Diagnose en behandeling van dysautonomie

De dysautonomieën zijn een familie van medische aandoeningen die worden gekenmerkt door een onbalans in het autonome zenuwstelsel. Symptomen zijn vaak zeer variabel van persoon tot persoon, en in de loop van de tijd bij dezelfde persoon, en kunnen bestaan ​​uit verschillende pijnen, vermoeidheid, zwakte, gastro-intestinale symptomen, duizeligheid en syncope (flauwvallen). verontrustend en vaak invaliderend.

Om het nog erger te maken, kan het erg moeilijk zijn om de juiste diagnose te stellen als u dysautonomie heeft. Omdat de symptomen van dysautonomie vaak niet in verhouding staan ​​tot objectieve fysieke of laboratoriumbevindingen, kan het behoorlijk moeilijk zijn om een ​​arts te vragen om uw symptomen serieus te nemen.

Het behandelen van dysautonomie kan ook een uitdaging zijn, en het kan wat tijd en veel geduld vergen, zowel van uw kant als van uw arts, om de juiste combinatie van therapieën te vinden om uw symptomen onder controle te krijgen.

Diagnose van dysautonomia

In de moderne medische praktijk, wanneer patiënten het lef hebben om over symptomen te klagen zonder de objectieve medische bevindingen te verstrekken om ze te ondersteunen, worden ze vaak als hysterisch afgeschreven.

Als u denkt dat u dysautonomie heeft, stel die mogelijkheid dan zeker voor aan uw arts. U ziet misschien gewoon een gloeilamp uitgaan en merkt dat uw arts plotseling zijn / haar inspanningen in een meer vruchtbare richting richt. Zodra een arts zich op de mogelijkheid concentreert, leidt het afnemen van een zorgvuldige medische geschiedenis en het uitvoeren van een zorgvuldig lichamelijk onderzoek vaak tot de juiste diagnose. Als uw arts de mogelijkheid van dysautonomie niet serieus wil nemen, overweeg dan om een ​​andere arts te raadplegen.

Patiënten die het geluk hebben serieus te worden genomen door hun huisarts, worden waarschijnlijk doorverwezen naar een specialist.

Het type specialist hangt meestal af van het overheersende symptoom dat ze ervaren, of van de symptomen die de huisarts het meest imponeren. En de specifieke diagnose die ze uiteindelijk krijgen, hangt af van hun overheersende symptomen en welke specialist ze uiteindelijk zien.

Bijvoorbeeld: degenen wier voornaamste klacht gemakkelijke vermoeidheid is, zullen waarschijnlijk de diagnose chronisch vermoeidheidssyndroom krijgen.

Degenen die flauwvallen worden bestempeld als hebbende vasovagale syncope. Degenen wier rustpulsen merkbaar hoog zijn, zouden ongepaste sinustachycardie hebben. Als duizeligheid bij het opstaan ​​het belangrijkste probleem is, is posturaal orthostatisch tachycardiesyndroom (POTS) de diagnose Diarree of buikpijn zorgt ervoor dat je het prikkelbare darmsyndroom krijgt. Pijn elders wordt fibromyalgie, maar wat de diagnose ook mag zijn, een disfunctioneel autonoom zenuwstelsel speelt bijna altijd een grote rol bij het ontstaan ​​van de symptomen.

Onthoud in elk geval dat de dysautonomia-syndromen echte, oprechte fysiologische (in tegenstelling tot psychologische) stoornissen zijn.Hoewel ze iedereen gek kunnen maken, worden ze niet veroorzaakt door gekte. Dus als u denkt dat u dysautonomie heeft, stel die diagnose dan in ieder geval voor aan uw arts. Als uw arts niet op zijn minst bereid is u serieus genoeg te nemen om die diagnose te overwegen, zoek dan een andere arts.

Dysautonomia behandelen

Misschien wel de belangrijkste stap bij de behandeling van dysautonomie is het vinden van een arts die de aard van het probleem begrijpt, er sympathiek tegenover staat (dat wil zeggen, hij beschouwt u niet alleen als een gek), en die bereid is de langdurige beproeving te ondergaan. foutaanpak die vaak nodig is om de symptomen tot een aanvaardbaar niveau terug te brengen.

