De anatomie van het stuitbeen

De laatste drie tot vijf (meestal vier) wervels van de wervelkolom worden samengesmolten om het stuitbeen te maken, in de volksmond bekend als het staartbeen. Fusie begint tijdens de 20s van een persoon en is meestal voltooid op de leeftijd van 30. Voordat fusie optreedt, de coccygeale wervel articuleert net als elk ander deel van de wervelkolom. Er is een discussie tussen spinale specialisten en anderen over de vraag of het stuitbeen een relevant en nuttig onderdeel is van de menselijke anatomie.

Het stuitbeen kan bij veel mensen een bron van pijn zijn. Het wordt vaak beschadigd door trauma als gevolg van vallen en kan de locatie zijn van idiopathische pijn, wat betekent dat artsen de oorzaak niet kennen.

Anatomie

Het stuitbeen is het meest distale deel van de wervelkolom bij primaten die geen staarten hebben, inclusief mensen.

Gedurende de eerste 20 levensjaren bij mensen bestaat het stuitbeen uit afzonderlijke staartbeenwervels, die vervolgens samensmelten tot een enkel wiggenbeen dat beter bekend staat als het staartbeen.

De versmelting van het stuitbeen is meestal voltooid op de 30ste verjaardag als het überhaupt voltooid moet zijn.

Structuur

Het stuitbeen is een omgekeerde driehoek met de basis (breed deel) bovenaan en de top (puntig uiteinde) onderaan. Zelfs voordat de fusie van het stuitbeen is voltooid, zijn alle wervels, behalve de eerste stuitbeenwervels, weinig meer dan onderontwikkelde wervels die een beetje op botknobbeltjes lijken in plaats van op onafhankelijke structuren.

Er zijn meestal vier staartwervels die hechten aan de top (klein, onderste deel) van het heiligbeen. Meestal worden ze Co1-Co4 genoemd. Het is normaal en heel natuurlijk om geboren te worden met slechts drie en maar liefst vijf staartwervels.

Gezien als een enkel bot, lijkt het stuitbeen op een stierenkop. Het heeft twee "hoorns" bovenop (de basis) die de coccygeale cornua worden genoemd. De "oren" zouden de transversale processen zijn die een draaipunt vormen voor articulatie met het heiligbeen.

Plaats

Het stuitbeen bevindt zich aan de distale punt van het heiligbeen en is het meest distale deel van de wervelkolom. De basis van het stuitbeen articuleert met de top van het heiligbeen. Enige articulatie is mogelijk tussen coccygeale wervels totdat ze zijn versmolten, maar ze bewegen niet erg veel.

Als het laagste punt van de wervelkolom en zittend aan de onderkant van de bekkengordel, fungeert het stuitbeen als een inbrengpunt voor de spieren van de bekkenbodem, een groep van drie spieren die levator ani wordt genoemd aan de top, de coccygeus-spier over de anterieure (voorkant) oppervlak, en de gluteus maximus over het posterieure (achter) oppervlak. Het is verbonden met het heiligbeen via het sacrococcygeale ligament.

Anatomische variaties

Zoals hierboven vermeld, bestaat het stuitbeen meestal uit vier staartwervels. Een studie vond vier stuitbeenwervels in 76% van de gezonde stuitbeenderen (het meervoud van stuitbeen) Het stuitbeen kan maar drie (13%) of maar liefst vijf (11%) bevatten.

De vorm en kromming van het stuitbeen kan van persoon tot persoon verschillen en is merkbaar verschillend tussen geslachten. Het vrouwelijke stuitbeen is smaller, minder driehoekig en is waarschijnlijker naar buiten recht of gebogen in plaats van naar binnen.

Bij meer dan de helft van de volwassenen (57%) is het sacrococcygeale gewricht (het gewricht tussen het heiligbeen en het stuitbeen) versmolten, het gewricht tussen Co1 en Co2 is slechts bij 17% van de coccyges versmolten.

Hoe verder je op het stuitbeen gaat, hoe vaker het is dat de segmenten aan elkaar versmelten.

Functie

Als mensen staarten hadden, zou het stuitbeen een veel bevredigender baan hebben. Helaas doen mensen dat niet, en er zijn sommigen die zeggen dat het stuitbeen helemaal geen functie heeft.

Aan het stuitbeen zijn meerdere bekkenbodemspieren bevestigd, maar elke spier heeft meerdere overtollige bevestigingspunten. De meeste van die overtollige bevestigingspunten zijn aanzienlijk sterker en stabieler dan de staartwervels.

Samentrekking van die spieren kan voldoende beweging van het stuitbeen veroorzaken om bij sommige personen pijn te veroorzaken.

