Letsel aan de voorste kruisband is een verwoestende blessure voor atleten van alle leeftijden. De behandeling omvat meestal een operatie. Als u een chirurgische reconstructie ondergaat, moet u mogelijk kiezen tussen het gebruik van uw eigen weefsel of het gebruik van een donortransplantaat.
SDI Productions / Getty ImagesACL-tranen begrijpen
De voorste kruisband (ACL) is een van de vier belangrijkste ligamenten in het kniegewricht. Deze ligamenten werken samen om de knie normaal te laten buigen, maar ook om tijdens deze beweging stabiel te blijven.
Wanneer de voorste kruisband is gescheurd, kunnen gevoelens van instabiliteit optreden - ervaren als een knik of uitwijken van de knie -. ACL-tranen leiden vaak tot het onvermogen om deel te nemen aan sporten waarvoor een stabiel kniegewricht vereist is. Deze sporten omvatten activiteiten die van links naar rechts, snijden en draaien omvatten. Sporten die veel eisen aan de ACL zijn onder meer voetbal, basketbal en tennis.
Wanneer een atleet een blessure aan de ACL oploopt, omvat de behandeling meestal een chirurgische ingreep. De standaard chirurgische procedure is om het ligament te reconstrueren met nieuw weefsel.
Reparatie van de ACL heeft historisch niet goed gewerkt en nieuwere procedures om de ACL te repareren hebben op de lange termijn geen consistent goede resultaten opgeleverd. Hoewel dit de toekomst van de behandeling kan zijn, is de huidige standaard om het ligament te reconstrueren met weefsel van elders in het lichaam.
Opties voor wederopbouw
De eerste vraag bij het beslissen waarmee de ACL moet worden gereconstrueerd, is beslissen of u uw eigen weefsel of weefsel van een donor wilt gebruiken.
Uw eigen weefsel gebruiken: het gebruik van uw eigen weefsel betekent dat uw chirurg pees van elders in uw lichaam moet oogsten, meestal hetzelfde been als uw verwonding, en dit moet gebruiken om een nieuw ligament te reconstrueren. De meest voorkomende weefsels die worden gebruikt om de ACL te reconstrueren, zijn de patellapees en de hamstringspees. Er is een groot debat onder orthopedisch chirurgen over de vraag welke van deze beter is, en er is geen sluitend bewijs om te zeggen dat de ene substantieel beter is dan de andere. Het komt erop neer dat ze allebei erg goed werken.
Weefsel van een donor gebruiken: De andere optie voor een operatie is om weefsel van een donor te gebruiken om de ACL te reconstrueren. Donortransplantaten worden verkregen uit weefselbanken waar de pezen worden gesteriliseerd en verwerkt, en ingevroren totdat ze worden gebruikt bij operaties. Het weefsel wordt verkregen van orgaandonoren. De soorten opties voor donorweefsel zijn vergelijkbaar, en meestal zullen chirurgen patellapees of hamstringpezen gebruiken, of een vergelijkbaar type pees van een lijkdonor.
Zodra het weefseltype is geselecteerd, zal uw chirurg het restant van uw gescheurde ACL verwijderen, tunnels in het bot maken en het nieuwe weefsel door die tunnels leiden om een nieuw voorste kruisband te creëren op de juiste positie in het midden van de knie. De chirurgisch geïmplanteerde ACL wordt op zijn plaats gehouden met schroeven of een ander fixatieapparaat, en na verloop van tijd zal uw lichaam het transplantaat stevig op zijn plaats genezen.
De chirurgische procedure om de ACL te reconstrueren duurt ongeveer 60-90 minuten, maar is meestal sneller bij gebruik van donorweefsel. Na de operatie keren mensen naar huis terug, meestal met krukken.
Waarom donorweefsel gebruiken
Donorweefsel kreeg een paar decennia geleden aanzienlijke belangstelling omdat het de vroege stadia van herstel na een ACL-operatie veel gemakkelijker maakte. De chirurgische procedure bij het gebruik van donorweefsel is veel sneller (het is niet nodig om een weefseltransplantaat te verkrijgen) en de pijn na een operatie is veel minder (geen operatie om het transplantaat te oogsten).
Door een snellere operatie aan te bieden met minder ongemak, begonnen veel chirurgen het gebruik van donorweefsel te begunstigen. Een van de voordelen was dat atleten iets sneller met hun revalidatie konden beginnen en minder ongemak hadden in de vroege fasen van de revalidatie.
Vanwege deze voordelen begonnen veel chirurgen ACL-operaties uit te voeren met behulp van donortransplantaten. Naarmate het aantal ACL-operaties met donortransplantaten echter toenam, begonnen chirurgen een toename van het aantal mislukkingen op te merken, wat resulteerde in de noodzaak van aanvullende operaties, vooral bij jongere patiënten.
Het is bekend dat niet elke ACL-operatie perfect werkt. Zelfs bij standaard ACL-chirurgie waarbij iemands eigen weefsel wordt gebruikt, is er een kans van ongeveer 5% tot 10% dat de ACL opnieuw wordt verwond, wat leidt tot de noodzaak van revisie van ACL-chirurgie.
