Behandeling van chronische lymfatische leukemie (CLL), een van de vier veel voorkomende soorten leukemie, vereist een individuele aanpak. Uw medisch team zal u een verscheidenheid aan mogelijke therapieën voorstellen - geneesmiddelen zoals chemotherapie en monoklonale antilichamen, bestraling, stamceltransplantatie en andere - en bespreken welke resultaten u bij elk kunt verwachten. In sommige gevallen kan in plaats daarvan een wacht-en-wachtperiode (waarin geen behandeling wordt gegeven) aangewezen zijn.
Wavebreakmedia / iStockphoto
Op dit moment bestaat er geen genezing. Ondanks dat, vanwege het langzaam groeiende karakter van CLL, kunnen sommige mensen er jaren en zelfs decennia mee leven.
Elke behandeling voor CLL is gericht op het vertragen van de ziekteprogressie en het bieden van symptoomverlichting, in de hoop langdurige remissie en een goede kwaliteit van leven te bereiken.
Volgens de American Cancer Society moet uw zorgteam rekening houden met uw leeftijd en algemene gezondheidstoestand, evenals met chromosomale afwijkingen en de aanwezigheid van bepaalde immuunceleiwitten bij het bepalen van het beste verloop van CLL-behandeling. Testen kan de laatste twee factoren bevestigen.
Kijken en wachten
CLL-progressie is bij vrijwel elke patiënt anders, dus spontane remissie en lange periodes zonder symptomen kunnen optreden.
Patiënten die geen symptomen van CLL ervaren, zoals nachtelijk zweten, koorts, gewichtsverlies, bloedarmoede (een laag aantal rode bloedcellen), trombocytopenie (laag aantal bloedplaatjes) of frequente infecties, zullen waarschijnlijk geen baat hebben bij de behandeling. Therapie in dit stadium van de ziekte zal uw leven niet verlengen, noch de progressie van uw leukemie vertragen. Daarom wordt meestal een wacht-en-wacht-benadering gevolgd.
In een wacht-en-wacht-situatie wordt u gevolgd door een hematoloog of oncoloog en moet u elke zes tot twaalf maanden (of mogelijk vaker) bloed laten onderzoeken en door uw specialist worden gezien.
Tussen de bezoeken door moet u letten op tekenen dat uw kanker mogelijk vordert. Mogelijk merkt u:
- Zwelling in uw lymfeklieren
- Buikklachten of pijn
- Tekenen van bloedarmoede, zoals een bleke huid en zich extreem moe voelen
- Regelmatige infecties of een infectie die maar niet weggaat
- Bloedingsproblemen of gemakkelijk blauwe plekken
Veel patiënten kunnen op wacht blijven en jaren wachten voordat ze behandeling nodig hebben voor hun CLL. Het kan erg moeilijk zijn om erachter te komen dat u kanker heeft, en dan "wacht tot het erger wordt" voordat u het behandelt.
Hoewel een periode van kijken en wachten moeilijk kan zijn, is het belangrijk om te begrijpen dat dit de standaard is wanneer CLL geen symptomen vertoont. Onderzoek hiernaar heeft geen enkel voordeel aangetoond bij het vroeg starten van de behandeling.
Medicamenteuze therapieën
Wanneer symptomen van CLL optreden, vormen medicamenteuze therapieën vaak de eerstelijnsbehandeling. Er bestaat een verscheidenheid aan medicijnen en orale chemotherapie-opties voor CLL-patiënten.
B-celreceptor-remmers
Imbruvica (ibrutinib) is een eenmaal daagse orale medicatie (capsule of tablet) die langdurige werkzaamheid heeft aangetoond (vijf jaar +) voor patiënten die al zijn behandeld voor CLL. Ibrutinib is vervolgens goedgekeurd voor eerstelijnsgebruik in nieuw gediagnosticeerde CLL-patiënten.
Ibrutinib werkt tegen kankerachtige B-lymfocyten, een type witte bloedcel, door Bruton's tyrosinekinase (BTK) te blokkeren - een enzym dat de overleving van B-leukocyten bevordert.
Tot dusver was het medicijn een krachtig wapen tegen CLL. In sommige onderzoeken is aangetoond dat ibrutinib effectiever is dan chloorambucil, een chemotherapiebehandeling. Eén studie behaalde een totaal responspercentage van 92%.
Hoewel de tolerantie over het algemeen goed is, kunnen nadelige bijwerkingen een hoger infectierisico (neutropenie), hypertensie, bloedarmoede en longontsteking zijn.
