Thuiszorgmedewerkers voelen zich vergeten tijdens COVID-19, studieshows

FG Trade / Getty Images

Belangrijkste leerpunten

• Thuiszorgmedewerkers hebben het gevoel dat ze de apparatuur, ondersteuning en begeleiding missen die nodig is om patiënten tijdens COVID-19 te behandelen.
• Ondanks de risico's voelen de meeste thuiszorgmedewerkers zich genoodzaakt om met hun patiënten te blijven werken.
• Gezondheidszorginstanties zeggen dat het oneerlijk moeilijk is om beschermende uitrusting te krijgen voor werknemers die geen arts of verpleegkundige zijn.

Thuiszorgmedewerkers voelen zich niet gesteund en onvoldoende voorbereid tijdens de COVID-19-pandemie. Volgens een origineel onderzoek gepubliceerd inJAMA Interne geneeskunde, ze voelen zich ook onzichtbaar.

DeJAMAonderzoek, dat eerder deze maand werd gepubliceerd, betrof 33 thuiszorgmedewerkers in New York City in dienst van 24 verschillende instanties. Hoewel ze de taak hadden om tijdens de pandemie essentiële diensten te verlenen aan oudere volwassenen en mensen met een handicap, gaven ze aan dat ze voor ondersteuning, informatie en persoonlijke beschermingsmiddelen (PBM) moesten vertrouwen op niet-agentschapsalternatieven. Ze meldden ook dat hun baan hen een hoger risico met zich meebrengt voor zowel het contracteren van COVID-19 als het doorgeven aan anderen. Toch zeiden ze dat ze niet dezelfde erkenning ervaren als andere eerstelijnswerkers, zoals doktoren.

Thuiszorgmedewerkers buiten New York City voelen zich hetzelfde.

"Tijdens deze hele pandemie voelde onze branche zich vergeten", vertelt Leigh Mobley, mede-eigenaar van Brett’s Guiding Light, een thuiszorgbureau in Georgië. "Omdat we geen doktoren of verpleegkundigen zijn, zijn we over het hoofd gezien omdat we voldoende bescherming tegen dit virus nodig hadden. Iedereen doneerde alles wat ze hadden aan ziekenhuizen en verpleeghuizen."

Thuiszorgmedewerkers zijn onder meer assistenten voor persoonlijke verzorging en huispersoneel die een essentiële rol spelen bij het ondersteunen van aan huis gebonden of thuiswonende patiënten. Het zijn doorgaans vrouwen van middelbare leeftijd, raciale minderheden en mensen met een laag inkomen.

Leigh Mobley, mede-eigenaar, Brett's Guiding Light

Omdat we geen doktoren of verpleegkundigen zijn, wordt er over het hoofd gezien dat we voldoende bescherming tegen dit virus nodig hebben.

Resultaten van de enquête

De onderzoekers vonden vijf hoofdthema's onder de thuiszorgmedewerkers in New York City die in maart en april deelnamen aan een-op-een-interviews:

1. Ze voelden zich alsof ze aan de frontlinie van de pandemie stonden, maar voelden zich onzichtbaar.
2. Ze voelden een verhoogd risico om COVID-19 door te geven aan patiënten en het zelf op te lopen.
3. Ze ontvingen verschillende hoeveelheden informatie, voorraden en training van hun agentschappen en hadden vaak niet de juiste persoonlijke beschermingsmiddelen.
4. Ze kochten hun eigen PBM's en schoonmaakartikelen.
5. Ze voelden zich gedwongen om een ​​afweging te maken tussen hun baan en hun persoonlijke leven, uit angst hun arbeidsstatus of voordelen te verliezen.

De deelnemers aan de studie waren gemiddeld 48 jaar oud en hadden 11 jaar ervaring in de thuiszorg. Op één na waren ze allemaal vrouwen. Tweederde van de deelnemers was zwart en 18% was Spaans.