Donorweefselstoringen
Chirurgen zijn het afgelopen decennium veel voorzichtiger geworden met het gebruik van donorweefsels. Vergeleken met een kans van 5% tot 10% op transplantaatfalen bij gebruik van het eigen weefsel van een individu, hebben donortransplantaten in sommige populaties een percentage van mislukking van 25% tot 33% laten zien.
Dat is zeker geen garantie voor mislukking, en veel atleten van hoog niveau hebben een succesvolle ACL-reconstructie gehad met een normale terugkeer naar activiteit na een operatie aan het donorweefsel. De kans op een nieuwe blessure lijkt echter groter te zijn wanneer donorweefsel wordt gebruikt.
De exacte reden voor dit hogere uitvalpercentage is niet helemaal duidelijk. Er waren verschillende theorieën die kunnen worden gebruikt om dit hogere uitvalpercentage te verklaren. Een van de meest zorgwekkende redenen waarom deze transplantaten mogelijk niet zo duurzaam zijn, is het feit dat de verwerking van het gedoneerde weefsel kan leiden tot een verzwakking van dat weefsel. Tijdens dit sterilisatieproces worden levende cellen verwijderd uit het gedoneerde weefsel. Het sterilisatieproces, gevolgd door het bewaren van het weefsel, kan de algehele structuur van het weefsel verzwakken, waardoor het gevoeliger wordt voor falen.
Een andere mogelijke verklaring is dat omdat uw eigen weefsel al gevuld is met levende cellen, het transplantaatweefsel sneller in uw lichaam wordt opgenomen wanneer u uw eigen weefsel gebruikt. Bij gebruik van donorweefsel kan dit proces langer duren, wat leidt tot een grotere kans op herletsel.
Om deze reden vertragen sommige chirurgen de hersteltijdlijn voor mensen met donorweefseltransplantaties. Het is echter niet duidelijk wat het optimale tijdsbestek voor opname van transplantaat zou kunnen zijn; dit blijft een gebied van lopend onderzoek.
In de vroege dagen van ACL-reconstructie met behulp van donorweefsel, was de primaire zorg de overdracht van ziekten. Veel mensen maakten zich zorgen over de mogelijkheid van overdracht van virussen zoals hiv of hepatitis. Met verbeteringen in testen en sterilisatie is de kans op overdracht van ziekten vrijwel nihil.
De theoretische kans op besmetting van het transplantaat is veel hoger dan op overdracht van ziekten. Maar zelfs dat is buitengewoon onwaarschijnlijk. Tegenwoordig is de veel grotere zorg of deze donorweefseltransplantaten al dan niet sterk genoeg zijn. Zoals eerder vermeld lijkt het uitvalpercentage van donorweefseltransplantaten bij jongere patiënten hoger te zijn dan bij gebruik van eigen weefsel, maar voor veel mensen is het nog steeds een succesvolle operatie.
Geschiktheid
Wie moet een donortransplantaat hebben? Dit is een vraag waarover veel discussie mogelijk is. Er zijn chirurgen die vinden dat de donortransplantaten niet mogen worden gebruikt voor ACL-reconstructie, en er zijn andere chirurgen die de voorkeur geven aan donortransplantaten bij topsporters.
De meeste chirurgen zijn het erover eens dat voor jonge patiënten die deelnemen aan georganiseerde atletiek, zoals middelbare school, collegiale of professionele sporten, de beste keuze is om hun eigen weefsel te gebruiken. Voor mensen van in de dertig, veertig of ouder, en niet deelnemen aan sporten met hoge intensiteit die de ACL aanzienlijk belasten, kunnen donortransplantaten net zo effectief zijn en de operatie veel gemakkelijker te verdragen.
Typische ACL-revalidatieprotocollen na chirurgische reconstructie duren ongeveer zeven tot negen maanden voor herstel en terugkeer naar sport. Er zijn enkele chirurgen die dit protocol versnellen en anderen die dit kunnen vertragen, evenals variaties in letselpatronen die dit protocol kunnen wijzigen. De progressie wordt ook bepaald door het vermogen van de patiënt om activiteitsmijlpalen te bereiken tijdens het herstel. Deze patiënten moeten begrijpen dat ondanks vroege verbeteringen in pijn en mobiliteit, ze aanvankelijke beperkingen kunnen hebben tijdens revalidatie in afwachting van genezing van het transplantaat.
Bij gebruik van donortransplantaten zullen sommige chirurgen het revalidatieprotocol met enkele maanden verlengen. Nogmaals, er is een aanzienlijke variabiliteit en er is geen duidelijke consensus over de optimale tijdsduur tussen de operatie en de terugkeer naar sportactiviteiten.
Een woord van Verywell
Donortransplantaat ACL-operatie heeft het voordeel dat u uw eigen pees niet hoeft te gebruiken als onderdeel van de operatie. Dit kan minder pijn en minder problemen betekenen die verband houden met het verliezen van het deel van de pees dat is geoogst voor het ACL-transplantaat. Het gebruik van donortransplantaten bij jonge patiënten is echter in verband gebracht met hogere faalpercentages. Daarom bevelen veel chirurgen aan dat jongere atleten en degenen die deelnemen aan regelmatig georganiseerde sportactiviteiten, overwegen om hun eigen weefsel te laten gebruiken voor ACL-reconstructie. Praat met uw chirurg over de voor- en nadelen van elk type transplantaat om er een te vinden die het beste bij u past.
.jpg)
