Intraductaal papillair mucineus neoplasma (IPMN) is een type cyste dat wordt aangetroffen in de alvleesklier. Deze cysten zijn goedaardig, wat betekent dat ze in het begin niet kankerachtig zijn. Ze zijn echter zorgwekkend omdat in een minderheid van de gevallen een IPMN kan uitgroeien tot kwaadaardige (kankerachtige) tumoren Deze kankertumoren worden invasief en zijn een vorm van alvleesklierkanker die moeilijk te behandelen is.
Heel goed / Lara Antal
Gediagnosticeerd worden met een IPMN kan verwarrend en verontrustend zijn, vooral wanneer u op zoek bent naar informatie over het potentieel voor kanker en om te begrijpen wat de toekomst biedt voor monitoring en behandelingsopties. In veel gevallen wordt een IPMN gevonden bij een test die wordt gedaan voor iets dat geen verband houdt met de alvleesklier. Gedurende deze tijd is het belangrijk om de mening van een of meer specialisten te vragen om erachter te komen wat alle opties zijn.
Het bijhouden van goede gegevens en het verkrijgen van informatie van andere artsen over gezondheidsproblemen uit het verleden (en vooral alles wat met de alvleesklier te maken heeft, zoals pancreatitis), is ook nuttig bij het nemen van beslissingen. Ten slotte kan ook het erkennen en praten met dierbaren en met zorgverleners over de stress en onzekerheid helpen.
De alvleesklier
De alvleesklier is een orgaan in de buik dat achter de maag zit. De alvleesklier heeft een hoofdkanaal dat veel takken bevat. Het pancreaskanaal is verbonden met het eerste deel van de dunne darm (de twaalfvingerige darm). De spijsverteringsenzymen die in de alvleesklier worden geproduceerd, reizen door de takken, naar het hoofdkanaal en vervolgens naar de twaalfvingerige darm.
Het wordt vaak vergeten, maar de alvleesklier produceert vitale hormonen en speelt een sleutelrol in de spijsvertering en metabolische processen. De alvleesklier produceert insuline, een hormoon dat een aantal rollen speelt in het metabolisme van het lichaam, waaronder het helpen bij de opname van glucose (suiker) door de spieren, het vet en de lever van het lichaam. Zonder voldoende insuline die door de alvleesklier wordt geproduceerd, kan de bloedsuikerspiegel van het lichaam stijgen. Een constant hoge bloedsuikerspiegel kan ertoe leiden dat de lichaamscellen niet genoeg energie krijgen en dat er veel verschillende gezondheidsproblemen ontstaan. Diabetes is een ziekte die gepaard gaat met een hoge bloedsuikerspiegel en sommige vormen worden veroorzaakt doordat de alvleesklier niet genoeg insuline aanmaakt of de insuline niet effectief gebruikt.
De alvleesklier maakt ook glucagon aan, een hormoon dat de glucosespiegel in het bloed verhoogt. Glucagon helpt voorkomen dat de bloedsuikerspiegel te laag wordt (hypoglykemie genoemd). Samen met insuline helpt glucagon de bloedsuikerspiegel te reguleren en op een gelijk niveau in het lichaam te houden. Het komt zelden voor dat de alvleesklier te veel of te weinig glucagon produceert. Het hebben van een IPMN kan echter bijdragen aan een verlaagde productie van glucagon.
Pancreascysten
Onderzoekers van Johns Hopkins hebben een studie uitgevoerd om erachter te komen hoeveel mensen IPMN's hadden die geen symptomen veroorzaakten. Ze keken naar de computertomografie (CT) -scans van 2.832 patiënten, waaronder de alvleesklier. Wat ze ontdekten was dat hoewel geen van de patiënten pancreasklachten had, 2,6 procent van hen een pancreascyste had.
Een cyste is een groep cellen die een zak vormt, die kan worden gevuld met vloeistof, lucht of vast materiaal. Er zijn een paar verschillende soorten cysten die zich in de alvleesklier kunnen vormen, waarvan de twee belangrijkste sereus en slijmachtig zijn. Een IPMN is een mucineuze cyste en een van de kenmerken is dat ze vloeistoffen bevatten die stroperiger zijn dan die in sereuze cysten. Nader onderzoek toonde aan dat de meerderheid van de cysten die in het Johns Hopkins-onderzoek werden gevonden, IPMN's waren.