Thuiszorgmedewerkers lijken bang te zijn om COVID-10 meer te verspreiden dan het te contracteren

Thuiszorgmedewerkers helpen bij essentiële activiteiten van het dagelijks leven (ADL's) die sociale afstand onmogelijk maken, zoals:

• Baden
• Uiterlijke verzorging
• Verplaatsen (in en uit bed, stoel of rolstoel stappen)
• Dressing
• Voeding
• Toiletten

Omdat ze zo nauw met patiënten omgaan, en vaak de enigen zijn die dit doen, uitten de zorgverleners in het onderzoek hun bezorgdheid over het onbewust overdragen van COVID-19.

"Ik voel me schuldig omdat, aangezien [mijn patiënt] niet naar buiten gaat, ik weet of ze het opvangen, dat komt door mij", zei een respondent. "Dat is mijn angst om aan het werk te gaan."

Mobley zegt dat haar personeel soortgelijke zorgen heeft.

"Al onze zorgverleners begrijpen dat onze cliënten geen bedreiging voor ons vormen, omdat de meesten hun huis niet kunnen verlaten. Wij zijn een bedreiging voor hen", zegt ze. "Dus als we voldoende zorg voor hen willen bieden, moeten we in ons dagelijks leven uiterste voorzorgsmaatregelen nemen."

Zelfs als ze COVID-19 aan een patiënt hadden doorgegeven, zeiden de thuiszorgmedewerkers dat het misschien moeilijk te zeggen was. Veel aan huis gebonden patiënten leven met meerdere chronische aandoeningen die symptomen delen met COVID-19, zoals hoesten en kortademigheid.

Om patiënten te beschermen, meldden thuiszorgmedewerkers dat ze namens hen boodschappen moesten doen, waardoor hun eigen potentiële blootstelling aan het virus toenam. Bijna alle deelnemers gebruikten het openbaar vervoer om te pendelen.

"[Mijn patiënt] moet binnen blijven, dus hij zegt tegen me: 'Ik heb je nodig om daarheen te gaan, ga hier.' Ik wil het echt niet, maar ik kan geen nee zeggen. Ik ben de assistent "Ik moet dit doen", zei een andere onderzoeksrespondent.

Moeilijke beslissingen nemen

De thuiszorgmedewerkers in New York City vertelden enkele van de moeilijkere keuzes die ze moesten maken, zoals het al dan niet blijven zorgen voor een patiënt die positief testte op COVID-19. Anderen moesten de risico's van het aannemen van nieuwe patiënten afwegen voor meer inkomen.

Om het personeel van Brett's Guiding Light te helpen bij het navigeren door deze keuzes, zegt Leigh dat het bureau twee opties heeft aangeboden.

"Zodra [de overheid] scholen sloot, gaven we onze zorgverleners de mogelijkheid om in quarantaine te gaan en door te werken of door te gaan met werkloosheid", zegt ze. "Ze wilden allemaal blijven werken."

Deze keuze komt overeen met de bevindingen van hetJAMAonderzoek: thuiszorgmedewerkers bespraken hun plichtsgevoel om patiënten te helpen tijdens COVID-19.

Een oproep voor meer ondersteuning

Terwijl de meeste thuiszorgmedewerkers in New York City zeiden dat ze onvoldoende PBM's van hun agentschappen hadden, zoals maskers en handschoenen, zeggen agentschappen dat het voor hen bijna onmogelijk was om deze benodigdheden eerder in de pandemie te bemachtigen.

"We konden geen hulp krijgen omdat onze verzorgers geen verpleegsters zijn. Er werd ons verteld dat we moesten wachten op persoonlijke beschermingsmiddelen", zegt Jess Barron, die samen met Mobley eigenaar is van Brett's Guiding Light.

Uiteindelijk nam hun bureau zijn toevlucht tot andere middelen om de juiste PBM's voor hun personeel te verkrijgen, zoals het plaatsen van een Facebook-verzoek om hulp en het kopen van zelfgemaakte maskers voor zorgverleners.

"Onze zorgverleners zijn mensen die bij de patiënt thuis zijn. Ze zijn er wanneer artsen of verpleegkundigen dat niet kunnen", zegt Mobley. "Wij zijn degenen die baden, voeden en voor uw geliefde zorgen. We hebben meer persoonlijke interactie met onze patiënten dan enig ander niveau van de medische sector. We verdienen bescherming."