Differentiatie verwijst naar de reeks stappen die een cel doorloopt om volwassen te worden. Naarmate een cel zich ontwikkelt, begint het zijn eigen doel en rol in het menselijk lichaam te vertonen, een proces dat bekend staat als differentiatie.
Cellen kunnen onvolwassen zijn omdat ze snel groeien vanaf een nieuw begin, zoals bij de ontwikkeling van een baby in de baarmoeder; onrijpe cellen die geen differentiatie hebben, komen echter ook normaal voor bij volwassenen - bijvoorbeeld in weefsels en organen die voortdurend oude cellen vervangen door nieuwe, zoals het beenmerg.
Volledig gedifferentieerde cellen zijn degenen waarover we in de basisbiologie leren: bijvoorbeeld rode bloedcellen, hersencellen of neuronen of spiercellen. Differentiatie is het proces dat het lot van de onrijpe cel bepaalt, de specifieke rol van de cel bepaalt en resulteert in specifieke kenmerken die zijn afgestemd op het doel van de volwassen cel. Een huidcel is bijvoorbeeld anders dan een bloedcel.Een volwassen, goed gedifferentieerde cel speelt gewoonlijk een zeer specifieke rol, met karakteristieke kenmerken van het orgaan of weefsel waarin hij leeft.
peterschreiber.media / Getty Images
Differentiatie bij kanker
Bij kanker verloopt het differentiatieproces mogelijk niet normaal. Kankercellen kunnen vastzitten in een fase van differentiatie, zijn mogelijk minder ontwikkeld en functioneren mogelijk niet zo goed als de omringende, gezonde cellen. Soms zijn deze cellen zelfs zo slecht gedifferentieerd dat ze onder een microscoop dat niet doen lijken zelfs op de cellen waaruit ze zijn ontwikkeld.
Pathologen zijn artsen die zijn opgeleid om cellen en weefsels te analyseren, zoals die in biopsiespecimens zijn ingediend, om de ziekte vast te stellen. Vroeger vertrouwden pathologen sterk op wat morfologie wordt genoemd - hoe de cellen eruit zagen onder de microscoop: de grootte, vorm of rijkdom van kleur wanneer speciale kleurstoffen en beitsen werden aangebracht.
Dit wordt nog steeds gedaan en levert belangrijke informatie over differentiatie op, maar nu zijn er ook andere tests die worden gebruikt. Deze tests kunnen specifieke moleculen aan de buitenkant van de cellen identificeren die soms kunnen worden gebruikt om te bepalen hoe goed een cel is gedifferentieerd.
Differentiatie bij bloedkanker
Een van de redenen waarom er zoveel verschillende soorten lymfomen zijn, is dat immuuncellen veel stadia van ontwikkeling, differentiatie en rijping hebben. Als je ooit de ontwikkeling van bloedcellen of hematopoëse hebt bestudeerd, weet je dat het niet eenvoudig is - er zijn meerdere stadia en verschillende soorten onrijpe cellen.
In het geval van bloedkankers zoals leukemie of lymfoom, variëren de kankerachtige witte bloedcellen of lymfocyten in hoe 'goed gedifferentieerd' ze zijn. Wanneer kanker optreedt, 'vergrendelt' het vaak de cel - en al zijn kankerachtige nakomelingen - in het ontwikkelingsstadium waarin de kanker begon.
Slecht gedifferentieerde cellen kunnen qua uiterlijk lijken op de oorspronkelijke cellen waaruit ze zijn ontwikkeld, maar ze zijn mogelijk niet in staat om alle taken uit te voeren die van gezonde immuuncellen worden verwacht. Slecht gedifferentieerde cellen zijn minder volwassen en zullen eerder groeien snel, en over het algemeen ook gevoeliger voor chemotherapie.
Goed gedifferentieerde cellen lijken sterk op rijpe cellen en daarom hebben ze de neiging zich te delen en langzamer te groeien.Kwaadaardige cellen die goed gedifferentieerd zijn, hebben, net als hun normale tegenhangers, de neiging langzaam te groeien.
In sommige gevallen kan informatie over differentiatie de prognose beïnvloeden en informatie geven over de behandelbeslissing. In het algemeen vertaalt "goed gedifferentieerd" zich naar een lagere graad van kanker, terwijl "slecht gedifferentieerd" zich vertaalt naar een hogere maligniteit.
Differentiatie en classificatie van bloedkanker
Er zijn in de loop der jaren meerdere classificatiesystemen gebruikt voor bloedkankers.
Het huidige classificatiesysteem, de classificatie van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) 2016, houdt rekening met verschillende factoren om het type maligniteit te bepalen, en differentiatie is een van deze factoren.
Indien mogelijk worden deze maligniteiten ingedeeld volgens hun "afstamming" in:
- Myeloïde gezwellen
- Lymfoïde gezwellen
- Histiocytische / dendritische neoplasmata
Differentiatiebinnenelke lijn is ook belangrijk.Lymfomen zijn bijvoorbeeld kankers van de lymfocyten, die in de lijn van lymfoïde neoplasma's vallen. Er zijn B-lymfocyten en T-lymfocyten. Stel dat u weet dat uw kanker van de B-lymfocytenlijn of een B-cellymfoom is.
U kunt dan hebbenvolwassenB-cellymfomen, die correleren met normale stadia van B-celontwikkeling en rijping. U kunt ook hebbenvoorloperB-lymfoblastische leukemie / lymfomen - dit zijn kankers van onrijpe cellen die zich inzetten om lid te worden van de B-celfamilie.
Differentiatie en behandeling van bloedkanker
Een slecht gedifferentieerd lymfoom kan snel groeien en vatbaarder zijn voor chemotherapie die zich richt op snel delende cellen.
Een ander voorbeeld van differentiatie dat in het voordeel van een patiënt kan worden gebruikt, is bij acute promyelocytische leukemie of APL Deze maligniteit verschilt op belangrijke manieren van andere typen AML. Een daarvan is dat wanneer APL-cellen worden vernietigd met chemotherapie, ze eiwitten afgeven die ervoor kunnen zorgen dat de bloedstollingsmechanismen van het lichaam uit de hand lopen, wat dodelijk kan zijn.
Wetenschappers ontdekten dat APL-cellen met bepaalde medicijnen kunnen worden overgehaald om te transformeren in rijpe myeloïde cellen.Omdat dit overhalen eigenlijk differentiatie is, worden deze medicijnen differentiatiemiddelen genoemd. Omdat de onrijpe ontploffingen niet afsterven met dit soort therapie, blijft het schadelijke eiwit in de cellen en loopt het stollingsproces niet uit de hand.