IPMN's vormen zich in de kanalen van de alvleesklier. Ze verschillen van andere soorten cysten omdat ze uitsteeksels hebben die zich uitstrekken tot in het pancreaskanaalsysteem.
Studies tonen aan dat pancreascysten vaker voorkomen naarmate we ouder worden. In de Johns Hopkins-studie hadden geen enkele patiënt onder de 40 jaar een cyste en het percentage cysten in de leeftijdsgroep van 80 tot 89 jaar steeg naar 8,7 procent.
Tekenen en symptomen
In de meeste gevallen weten mensen niet dat ze een IPMN hebben en zijn er geen symptomen. Soms wordt een IPMN gevonden tijdens beeldvormende tests die worden gedaan om te zoeken naar een ander probleem of een andere aandoening en die toevallig de alvleesklier omvat. In sommige gevallen kunnen mensen met een IPMN acute pancreatitis krijgen, wat hen ertoe aanzet om een behandeling te zoeken. Enkele van de eerste tekenen en symptomen die patiënten kunnen ervaren, zijn niet-specifiek (wat betekent dat ze door verschillende aandoeningen kunnen worden veroorzaakt) en omvatten:
- Buikpijn
- Geelzucht
- Misselijkheid
- Onbedoeld gewichtsverlies
- Braken
Diagnose
Er zijn verschillende tests die kunnen worden gebruikt om naar een IPMN te zoeken of om er een te controleren zodra deze is ontdekt.
CT-scan
Een CT-scan is een gespecialiseerde röntgenfoto die kan worden gemaakt met behulp van contrastkleurstof. Het is niet-invasief en wordt gedaan door de patiënt liggend op een tafel die gedeeltelijk in de CT-machine schuift, zodat er beelden van de buik kunnen worden gemaakt. De machine maakt beelden terwijl de patiënt stil ligt en soms wordt gevraagd zijn adem in te houden. Deze test kan helpen bij het visualiseren van de alvleesklier en bij het zoeken naar of bevestigen van de aanwezigheid van een IPMN.
Endoscopische echografie (EUS)
Een EUS gebruikt geluidsgolven om het orgaan en de structuren in de buik te zien, zoals de maag, dunne darm, pancreas, galwegen en lever. Patiënten krijgen sedativa tijdens een EUS, en het duurt meestal een half uur tot een uur om dit te voltooien. Tijdens de test wordt een dunne buis door de mond en maag naar de dunne darm gevoerd. De afbeeldingen van deze test kunnen helpen om te laten zien of er afwijkingen in de alvleesklier zijn.
In sommige gevallen kan een biopsie worden uitgevoerd omdat de locaties van de organen op de afbeeldingen te zien zijn, en dit helpt een arts bij het geleiden van een naald in de buik en naar de juiste plek voor het nemen van de biopsie. Deze test kan worden uitgevoerd nadat een IPMN of een vermoedelijke IPMN is gevonden tijdens een andere test.
Magnetische resonantie cholangiopancreatografie (MRCP)
Een MRCP is een niet-invasieve test die een sterk magnetisch veld gebruikt om de lever, pancreas, galblaas en galwegen te bekijken. Deze test kan uitwijzen of de galkanalen verstopt zijn, bijvoorbeeld door een vermoedelijke IPMN.
Contrastkleurstof, toegediend via een drankje of een infuus, kan tijdens deze test worden gebruikt om de afbeeldingen te verbeteren. Patiënten liggen op een tafel die in het midden van de machine schuift. Tijdens de test wordt patiënten gevraagd stil te blijven zitten. De test kan ongeveer 45 minuten duren.
Pancreaskanker Doctor Discussiegids
Download onze afdrukbare gids voor uw volgende doktersafspraak om u te helpen de juiste vragen te stellen.
Stuur naar uzelf of een geliefde.
AanmeldenDeze Doctor Discussion Guide is verzonden naar {{form.email}}.
Er is een fout opgetreden. Probeer het alstublieft opnieuw.