BCL2 Targeting-agenten
Venclexta (venetoclax) is een ander oraal medicijn dat is goedgekeurd voor alle volwassen gevallen van CLL. Het medicijn heeft een positief veiligheidsprofiel en een lagere bloedtoxiciteit dan andere geneesmiddelen in zijn klasse. Meerdere onderzoeken hebben een algemeen responspercentage van meer dan 70% aangetoond.
Venetoclax richt zich selectief op het specifieke B-cellymfoom-2 (BCL2) door te binden met eiwitten in BCL2-cellen en door celdood te bevorderen.Het doet dit terwijl het het aantal bloedplaatjes minimaal beïnvloedt.
Mogelijke toxiciteiten / bijwerkingen zijn onder meer het tumorlysissyndroom, waarbij een snelle dood van kankercellen het vermogen van de nieren om bijproducten (urinezuur, kalium) uit het bloed te verwijderen, overweldigt. Neutropenie en longontsteking kunnen ook voorkomen. Als deze problemen zich voordoen, wordt de behandeling over het algemeen onderbroken en pas hervat als ze zijn opgelost.
Monoklonale antilichamen
Monoklonale antilichamen zijn in wezen kunstmatige antilichamen die kanker aanvallen. Terwijl uw immuunsysteem abnormale eiwitten op het oppervlak van een bacterie of virus herkent, "herkennen" deze medicijnen ze op het oppervlak van kankercellen.
De meeste soorten monoklonale antilichamen richten zich op het CD20-eiwit op type B-lymfocyten. Ze bevatten:
- Arzerra (ofatumumab)
- Gazyva (obinutuzumab)
- Rituxan (rituximab)
Een ander monoklonaal antilichaam, Campath (alemtuzumab), richt zich op het CD52-eiwit en wordt gebruikt wanneer initiële therapieën niet effectief zijn.
Bijwerkingen zijn onder meer een allergische reactie, pijn op de borst / hartkloppingen, duizeligheid, infectierisico en tumorlysissyndroom.
Chemotherapie
Jarenlang was orale chemotherapie met Leukeran (chloorambucil) de standaardbehandeling voor CLL zodra de kanker zich begon te ontwikkelen. Hoewel de meeste patiënten het redelijk goed deden met deze therapie, gaf het niet vaak een volledige respons (CR).
Tegenwoordig wordt chloorambucil alleen gebruikt bij patiënten die andere gezondheidsproblemen hebben waardoor ze geen sterkere, meer toxische chemotherapie kunnen krijgen.
Afgezien van Leukeran (chloorambucil), omvatten andere veel voorkomende soorten chemotherapie:
- Fludara (fludarabine)
- Nipent (pentostatine)
- Leustatin (cladribine)
- Treanda (Bendamustine)
- Cytoxan (cyclofosfamide)
- Corticosteroïden zoals prednison
Bijwerkingen van chemotherapie zijn onder meer haaruitval, misselijkheid, zweertjes in de mond en een verhoogd infectierisico. Tumorlysissyndroom kan ook voorkomen.
In sommige gevallen kunnen CLL-cellen te geconcentreerd zijn in de bloedbaan en circulatieproblemen veroorzaken (leukostase). Artsen kunnen een procedure gebruiken die bekend staat als leukaferese om het aantal kankercellen te verlagen onmiddellijk voordat chemotherapie wordt uitgevoerd. Bij deze procedure wordt bloed bij de patiënt verwijderd en kankercellen uitgefilterd. Het bloed wordt vervolgens opnieuw bij de patiënt ingebracht. Dit kan een effectieve noodmaatregel zijn totdat chemotherapie de kans krijgt om te werken.
Combinatietherapieën
Het is gebruikelijk dat oncologen therapieën combineren, afhankelijk van het individuele geval van een patiënt.
Een bewezen effectieve combinatietherapie is chemo-immunotherapie. Voor CLL-behandeling omvat het een mix van de chemotherapieën fludarabine en cyclofosfamide samen met het monoklonale antilichaam rituximab (gezamenlijk bekend als FCR).
Er wordt geëxperimenteerd om te zien of nieuwe combinaties mogelijk beter werken dan bestaande behandelingen.
