De term chronische subjectieve duizeligheid (CSD) wordt gebruikt om een veel voorkomende vorm van duizeligheid te beschrijven die niet gemakkelijk in een van de andere typen kan worden onderverdeeld en waarvoor het lichamelijk onderzoek doorgaans normaal is.
Daniel Borg / Getty ImagesOverzicht
Patiënten met CSD lopen aanvankelijk vaak een of andere plotselinge verwonding op aan hun vestibulaire systeem, het neurologische netwerk dat ons evenwichtsgevoel in stand houdt. Zelfs nadat dit aanvankelijke letsel is genezen, beschrijven mensen met CSD meestal een vaag gevoel van onvastheid dat wordt verergerd door triggers in hun omgeving. Deze triggers kunnen hoge plaatsen zijn, op bewegende objecten staan of in een bewegingsrijke omgeving staan, zoals drukke straten of mensenmassa's.
Symptomen
Hoewel er nog steeds formele diagnostische criteria voor CSD worden vastgesteld, omvatten veel voorkomende symptomen de volgende:
- Een gevoel van onvastheid dat constant aanwezig is, hoewel de ernst kan fluctueren
- Onevenwichtigheid is aanwezig voor de meeste dagen gedurende een periode van ten minste 3 maanden
- De symptomen zijn het ernstigst bij lopen of staan, en meestal afwezig of zeer gering bij stil liggen.
- Symptomen worden verergerd door beweging, blootstelling aan bewegende visuele stimuli of het uitvoeren van nauwkeurige visuele activiteiten.
De aandoening ontstaat meestal na een acute aandoening die het vestibulaire systeem verstoort. Het komt ook voor bij acute of terugkerende medische en / of psychiatrische problemen, zoals lichte depressie, angst of obsessieve / compulsieve eigenschappen.
Oorzaken
De exacte oorzaak van chronische subjectieve duizeligheid wordt nog uitgewerkt. De algemene theorie is echter dat de aandoening het gevolg is van het onvermogen van de hersenen om zich te herstellen nadat het vestibulaire systeem is beschadigd.
De binnenoren zijn verbonden met de nervus vestibulocochlearis, die signalen naar de vestibulaire kernen in de hersenstam stuurt. Deze kernen werken samen met andere delen van de hersenen om informatie over houding en beweging te integreren met andere sensorische informatie, zoals visie. Wanneer het vestibulaire systeem één ding zegt, zoals 'we gaan in beweging', en de andere systemen 'nee, dat zijn we niet', is duizeligheid een veelvoorkomend gevolg.
De binnenoren houden elkaar normaal gesproken in evenwicht. Als u bijvoorbeeld uw hoofd naar rechts draait, is de ene vestibulocochleaire zenuw actiever dan de andere en interpreteren de hersenen het verschil in signaalvermogen als een draaiing van het hoofd. Dus wat gebeurt er als het signaal van het ene oor wordt gedempt door iets anders, zoals een infectie? De vestibulaire kernen sturen informatie naar de rest van de hersenen dat het hoofd draait, zelfs als de persoon in werkelijkheid stilstaat.
Hersenen zijn meestal erg flexibel en kunnen leren zich aan te passen aan veranderingen in neurale signalen. Net zoals je ogen zich aanpassen aan een donkere kamer of je oren wennen aan een constant achtergrondgeluid, zo werken de hersenen meestal rond een vestibulair tekort om een nieuw werkmodel van de wereld te creëren. Nadat schade aan de vestibulaire zenuw is toegebracht, worden de ongebalanceerde elektrische signalen uiteindelijk als het nieuwe normaal beschouwd en gaat het leven verder.
Bij CSD passen de hersenen zich niet aan aan een nieuw normaal. Ook al is de oorspronkelijke belediging misschien genezen, het brein blijft uiterst waakzaam voor alles wat met beweging of evenwicht te maken heeft, zoals een soldaat die, thuis van de oorlog, nog steeds springt of opduikt om dekking te zoeken telkens als een auto achteruitgaat.
Bovendien kunnen onderliggende persoonlijkheidskenmerken of psychiatrische stoornissen bijdragen aan dit onvermogen om beweging correct in te schatten.Misschien veroorzaakt een gedeeld onderliggend mechanisme, zoals een relatief tekort aan een bepaalde neurotransmitter, zowel het persoonlijkheidskenmerk als het gevoel van onbalans.
Wat te doen als u denkt dat u CSD heeft
Praat met uw arts over de diagnose als u dit nog niet heeft gedaan. Hoewel niet alle artsen de aandoening herkennen, zullen de meesten er graag naar kijken of op zijn minst een verwijzing maken. Het is echter belangrijk dat u met een medische professional spreekt, aangezien er behandelingen beschikbaar zijn voor CSD.
