De geschiedenis van lupus is verdeeld in drie perioden.
Smith-collectie / Getty-afbeeldingenKlassiek
Deze periode werd gekenmerkt door de eerste beschrijving van de huidaandoening; het is ook wanneer de term "lupus" werd bedacht. De dertiende-eeuwse arts Rogerius dacht dat door de ziekte veroorzaakte gezichtslaesies leken op wolvenbeten, vandaar de naam "lupus" die wolf betekent in het Latijn.
Neoklassiek
Deze periode begon in 1872. Deze periode wordt gekenmerkt door de beschrijving van de systemische of verspreide manifestaties van de ziekte, gemaakt door Moriz Kaposi, een student en schoonzoon van de Oostenrijkse dermatoloog Ferdinand von Hebra. Kaposi beweerde zelfs dat er twee vormen van de ziekte waren - wat we kennen als systemische lupus erythematosus en discoïde lupus. De systemische vorm werd stevig verankerd door de artsen Osler en Jadassohn.
Modern
Deze periode werd gekenmerkt door de ontdekking van de LE-cel in 1948, toen onderzoekers deze cellen ontdekten in het beenmerg van patiënten met acute uitgezaaide lupus erythematosus.
Waarom is de geschiedenis van lupus belangrijk?
Deze voortschrijdende ontdekking maakte de weg vrij voor de toepassing van immunologie op de studie van lupus. De huidige behandelingen zijn gebaseerd op deze bevindingen.
Wat is lupus?
Lupus verwijst naar een familie van auto-immuunziekten, waaronder systemische lupus erythematosus (SLE), discoïde (cutane) lupus, door geneesmiddelen geïnduceerde lupus en neonatale lupus. Van deze typen heeft SLE de hoogste algemene prevalentie.
Wie ontwikkelt lupus?
Lupus komt vaker voor bij vrouwen en minderheden dan bij mannen en blanken. Lupus kan echter bij alle mensen voorkomen, ongeacht geslacht, ras, nationaliteit of etniciteit.
In de Verenigde Staten ontwikkelen, afhankelijk van het ras, tussen de 20 en 150 per 100.000 vrouwen lupus In de Verenigde Staten komt lupus het meest voor onder Afro-Amerikanen. Interessant is dat de prevalentie van lupus onder Afrikanen veel lager kan zijn dan bij Afro-Amerikanen.
Hoe werkt lupus?
Interacties tussen uw genen en omgeving kunnen leiden tot lupus of een abnormale immuunreactie op uw eigen lichaam. Met lupus vallen weefselbindende auto-antilichamen en immuuncomplexen uw cellen en organen aan.
Hoe wordt lupus gediagnosticeerd?
Een diagnose van lupus is gebaseerd op een algoritme dat klinische kenmerken en laboratoriumtests omvat.
Hier zijn enkele klinische symptomen van lupus:
- Huidletsels
- Alopecia (een soort haarverlies)
- Orale zweren
- Synovitis (ontsteking van het synoviale membraan in gewrichten)
- Neurologische symptomen (toevallen, psychose enzovoort)
Hier zijn enkele laboratorium- en diagnostische bevindingen die kunnen worden gebruikt om lupus te diagnosticeren:
- Bloedonderzoek (laag aantal witte bloedcellen, laag aantal bloedplaatjes en laag aantal rode bloedcellen)
- Nierfunctietesten
- Nierbiopsie
- Urineonderzoek (zoeken naar afgietsels van rode bloedcellen en ander bewijs van nierziekte lupus)
- Immunologische tests (denk aan testen op antilichamen zoals ANA, antifosfolipide, Anti-Sm en anti-dsDNA)
.jpg)
.jpg)