Aangezien de onderliggende oorzaak van dysautonomie niet goed wordt begrepen, is de behandeling grotendeels gericht op het beheersen van de symptomen en niet op het "genezen" van het probleem.

Niet-medicamenteuze therapieën

Lichamelijke activiteit: Het handhaven van een adequaat dagelijks niveau van fysieke activiteit is een zeer belangrijke zaak die mensen met dysautonomie kunnen doen om de symptomen te verbeteren. Regelmatige fysieke activiteit helpt om het autonome zenuwstelsel te stabiliseren en op de lange termijn zorgt het voor 'terugval' van de symptomen zeldzamer en van kortere duur Lichamelijke activiteit kan zelfs de dag bespoedigen waarop de symptomen vanzelf verdwijnen. Fysiotherapie en soortgelijke ‘alternatieve’ behandelingen zoals yoga, tai-chi, massagetherapie en strektherapie blijken ook te helpen.

Voedingssupplementen: Elke keer dat er een medische aandoening bestaat die artsen slecht behandelen, hebben leveranciers van voedingssupplementen een open veld voor het pushen van hun producten.

Patiënten hebben niet alleen het gevoel dat ze geen beter alternatief hebben, maar ook de medische beroepsgroep, die zich schaamt voor het feit dat de behandeling niet effectief is, heeft weinig reden tot klagen. Bijgevolg zijn er duizenden ongefundeerde beweringen gedaan over het vermogen van verschillende vitamines, co-enzymen en kruidenpreparaten om verschillende vormen van dysautonomie te verlichten. Er is echt geen bewijs dat dit soort dingen werkt. Als lid van het beschamende medische establishment kan ik echter alleen maar zeggen dat het uw geld is; probeer het niet uit te geven aan iets dat u pijn kan doen. Voordat u een alternatieve therapie gaat proberen, dient u alle objectieve informatie te lezen die u kunt vinden.

Medicamenteuze therapieën

Een groot aantal farmaceutische middelen is geprobeerd bij patiënten met dysautonomie. Degenen die het meest als nuttig worden beschouwd, zijn onder meer:

• Tricyclische antidepressiva zoals Elavil, Norpramin en Pamelor zijn in lage dosering gebruikt om verschillende dysautonomiesyndromen te behandelen.
• Selectieve serotonineheropnameremmers (SSRI's) zoals Prozac, Zoloft en Paxil zijn ook gebruikt om deze syndromen te behandelen. Wanneer ze effectief zijn, lijken de tricyclische middelen en de SSRI's meer te doen dan alleen het beheersen van eventuele depressies die gepaard kunnen gaan met de dysautonomieën. Er zijn aanwijzingen dat ze kunnen helpen om het autonome zenuwstelsel bij sommige patiënten weer in evenwicht te brengen.
• Angstremmers zoals Xanax en Ativan helpen de symptomen van angst onder controle te houden, vooral bij patiënten met een paniekstoornis.
• Geneesmiddelen tegen lage bloeddruk, zoals Florinef, helpen de symptomen te voorkomen die worden veroorzaakt wanneer de bloeddruk daalt wanneer de patiënt rechtop staat (een aandoening die orthostatische hypotensie wordt genoemd), een prominent symptoom bij vasovagale syncope en bij POTS.
• Niet-steroïde ontstekingsremmende geneesmiddelen zoals Advil en Aleve kunnen helpen bij het beheersen van de pijnen die gepaard gaan met dysautonomieën, met name fibromyalgie.

Een woord van Verywell

Het is de moeite waard om nogmaals te vermelden dat een aanpak van vallen en opstaan, die het geduld van zowel arts als patiënt vereist, bijna altijd nodig is bij de behandeling van dysautonomie. In de tussentijd kunnen mensen met dysautonomie proberen zichzelf gerust te stellen door zich twee feiten te herinneren. Ten eerste verbetert dysautonomie meestal naarmate de tijd verstrijkt. Ten tweede hebben de academische medische gemeenschap (en farmaceutische bedrijven) nu geaccepteerd dat de dysautonomia-syndromen echte, fysiologische medische aandoeningen zijn. Bijgevolg is er veel onderzoek gaande om de precieze oorzaken en mechanismen van deze aandoeningen te bepalen en om behandelingen te bedenken die vaker en in grotere mate effectief zijn dan veel van de behandelingen die tegenwoordig worden gebruikt.