Bijvoorbeeld eenNew England Journal of Medicinestudie van meer dan 500 CLL-patiënten wees uit dat combinatietherapie van ibrutinib en rituximab effectiever kan zijn dan FCR (een progressievrije overleving van 89% versus 73% na drie jaar en totale overleving van 99% versus 92% na drie jaar ).
Uw oncoloog moet op de hoogte zijn van bestaande en nieuwe combinatietherapieën die in uw geval kunnen werken.
Operaties en door specialisten aangestuurde procedures
Hoewel sommige procedures voor CLL de ziekteprogressie kunnen helpen vertragen, worden de meeste ondergaan om verlichting van de symptomen te bieden.
Bestralingstherapie
Bij patiënten met CLL is het gebruik van bestralingstherapie beperkt tot symptoomverlichting. Het kan worden gebruikt om gelokaliseerde gebieden met gezwollen lymfeklieren te behandelen die ongemak veroorzaken of de beweging of functie van nabijgelegen organen verstoren.
Stamceltransplantatie
Bij andere soorten bloedkankers is er veel onderzoek gedaan om de overlevingsresultaten van patiënten die chemotherapie krijgen te vergelijken met stamceltransplantatie. Aangezien de gemiddelde leeftijd van een pas gediagnosticeerde CLL-patiënt tussen 65 en 70 jaar ligt, doorgaans te oud om als kandidaat-transplantatie te worden beschouwd, zijn dit soort onderzoeken niet bij deze populatie uitgevoerd. Ondertussen is 40% van de CLL-patiënten jonger dan 60 jaar en is 12% jonger dan 50 jaar.
Stamceltransplantatie kan een optie zijn voor jongere CLL-patiënten met een slechte prognose.
Allogene stamceltransplantatie (transplantatie met donorstamcellen) maakt gebruik van extreem hoge doses chemotherapie om leukemie te behandelen en gedoneerde stamcellen om het immuunsysteem van de patiënt opnieuw te bevolken. Het voordeel van een allogene stamceltransplantatie is dat het, hoewel het toxischer kan zijn, een "graft-versus-leukemie" -effect kan veroorzaken. Dat wil zeggen, de gedoneerde stamcellen herkennen de leukemiecellen als abnormaal en vallen ze aan.
Hoewel deze technieken dramatisch verbeteren, zijn er nog steeds enkele grote complicaties bij 15% tot 25% van de patiënten, waaronder graft-versus-hostziekte waarbij het donorweefsel de eigen gezonde cellen van de patiënt als lichaamsvreemd herkent en een aanval start.
Momenteel wordt er onderzoek gedaan naar de rol van niet-myeloablatieve (ook wel "mini" -transplantaties genoemd) bij CLL. Niet-myeloablatieve transplantaties zijn minder afhankelijk van de toxiciteit van chemotherapie en meer van het "graft-versus-leukemie" -effect om kanker te behandelen. Dit type therapie kan een behandelingsoptie bieden voor oudere personen die een standaard allogene transplantatie niet zouden kunnen verdragen.
Splenectomie
Voor patiënten met een vergrote milt als gevolg van de ophoping van CLL-cellen, kan splenectomie (operatieve verwijdering van de milt) aanvankelijk helpen het bloedbeeld te verbeteren en enig ongemak te verlichten. Splenectomieën voor CLL zijn over het algemeen echter zeer zeldzaam.
Een ernstige complicatie bij minder dan 10% van de CLL-patiënten: de leukemie verandert in een agressievere variant van de ziekte. In deze zeldzame gevallen kunnen behandelplannen vergelijkbaar blijven met CLL-behandeling of volledig worden herzien om de agressievere vorm aan te vallen. Uw oncoloog zal u begeleiden.
Een woord van Verywell
Hoewel behandeling voor CLL op dit moment patiënten verlichting van de symptomen kan bieden en hun leukemie onder controle kan houden, kan het geen genezing bieden, en het verloop van de ziekte is zeer variabel tussen verschillende mensen. Ons begrip van dit unieke type leukemie breidt zich echter voortdurend uit. Onderzoeksstudies zullen blijven vorderen en mogelijk therapieën bieden met langdurige controle of genezing van CLL.
Discussiegids voor leukemie-artsen
Download onze afdrukbare gids voor uw volgende doktersafspraak om u te helpen de juiste vragen te stellen.
-is-treated_2.jpg)
Stuur naar uzelf of een geliefde.
AanmeldenDeze Doctor Discussion Guide is verzonden naar {{form.email}}.
Er is een fout opgetreden. Probeer het alstublieft opnieuw.
