeem min of meer hetzelfde als dat wordt gebruikt voor wereldwijd epidemiologisch onderzoek. Het zijn de codes die zijn gedefinieerd in de ICD die artsen zullen gebruiken om de doodsoorzaken te classificeren, die de CDC vervolgens zal extrapoleren voor zijn jaarverslag.
Op basis van de ICD-classificaties meldt de CDC dat de 10 belangrijkste doodsoorzaken voor 2017 waren:
- Hartziekte: 647.457
- Kanker: 599.108
- Ongevallen (onopzettelijke verwondingen): 169.936
- Chronische aandoeningen van de onderste luchtwegen: 160.201
- Beroerte (cerebrovasculaire aandoeningen): 146.383
- De ziekte van Alzheimer: 121.404
- Diabetes: 83.564
- Griep en longontsteking: 55.672
- Nefritis, nefrotisch syndroom en nefrose: 50.633
- Opzettelijke zelfbeschadiging (zelfmoord): 47.173
Het nadeel, zeggen onderzoekers, is dat de ICD-codes die op overlijdensakten worden gebruikt, medische fouten niet als een afzonderlijke en / of unieke oorzaak classificeren. Dit was grotendeels te wijten aan het feit dat de ICD werd aangenomen in een tijd waarin diagnostische of klinische fouten op medisch gebied onvoldoende werden erkend en als gevolg daarvan onbedoeld werden uitgesloten van nationale rapportage.
Het feit dat het systeem niet is veranderd - en doorgaat met het opstellen van facturatiecodes voor statistisch onderzoek - vertraagt ons vermogen om niet alleen het aantal sterfgevallen als gevolg van medische fouten te identificeren, maar ook te verminderen.
Onderzoek volgt sterfgevallen binnen patiënten
Sterfgevallen als gevolg van medische fouten zijn geen nieuw probleem, het is gewoon een probleem dat moeilijk te kwantificeren is. In 1999 leidde een rapport van het Institute of Medicine (IOM) tot discussie toen het concludeerde dat medische fouten elk jaar verantwoordelijk waren voor tussen de 44.000 en 98.000 sterfgevallen in de VS.
Verschillende analyses hebben sindsdien gesuggereerd dat de IOM-cijfers laag waren en dat het werkelijke cijfer ergens tussen de 210.000 en een verbazingwekkende 400.000 sterfgevallen schommelde. Deze cijfers zijn algemeen betwist omdat ze ofwel te breed zijn in hun definitie van 'medische fout' of te smal zijn. . Als reactie daarop besloten de onderzoekers van Johns Hopkins voor een alternatieve benadering te kiezen door eerst 'medische fout' te definiëren als een of meer van de volgende:
- Een onbedoelde handeling (hetzij als gevolg van nalaten of handelen)
- Een handeling die niet het beoogde resultaat bereikt
- Het mislukken van een geplande actie (een uitvoeringsfout)
- Het gebruik van een verkeerd plan om een resultaat te bereiken (een fout in de planning)
- Het afwijken van een zorgproces dat al dan niet schade kan berokkenen
Op basis van die definitie waren de onderzoekers in staat om toe te schrijven, klinische sterfgevallen van 2000 tot 2008 te isoleren uit de database van het Amerikaanse ministerie van Volksgezondheid en Human Services. Die cijfers werden gebruikt om het jaarlijkse sterftecijfer bij patiënten te schatten, waarvan de cijfers vervolgens werden toegepast op het totale aantal ziekenhuisopnames in de VS in 2013.
Op basis van die formule konden de onderzoekers concluderen dat van de 35.416.020 ziekenhuisopnames die in 2013 werden geregistreerd, 251.454 sterfgevallen vielen als direct gevolg van een medische fout.
Dat is bijna 100.000 meer dan chronische aandoeningen van de onderste luchtwegen (doodsoorzaak nr. 4) en ongevallen (nr. 3) en bijna twee keer zoveel als de ziekte van Alzheimer (nr. 6).
Studie roert debat onder gezondheidswerkers
Hoewel de onderzoekers er snel op wezen dat medische fouten niet inherent vermijdbaar zijn en ook niet wijzen op juridische stappen, zijn ze van mening dat ze meer onderzoek rechtvaardigen, al was het maar om de systemische problemen die tot de dood leiden op te sporen. Deze omvatten slecht gecoördineerde zorg tussen zorgaanbieders, gefragmenteerde verzekeringsnetwerken, het ontbreken of onderbenutting van veiligheidspraktijken en -protocollen en het gebrek aan verantwoording voor variaties in de klinische praktijk.
Velen in de medische gemeenschap zijn het niet zo snel eens. In sommige gevallen heeft de definitie van "medische fout" aanleiding gegeven tot discussie, aangezien hierin geen onderscheid wordt gemaakt tussen een beoordelingsfout en een onbedoeld resultaat. Dit geldt met name als het gaat om complicaties van operaties of maatregelen die worden genomen bij patiënten met terminale ziekte. In geen van beide gevallen zouden medische fouten kunnen worden beschouwd als de belangrijkste doodsoorzaak, beweren velen.
Anderen zijn ondertussen van mening dat dezelfde tekortkomingen in het IOM-rapport de Hopkins-studie teisteren, waarin het gewicht van de causaliteit meer op de arts wordt gelegd dan op levensstijlkeuzes die het risico op overlijden exponentieel verhogen (inclusief roken, te veel eten, overmatig drinken, of een zittende levensstijl leiden).
Maar ondanks de voortdurende discussie over de juistheid van het Hopkins-rapport, zijn de meesten het erover eens dat er verbeteringen moeten worden aangebracht om medische fouten beter te definiëren en te classificeren in de context van een nationale herziening. Door deze tekortkomingen te identificeren, wordt aangenomen dat het aantal sterfgevallen als gevolg van medische fouten sterk kan worden verminderd, zowel onder individuele behandelaars als op systeembreed niveau.
.jpg)
