Oorzaken en risicofactoren van het Zika-virus

De meeste mensen begrijpen dat het Zika-virus wordt overgedragen door muggenbeten en dat het virus, eenmaal gebeten, kan worden overgedragen op een ongeboren baby. Maar dat is niet de enige manier waarop infectie kan worden verspreid. Er zijn nu aanwijzingen dat het mogelijk is om het virus van persoon op persoon over te brengen via onbeschermde seks en dat zelfs geïnfecteerd bloed een mogelijk, zij het klein, risico kan vormen.

Door te begrijpen hoe het Zika-virus wordt doorgegeven, kunt u uzelf en anderen beter beschermen tegen schade.

Risico op overdracht door muggen

Het Zika-virus is een lid van de virusfamilieFlaviviridaeen is nauw verwant aan andere door muggen overgedragen virussen, zoals die welke knokkelkoorts, gele koorts en Japanse encefalitis veroorzaken.

De primaire drager van het virus, hetAedes aegyptimug, is ongebruikelijk omdat het overdag het meest actief is. Het gedijt goed in subtropische en tropische klimaten en is te vinden in een groot deel van Zuid-Amerika, Midden-Amerika, Centraal- en Oost-Afrika, India, Zuidoost-Azië en Noord-Australië. In de Verenigde Staten wordt de mug meestal gevonden langs de Gulf Coast, die van Florida tot Texas loopt.

Muggenbeten komen het meest voor tijdens de lente- en zomermaanden wanneer de insecten actief aan het broeden zijn. Er is maar één beet nodig voordat er een infectie optreedt. Zodra de omliggende huidcellen zijn ingeënt, kan het virus snel in de bloedbaan terechtkomen en zich door het lichaam verspreiden.

Hoewel de meeste gevallen van Zika mild of asymptomatisch (zonder symptomen) zijn, kan het virus in zeldzame gevallen leiden tot een ernstige complicatie die bekend staat als het Guillain-Barré-syndroom, waarbij het lichaam zijn eigen zenuwcellen aanvalt. Aangenomen wordt dat de aandoening wordt veroorzaakt wanneer een Zika-infectie langer dan een week aanhoudt en gepaard gaat met aanhoudende koorts.

Risico op zwangerschap

Hoewel een Zika-infectie meestal mild en rustig is, kan deze ernstig worden als deze tijdens de vroege stadia van de zwangerschap wordt doorgegeven aan een zich ontwikkelende foetus. Hoewel wetenschappers het pad van de ziekte nog niet volledig begrijpen, lijkt het erop dat het virus de placenta kan doorbreken tijdens het eerste deel van het eerste trimester, wanneer foetale stamcellen zich net beginnen te specialiseren in de hersenen, het hart en andere vitale functies. orgels.

De impact van het virus op deze cellen kan verwoestend zijn, ernstige misvormingen veroorzaken en het risico op een miskraam en doodgeboorte vergroten. De meest ernstige zorg is microcefalie, een zeldzaam en onomkeerbaar geboorteafwijking waarbij een baby wordt geboren met een abnormaal klein hoofd en hersenen.

Het risico op microcefalie lijkt beperkt te zijn tot het eerste trimester. Volgens onderzoek van het Center for Disease Control and Prevention zal het risico tegen het tweede en derde trimester zijn afgenomen tot bijna verwaarloosbare niveaus. Toch kunnen baby's van moeders met Zika ernstige neurologische problemen hebben, ongeacht het trimester waarin ze is geïnfecteerd.

Over het algemeen ligt het risico op microcefalie bij getroffen zwangerschappen tussen 1% en 13%. Er zijn nog geen andere bijdragende risicofactoren geïdentificeerd.

Risico op seksuele overdracht

Hoewel het Zika-virus wordt beschouwd als een door muggen overgedragen ziekte, onthulde vroege bewaking van de ziekte dat sommige infecties waren voorgekomen in klimaten waar muggenplagen onwaarschijnlijk waren. Nader onderzoek wees uit dat veel van deze infecties werden overgedragen tussen seksuele partners, en meestal van mannen op vrouwen.

Volgens bewijs gepubliceerd in deNew England Journal of Medicinekan het Zika-virus zelfs langer in sperma aanwezig zijn dan in muggen, waardoor de kans op overdracht van man op vrouw toeneemt. Daarentegen kan het virus niet gedijen in speeksel of vaginale afscheidingen, waardoor het minder waarschijnlijk is dat de infectie van vrouwen op mannen wordt overgedragen.

Op basis van het huidige bewijs kan het Zika-virus worden overgedragen van een recent geïnfecteerde partner via orale, vaginale of anale seks, ongeacht of er symptomen zijn of niet. Het delen van seksspeeltjes kan ook een risico vormen.

Risico op bloedtransfusie

Het risico dat het Zika-virus vormt voor de bloedtoevoer is onduidelijk. Hoewel er in Brazilië verschillende geloofwaardige gevallen zijn die verband houden met bloedplaatjestransfusies (meestal gebruikt voor de behandeling van hemofiliepatiënten of personen die chemotherapie tegen kanker ondergaan), zijn er elders geen soortgelijke voorvallen.

In juli 2018 kondigde de Amerikaanse Food and Drug Administration herziene richtlijnen aan voor het testen van gedoneerd bloed en bloedbestanddelen op het Zika-virus. Gezien de aanzienlijke afname van het aantal gevallen van Zika-virusinfectie in de VS en zijn territoria, raadt de FDA aan om gepoolde donaties te testen in plaats van individuele donaties te testen.

Regionaal risico

In juli 2019 meldde de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) dat 87 landen en territoria bewijs hebben gehad van autochtone door muggen overgedragen overdracht van het Zika-virus (ZIKV), verspreid over vier van de zes WHO-regio's (Afrikaanse regio, regio van Noord- en Zuid-Amerika, Regio Zuidoost-Azië en Westelijke Stille Oceaan). De incidentie van ZIKV-infectie in Noord- en Zuid-Amerika bereikte een hoogtepunt in 2016 en daalde aanzienlijk in 2017 en 2018. Overdracht van het Zika-virus is aangetroffen in alle landen in de Amerikaanse regio behalve het vasteland van Chili , Uruguay en Canada.

Ondertussen werden vanaf juli 2017 niet-door muggen overgedragen infecties (vermoedelijk seksueel overdraagbaar) gemeld in 13 landen: Argentinië, Canada, Chili, Frankrijk, Duitsland, Italië, Nederland, Nieuw-Zeeland, Noord-Ierland, Peru, Portugal, Spanje, en de Verenigde Staten.

De WHO meldde verder dat infectie met ZIKV het risico op het Guillain-Barré-syndroom en ongunstige zwangerschapsuitkomsten met zich meebrengt, waaronder een verhoogd risico op vroeggeboorte, foetale sterfte en doodgeboorte, en aangeboren misvormingen die gezamenlijk worden gekenmerkt als congenitaal Zika-syndroom (CZS), inclusief microcefalie. abnormale hersenontwikkeling, contracturen van ledematen, oogafwijkingen, hersenverkalking en andere neurologische manifestaties.