Een veel voorkomende behandeling voor traumatische pijn of atraumatische pijn die zonder waarneembare reden in het stuitbeen ontstaat (idiopathische pijn in het stuitbeen) is dat artsen een deel of het hele stuitbeen verwijderen. Bij patiënten bij wie het stuitbeen operatief is verwijderd, lijken er geen vaak voorkomende bijwerkingen te zijn, wat erop zou kunnen wijzen dat het stuitbeen echt geen functie heeft.

Bijbehorende voorwaarden

De meest voorkomende aandoening die verband houdt met het stuitbeen is pijn, die coccydynie of coccygodynie wordt genoemd.

Trauma is de meest voorkomende oorzaak. De locatie van het stuitbeen maakt het kwetsbaar voor trauma als iemand in een zittende positie valt. Het kan worden gebroken of gekneusd.

Bij coccydynie kan samentrekking van de bekkenbodemspieren zeer pijnlijk zijn in het gebied van het stuitbeen dat beschadigd of ontstoken is. De beweging van spieren kan leiden tot beweging van het stuitbeen zelf, waardoor pijn ontstaat.

Vanwege het aantal bekkenbodemspieren dat aan het stuitbeen is bevestigd, kunnen bepaalde lichaamsfuncties, waaronder seks of ontlasting, leiden tot bekkenpijn na trauma aan het stuitbeen.

Idiopathische pijn van het stuitbeen is pijn die zonder waarneembare reden wordt veroorzaakt. Het komt vaker voor bij vrouwen dan bij mannen. Dit is een diagnose van uitsluiting, wat betekent dat de diagnose pas kan worden gesteld nadat alle andere mogelijke oorzaken zijn uitgesloten.

Niet elk stuitbeen raakt volledig versmolten. Bij sommige mensen blijft het stuitbeen mobiel en kan het blijven bewegen terwijl de persoon zit en beweegt. Er zijn aanwijzingen dat een stijve stuitbeen meer kans heeft om een ​​bepaald soort pijn te veroorzaken vanwege het feit dat het voortdurend de omliggende weke delen irriteert wanneer de persoon van houding verandert.

Sacrococcygeale teratomen zijn het meest voorkomende type neonatale tumor en ontwikkelen zich op het heiligbeen of stuitbeen De prognose voor een sacrococcygeale teratoom is zeer goed, zolang het correct en vroeg wordt gediagnosticeerd. Teratomen verschijnen meestal als de patiënt erg jong is.

Behandeling

Behandelingsopties zijn afhankelijk van welke aandoening pijn in het stuitbeen veroorzaakt.

Conservatieve behandeling

Bij trauma is de meest voorkomende behandeling een conservatieve mix van therapieën.

• Het gebruik van speciale kussens (donutstijl) wordt aangemoedigd om de druk op het stuitbeen te verminderen.
• Fysiotherapie strekt zich uit en spieropbouw wordt gebruikt om meer kracht te geven aan de omliggende weefsels.
• Vermijd krachtige oefeningen, zoals rennen, springen, gymnastiekoefeningen en fietsen terwijl het stuitbeen geneest.
• Gebruik vrij verkrijgbare pijnstillers terwijl het stuitbeen geneest.

Het is waarschijnlijk een goed idee om een ​​conservatieve behandeling aan de lijn te houden. Aangenomen wordt dat het succesvol is in 90% van de gevallen van coccydynie.

Chirurgische behandeling

Als een conservatieve benadering niet werkt, kan uw arts een chirurgische verwijdering van het stuitbeen voorstellen, ook wel bekend als coccygectomie.

Er is geen standaard tijdlijn voor hoe lang u moet wachten om een ​​operatie te overwegen. Sommige artsen zullen het in slechts twee maanden overwegen als niets lijkt te werken. Andere artsen willen misschien wel een jaar doorgaan met het proberen van andere opties.

Hoewel het agressiever is dan niet-chirurgische behandelingsopties, wordt volledige of gedeeltelijke coccygectomie als zeer veilig en relatief effectief beschouwd. Patiënten die de procedure hebben, hebben goede resultaten. Ongeveer 75% van de coccygectomieën hebben een volledige vermindering van pijn.

Het is aan u om te beslissen of een slagingspercentage van 75% voldoende is om een ​​operatie te ondergaan. De meest voorkomende voorspeller van een slechte uitkomst of het niet verlichten van pijn bij alle coccydyniepatiënten is of de chirurgische verwijdering al dan niet volledig of gedeeltelijk was. Er zijn aanwijzingen dat volledige coccygectomieën tot betere resultaten leiden dan gedeeltelijke verwijdering van het stuitbeen.