Stel je voor dat je een jong kind bent op de bruiloft van een neef. Je loopt door de ontvangende lijn en je vader heeft je zojuist opgedragen 'meneer Jones de hand te schudden', de vader van de bruidegom. Dus ... je schudt meneer Jones de hand.
Wat gaat u doen als mevrouw Jones langs uw tafel komt om hallo te zeggen? De kans is groot dat u niet zult denken: "Ik heb meneer Jones de hand geschud en hier komt mevrouw Jones ... Ik vraag me af wat ik nu moet doen?" In plaats daarvan zult u zich herinneren "Oh, dat klopt, we schudden de hand met volwassenen die we niet goed kennen", en u zult beleefd uw hand uitsteken.
Als je kunt denken "X was geschikt in deze situatie, dus het is waarschijnlijk geschikt in andere, vergelijkbare situaties", dan ben je in staat om te generaliseren. Met andere woorden, u bent in staat de significante overeenkomsten in twee wezenlijk verschillende situaties te identificeren.
Bij de hierboven beschreven bruiloft waren er enkele echte verschillen tussen de ontmoetingen met meneer en mevrouw Jones: hij is een man en zij is een vrouw. Je ontmoette hem in de ontvangende lijn, en je ontmoette haar aan je tafel en je ontmoette ze een uur uit elkaar. Hoe wist u welke details belangrijk waren (volwassenen, niet goed bekend, formele situatie) en welke niet (man / vrouw, waar u elkaar ontmoette, tijdstip)? Je hebt het gewoon op de een of andere manier ontdekt door een combinatie van sociale, visuele en andere aanwijzingen.
SDI Productions / Getty ImagesWaarom generaliseren moeilijk is voor mensen met autisme
Mensen met autisme hebben het vaak erg moeilijk om te generaliseren. Een kind met autisme kan er bijvoorbeeld helemaal geen probleem mee hebben om in de rij te gaan staan voor de reis naar de cafetaria, maar heeft geen idee dat de klas ook op dezelfde manier zal opstaan voor de reis naar de sportschool. Ondertussen lijkt het voor typische kinderen "voor de hand liggend" dat als je voor het ene in de rij gaat, je natuurlijk voor het andere in de rij gaat. Meestal.
Er zijn verschillende redenen voor deze moeilijkheden, die niet allemaal duidelijk zijn. Een belangrijk probleem is dat mensen met autisme de neiging hebben om niet naar anderen te kijken en anderen te imiteren. Dus, terwijl een doorsnee kind kan afwachten om te zien wat zijn leeftijdsgenoten doen, zal een kind met autisme dat waarschijnlijk niet doen. Dit gebrek aan imitatie maakt het ook moeilijk voor autistische mensen om intuïtief culturele normen te begrijpen. Hoe ver moet je staan van een andere persoon? Hoe hard moet je praten? Er zijn geen absolute regels over deze dingen: de meesten van ons 'weten het gewoon' omdat we constant sociale signalen onderzoeken en erop reageren.
Problemen met generalisatie kunnen met name ontstaan wanneer een kind met autisme vaardigheden leert in een aparte, een-op-een setting en vervolgens verwacht wordt dat het die vaardigheden in een sociale situatie zal gebruiken. In een therapeutische situatie kan een kind bijvoorbeeld perfect in staat zijn om een bal heen en weer te gooien, maar het kan zijn dat ze niet begrijpen dat ze deze vaardigheid leren om deze op de juiste manier te gebruiken op de speelplaats. Of ze hebben misschien geen problemen met het delen van speelgoed met een therapeut, maar kunnen de 'delen'-regel niet toepassen op klasgenoten.
Voor de meeste autistische kinderen is het probleem dus niet 'kunnen ze X leren doen', maar 'kunnen ze X leren in de juiste situaties, op de juiste manier, op het juiste moment, met de juiste mensen. "
Om mensen met autisme te helpen generaliseren, kunnen veel therapeuten hun werk in een-op-een-setting beginnen om een vaardigheid te onderwijzen, maar snel naar een 'naturalistische' omgeving gaan om de vaardigheid te oefenen. Met andere woorden, een fysiotherapeut kan de vaardigheid van het gooien van een bal op kantoor leren, maar zal vaak de speelplaats opgaan om te oefenen. In een goed samengesteld programma zal de fysiotherapeut samenwerken met de leraar en een therapeut voor sociale vaardigheden om speelcirkels te creëren zodat het autistische kind kan oefenen met het gooien van ballen met leeftijdsgenoten in een typische omgeving.
De hoop is natuurlijk dat het kind zal gaan begrijpen dat het gooien van ballen een sociale activiteit is die gedeeld moet worden met leeftijdsgenoten op de speelplaats. Zelfs met dat nieuwe inzicht kan het echter nodig zijn om uit te leggen dat het gooien van ballen met leeftijdsgenoten in de klas niet acceptabel is, terwijl het gooien van ballen in de achtertuin met moeder een geweldig idee is. Elk van deze verschillende situaties is zowel verschillend van als vergelijkbaar met de speeltuin en het kan voor het kind met autisme erg moeilijk zijn om te bepalen welke details belangrijk genoeg zijn om de regels te veranderen.
