De anatomie van het netvlies

Het netvlies is een dunne laag weefsel die de achterkant van de binnenkant van de oogbal bekleedt. Het netvlies bevat miljoenen cellen die licht, kleur en fijne details waarnemen in de dingen die je ziet. Een aantal ziekten kan het netvlies aantasten, waaronder kanker. Als een deel van het netvlies beschadigd raakt, kan uw zicht worden aangetast.

Anatomie

Het netvlies is een enkele weefsellaag die zenuwcellen bevat die beelden naar de oogzenuw sturen. De delen van het netvlies zijn onder meer:

• Macula: een klein gebied in het midden van het netvlies. De macula biedt de beste focus voor het zien van kleine details op items direct voor je, zoals de tekst van een boek.
• Fovea: een kleine holte in het midden van de macula. De fovea (ook wel de fovea centralis genoemd) is het scherpste punt.
• Fotoreceptorcellen: dit zijn de zenuwcellen die het oog in staat stellen licht en kleur waar te nemen.
• Kegeltjes: Eén type fotoreceptorcel, de kegeltjes voelen en verwerken de kleuren rood, blauw en groen om een ​​volledig kleurenbeeld te bieden. Het netvlies bevat ongeveer 6 miljoen kegeltjes.
• Staven: een ander type fotoreceptorcel, verantwoordelijk voor het detecteren van lichtniveaus en het bieden van perifeer zicht. Het netvlies bevat ongeveer 120 miljoen staafjes.
• Perifere retina: het netvliesweefsel dat zich buiten de macula uitstrekt. De zenuwen in het perifere netvlies verwerken perifere visie.

Anatomische variaties

Retinale aandoeningen kunnen bij de geboorte aanwezig zijn en worden geërfd (erfelijke retinale aandoeningen of IRD's genoemd). Deze voorwaarden zijn onder meer:

• Achromatopsie: volledige kleurenblindheid
• Choroideremia: progressief verlies van fotoreceptorcellen in het netvlies
• Leber congenitale amaurosis: een groep genetische mutaties die bijna elke zenuwcel in het netvlies aantasten en een ernstige verslechtering van het gezichtsvermogen veroorzaken
• Retinitis pigmentosa: een groep genetische mutaties die de fotoreceptorcellen van het netvlies aantasten
• De ziekte van Stargardt: een genetische mutatie die de macula aantast

Functie

Wanneer licht het oog binnenkomt via het hoornvlies, de pupil en de lens, projecteert het op het netvlies. De zenuwen van het netvlies verwerken dit licht en de bijbehorende beelden en geven hun signalen vervolgens door aan de oogzenuw. De oogzenuw transporteert deze signalen naar de hersenen, waar de waarneming van de beelden plaatsvindt.

De vele zenuwcellen van het netvlies stellen u in staat om bij weinig licht te zien, de scherpe randen van delicate afbeeldingen zoals bloembladen waar te nemen, een volledig kleurengamma waar te nemen en een breed gezichtsveld te zien.

Bijbehorende voorwaarden

Ondanks het feit dat het enigszins beschermd is in het oog, kan het netvlies worden aangetast door een breed scala aan aandoeningen, waaronder trauma. De meest voorkomende aandoeningen van het netvlies zijn:

• Leeftijdsgebonden maculaire degeneratie (AMD): een van de meest voorkomende soorten retinale aandoeningen, AMD veroorzaakt progressief verlies van het centrale gezichtsvermogen. Het heeft geen invloed op het perifere zicht. LMD komt voor in twee soorten: droog en nat. Droge AMD is het meest voorkomende type en treedt op wanneer de weefsellaag van de macula dunner wordt met de leeftijd. Natte LMD is zeldzamer en treedt op wanneer nieuwe bloedvaten abnormaal groeien in het netvlies, vloeistoffen lekken en littekens op de macula veroorzaken.
• Kankers: kankerachtige (kwaadaardige) tumoren van het netvlies zijn zeldzaam, maar omvatten ziekten zoals retinoblastoom. Retinoblastoom komt voor bij kinderen en is het gevolg van een erfelijke genmutatie waardoor retinale cellen zich te snel vermenigvuldigen. Retinoblastoom kan te genezen zijn, afhankelijk van het feit of de kanker zich buiten de oogbal heeft uitgezaaid.
• Losgeraakt of gescheurd netvlies: een aandoening die het gevolg is van het wegtrekken van het netvliesweefsel van de achterkant van de oogbal. Dit kan gebeuren door een trauma (bijvoorbeeld een klap op het hoofd) of door een storing in het normale krimpproces van de vloeistof (het glasvocht) die de binnenkant van het oog inneemt. Het glasvocht krimpt van nature een beetje met de leeftijd, maar soms plakt het krimpende glasvocht aan het netvlies en trekt het weg van de achterkant van het oog.
• Diabetische retinopathie: een verslechtering van het netvliesweefsel als gevolg van te hoge glucosespiegels (suiker) in het bloed. Onbehandelde diabetische retinopathie kan tot blindheid leiden.
• Macula-oedeem: een opeenhoping van vocht in het netvliesweefsel waardoor de macula opzwelt. Deze zwelling verstoort het zicht.
• Retinitis pigmentosa (RP): RP wordt beschouwd als een zeldzame ziekte en er wordt aangenomen dat RP ongeveer één op de 4.000 mensen in de VS treft.Deze erfelijke ziekte veroorzaakt mutaties in elk van de 50 genen die verantwoordelijk zijn voor het creëren van eiwitten die ervoor zorgen dat de fotoreceptorcellen van het netvlies werken. De tekenen en symptomen van retinitis pigmentosa ontstaan ​​meestal in de kindertijd, met gevoeligheid voor fel licht of slecht zicht bij weinig licht. De meeste mensen met RP ervaren progressief verlies van het gezichtsvermogen tot bijna blindheid.

Tests

Oogartsen (optometristen en oogartsen) gebruiken een aantal tests om het netvlies direct en indirect te onderzoeken. Deze tests omvatten:

• Amsler-raster: een eenvoudig gedrukt raster dat bestaat uit parallelle lijnen die in twee richtingen lopen. Als een van de lijnen er golvend uitziet, kan dit een teken zijn van maculaire degeneratie.
• Fluorescentie-angiografie: een test waarbij kleurstof wordt gebruikt die in een ader wordt geïnjecteerd om de bloedvaten van het netvlies te verlichten. Een speciale camera maakt foto's van het netvlies nadat de kleurstof is geïnjecteerd.
• Optische coherentietomografie (OCT): een niet-invasieve beeldvormende test van het netvlies. Deze test is vergelijkbaar met een computertomografie (CT) -scan en maakt gedetailleerde dwarsdoorsnedebeelden van uw netvliesweefsel.
• Retinoscoop: het heldere zaklamptype-instrument dat een oogarts gebruikt om rechtstreeks naar het netvliesweefsel in uw oog te kijken.

Sommige van deze tests vereisen het toedienen van dilaterende oogdruppels die de pupil verwijden (openen) en het gemakkelijker maken om het netvlies te zien.