Stress en het stervensproces

Stress is de reactie van het lichaam op een verandering die een fysieke, mentale of emotionele aanpassing of reactie vereist. Stress kan u helpen sterker te worden - zoals bijvoorbeeld bij intensieve training - of het kan uw vermogen om ermee om te gaan ondermijnen. Stress kan u motiveren om iets te bereiken, of het kan depressie, angst en andere gezondheidsproblemen veroorzaken.

Doodgaan is natuurlijk een stressfactor, net als veel van de problemen rond de dood. Het is zowel voor de stervende als voor de verzorger stressvol. In wezen vertegenwoordigt sterven de grootste veranderingen die iemand zal moeten maken. Het kan voor de verzorger ook enorme veranderingen in relaties vereisen (het kind wordt bijvoorbeeld de verzorger), om nog maar te zwijgen van complexe veranderingen in routines, nieuwe verantwoordelijkheden en meer.

Jamie Grill / Getty-afbeeldingen

Stress gerelateerd aan het stervensproces

Sterven is een heel persoonlijke ervaring, en het stressniveau dat met de dood gepaard gaat, zal van persoon tot persoon sterk verschillen. Enkele van de factoren die een verschil zullen maken, zijn onder meer:

• Leeftijd en gevoel van "voltooiing". Een oudere volwassene die het gevoel heeft een vol leven te hebben geleid, voelt zich soms (maar niet altijd) meer op zijn gemak bij het idee dat het leven ten einde loopt.
• Het niveau van ongemak. In sommige gevallen zal een combinatie van factoren het mogelijk maken om het stervensproces thuis relatief comfortabel te beleven. In andere gevallen is het proces fysiek pijnlijk en uitputtend.
• De mate van bezorgdheid over externe factoren. Is er genoeg geld om de zorg en eindkosten te betalen? Worden de zorgverleners overbelast? Zijn er verantwoordelijkheden die de stervende moet beheren?
• Spirituele overwegingen. Voor sommige mensen is sterven een natuurlijk onderdeel van het leven; voor anderen is het "naar huis gaan". Voor sommige mensen is het echter een beangstigend vooruitzicht.
• Punt waarop u zich bevindt in het stervensproces. Doorgaans doorlopen mensen die een terminale diagnose krijgen, een proces van vijf fasen waarin ze een breed scala aan gevoelens ervaren. Stress wordt in verband gebracht met sommige van die stadia totdat het individu in het reine kan komen met de feiten.

Het is natuurlijk en normaal dat iemand die stervende is, een bepaald niveau van angst en depressie ervaart, en het onderdrukken van die emoties - medisch of anderszins - is meestal niet nodig en kan schadelijk zijn. Er doen zich problemen voor wanneer de stervende persoon een pathologisch (ernstig) niveau van depressie en / of angst ervaart waardoor het voor hem of haar onmogelijk is om te genieten van en deel te nemen aan activiteiten die hij of zij normaal gesproken leuk vindt. Daarnaast zijn er biologische problemen die stemmingsproblemen en / of fysieke problemen kunnen veroorzaken die het genieten van het leven belemmeren. Als er zich problemen voordoen, kunnen medische en psychologische professionals vaak medicijnen of andere interventies aanbevelen om te helpen.

Stress gerelateerd aan zorgverlening

In veel gevallen kan zorgverlening meer stress opleveren dan doodgaan. Waarom zou dit het geval kunnen zijn?

• Zorgverleners hebben te maken met hun eigen 'anticiperende verdriet' over de dood van hun geliefde, terwijl ze het resterende leven van hun geliefde verwerken.
• Zorgverleners krijgen te maken met alle stress van het gewone dagelijkse leven - files, financiële problemen, enzovoort - terwijl ze tegelijkertijd zorg verlenen aan een stervende geliefde.
• In sommige gevallen hebben zorgverleners grote delen van hun persoonlijke leven opgegeven, waaronder werk, hobby's en meer, om zorg te verlenen. Dit kan niet alleen leiden tot eenzaamheid en verveling, maar het kan ook leiden tot depressie, financiële moeilijkheden en wrok jegens de stervende.
• Zorgverleners hebben misschien niet de tijd of energie om in hun eigen fysieke behoeften te voorzien, zoals lichaamsbeweging, het kopen en koken van gezond voedsel of het bezoeken van artsen.
• Zorgverleners kunnen in de zorgverlenende rol stappen in de overtuiging dat ze het vermogen hebben om een ​​situatie te 'repareren' die niet kan worden opgelost. De frustraties rond "hulpeloosheid" kunnen diep zijn.

Veel zorgverleners zijn zo gestrest dat ze klinisch depressief en / of angstig zijn en niet in staat zijn om van hun eigen leven te genieten. De oplossingen zijn vrij eenvoudig: ondersteunende en respijtzorg vinden, tijd voor zichzelf nemen, ervoor kiezen om voldoende beweging, voeding en slaap te krijgen, en de realiteit accepteren dat leven en dood zowel onvoorspelbaar als soms onbeheersbaar zijn.