Uw kind vertellen dat u kanker heeft, kan een van de moeilijkste gesprekken zijn die u als ouder zult voeren. We proberen instinctief onze kinderen te beschermen tegen dingen die hen of hun gevoelens kunnen kwetsen. Als de diagnose kanker wordt gesteld, kunnen ouders proberen hun kinderen te beschermen door het ze niet te vertellen, maar het kan meer kwaad dan goed doen. Wat is de beste manier om uw kind te vertellen dat u kanker heeft? Moet u het uw kind niet vertellen?
Heldenafbeeldingen / Getty-afbeeldingenHoe u uw kind kunt vertellen
Wacht tot je alle details hebt. Voordat u uw kind vertelt dat u kanker heeft, raden deskundigen aan te wachten tot u zoveel mogelijk informatie heeft over uw type kanker, behandeling en prognose. Op deze manier kunt u vragen beantwoorden die uw kind mogelijk heeft over uw kankerdiagnose. Kinderen begrijpen het het beste als ze het hele plaatje kunnen zien, niet alleen kleine stukjes. Als u veel kennis heeft over kanker en uw behandeling, komt u zelfverzekerder over voor uw kind. Als je zelfverzekerd bent, voelen ze zich daardoor veiliger, wat essentieel is voor kinderen die met een crisis worden geconfronteerd.
Ga er niet vanuit dat uw kind weet wat kanker is. Kinderen horen de term kanker in de media en op televisie, maar weten misschien nog steeds niet precies wat kanker is en hoe het het lichaam beïnvloedt. Oudere kinderen denken misschien dat ze het weten, maar ze hebben waarschijnlijk een onnauwkeurig idee van wat kanker is. Leg het fysieke proces uit van hoe kanker zich ontwikkelt in een vereenvoudigde versie die geschikt is voor de leeftijd.
Laat hen weten dat kanker niet besmettelijk is. Het is ook belangrijk voor hen om te weten dat uw ziekte niet besmettelijk is en dat ze het niet van u kunnen opvangen zoals verkouden. Dat is misschien de enige soort ziekte waarmee ze bekend zijn, en u zult moeten uitleggen dat niet alle ziekten van persoon tot persoon worden overgedragen.
Maak de juiste gespreksleeftijd. Medische termen verwarren volwassenen, laat staan kinderen. Het bespreken van een ernstige aandoening heeft ook een emotionele component. Misschien wilt u de wijsheid van een kinderpsycholoog, kinderarts of geestelijkheid zoeken om er klaar voor te zijn om het te bespreken in bewoordingen die uw kind kan begrijpen.
Schrik niet als het een eenzijdig gesprek is. Uw kind kan tijdens uw eerste gesprek stil zijn en geen vragen stellen. Dit is volkomen normaal en is hun manier om de informatie te verwerken die u zojuist hebt gepresenteerd. Duw ze niet om hun gevoelens te uiten, maar herhaal dat ze met je kunnen praten en vragen kunnen stellen wanneer dat nodig is. Soms is het voor kinderen gemakkelijker om hun emoties met iemand anders dan een ouder te bespreken. Schoolpsychologen, geestelijken en vertrouwde vrienden en familie zijn mensen voor wie kinderen open kunnen staan over uw diagnose.
Veelgestelde vragen die kinderen kunnen hebben
Kinderen kunnen vragen stellen die misschien moeilijk te beantwoorden zijn als u niet voorbereid bent. Er kunnen vragen zijn waarop u geen antwoord heeft, maar wees niet bang om te zeggen: "Ik weet het niet." Enkele veelgestelde vragen die uw kind kan stellen, zijn onder meer:
- Ga je dood?
- Krijg ik ook kanker als ik groot ben?
- Zal je haar uitvallen?
- Moet ik het mijn vrienden vertellen?
- Wie zal er voor me zorgen als je dat niet kunt?
- Waarom heb je kanker gekregen?
- Als er iets met jou gebeurt, wat gebeurt er dan met mij?
- Wanneer zal uw kanker verdwijnen?
Zoek hulp als uw kind het niet goed of te goed aanpakt
Als blijkt dat uw kind het niet goed doet, aarzel dan niet om hem via uw kinderarts te laten helpen. Hij kan een kinderpsycholoog of gezinstherapeut aanbevelen die ervaring heeft met het helpen van kinderen met kanker. Veelvoorkomende tekenen van coping-problemen zijn onder meer stil en teruggetrokken zijn en, verrassend genoeg, hyperactiviteit. Ze kunnen zich ook moeilijk concentreren op school of zich misdragen in de klas. Dit zijn allemaal tekenen dat ze het moeilijk hebben en hulp nodig hebben. Houd in gedachten dat het normaal is dat kinderen hun emoties "uiten", maar dat ze nog steeds professionele begeleiding nodig hebben om hen te helpen het hoofd te bieden.
Pas op als uw kind het te goed doet. Kinderen die het allemaal lijken te verdragen, kunnen hun emoties maskeren. Nogmaals, dit komt ook vaak voor, en kinderen die dit soort gedrag vertonen, hebben ook hulp nodig.
Kiezen om het niet te vertellen
Sommige ouders kiezen ervoor om hun kinderen niet te vertellen over hun diagnose van kanker. Dit is een persoonlijke beslissing die niet mag worden genomen zonder onderzoek en diep nadenken.
Kinderen zijn slim en intuïtief en pikken aanwijzingen op dat er iets niet klopt in het gezin. Door het ze niet te vertellen, kan dit leiden tot overmatige bezorgdheid en angst. Kinderen gedijen op emotionele stabiliteit en als ze vermoeden dat er iets voor hen wordt weggehouden, voelen ze zich onzeker.
Veel ouders die ervoor kiezen om het hun kinderen niet te vertellen, doen dit omdat hun prognose goed is. Waarom zou u het kind belasten als dat niet nodig is? U moet echter rekening houden met de wat als:
Wat als uw gezondheid achteruitgaat? Hoe gaat u tegen uw kind uitleggen dat u ineens erg ziek bent? Dit kan voor hen weinig tijd overlaten om zich aan te passen en het hoofd te bieden aan de veranderingen die zich snel voordoen in het gezin. Uiteindelijk, in dit scenario, kan het niet vertellen van hen meer emotionele schade aanrichten dan hen beschermen.
Wat als ze ontdekken dat u kanker heeft? Dit is een veelvoorkomend probleem wanneer mensen hun kinderen informatie over hun diagnose van kanker onthouden. Kinderen kunnen erachter komen door af te luisteren, of misschien kan een andere volwassene hen per ongeluk vertellen over uw kanker, of zelfs door "rondneuzen". Gevoelens van afwijzing en wantrouwen kunnen het resultaat zijn en zijn moeilijke emoties voor een kind.
Sommige ouders vertellen het hun kinderen niet omdat het zo'n moeilijke, hartverscheurende taak is. Laat dit u er alstublieft niet van weerhouden de juiste beslissing te nemen. Als u het uw kinderen niet kunt vertellen, roep dan de hulp in van een vertrouwde vriend, familielid of lid van de geestelijkheid. U kunt allemaal samen gaan zitten en uw kanker bespreken en welke veranderingen het kind daardoor kan verwachten.