Soorten IPMN's
Op basis van studies van chirurgisch verwijderde IPMN's, worden de cysten gewoonlijk in een van de twee categorieën ingedeeld door pathologen (een arts die gespecialiseerd is in de studie van weefsels, organen en lichaamsvloeistoffen).
De eerste categorie is waar er geen invasieve kanker is en de tweede is wanneer erisinvasieve kanker geassocieerd met de IPMN. Een groot verschil tussen de twee typen zit in de prognose, omdat patiënten met IPMN's die niet geassocieerd zijn met invasieve kanker een overlevingspercentage van vijf jaar hebben dat naar verluidt tussen 95% en 100% ligt.
IPMN's worden verder geclassificeerd op basis van waar ze zich in de alvleesklier bevinden: in het hoofdkanaal of in de takken van het hoofdkanaal, of op beide plaatsen (gemengd). Er zijn aanwijzingen dat IPMN's met vertakkingskanalen minder kans hebben op een geassocieerde invasieve kanker dan IPMN's met hoofdkanalen. De auteurs van andere onderzoeksartikelen geven echter aan dat er niet zo'n duidelijk verschil is tussen de twee omdat beide typen geassocieerd kunnen worden. met kanker.
De grootte van de IPMN lijkt ook belangrijk te zijn, waarbij grotere (groter dan 30 millimeter) zorgwekkender zijn dan kleinere. Het belang van het classificeren en begrijpen van IPMN-typen speelt een rol bij het nemen van beslissingen om ze te behandelen met een operatie of om ze te controleren om te zien of ze in de loop van de tijd veranderen / groeien.
IPMN's die aanwezig zijn zonder invasieve kanker kunnen ook in een van de drie subtypen worden onderverdeeld: laaggradige dysplasie, matige dysplasie en hooggradige dysplasie. Dysplasie verwijst naar een abnormale toestand in een cel. In sommige gevallen betekent dat cellen dat de cel voorstadia van kanker is. Met IPMN's wordt aangenomen dat ze in de loop van de tijd veranderen van laaggradige dysplasie naar hooggradige dysplasie. Aangenomen wordt dat een IPMN dan een kans heeft om over te gaan tot invasieve kanker.
Voor mensen met IPMN's die geassocieerd zijn met invasieve kanker, varieert de prognose sterk op basis van een aantal factoren. Een van deze factoren is het gevonden subtype IPMN, waarbij de twee vormen colloïdcarcinoom en tubulair carcinoom zijn. Het geschatte overlevingspercentage na vijf jaar voor colloïdcarcinoom varieert van 57 tot 83 procent en van 24 tot 55 procent voor tubulair carcinoom.
Behandeling
In de meeste gevallen wordt aangenomen dat een IPMN niet een hoog risico loopt om zich tot kanker te ontwikkelen, en dus is waakzaam wachten het enige dat wordt gedaan. Tests die de grootte van de IPMN bewaken, zoals hierboven beschreven, worden met regelmatige tussenpozen uitgevoerd. Kleine IPMN's in een bijkantoor kunnen jaarlijks worden gecontroleerd, maar grotere moeten misschien wel eens in de drie maanden worden geëvalueerd.
Als of wanneer er veranderingen zijn, zoals het groter worden van de IPMN, kunnen beslissingen over de behandeling worden genomen. Het risico van behandeling moet zorgvuldig worden afgewogen tegen de kans op kanker. Voor mensen met symptomen die verband houden met de IPMN, kan behandeling nodig zijn, zelfs als het wordt beschouwd als een laag risico op kanker.
Als er bezorgdheid bestaat dat de IPMN evolueert naar kanker, is de enige behandeling een operatie om een deel van de alvleesklier te verwijderen (of in zeldzame gevallen alles). Het verwijderen van de IPMN door middel van een operatie wordt als curatief beschouwd.
IPMN's die in het hoofdkanaal worden aangetroffen, kunnen vaker voor een operatie worden overwogen dan die alleen in de takken. Als een patiënt gezond genoeg is om een operatie te ondergaan, wordt daarom meestal aanbevolen om deze IPMN's te verwijderen. Dit kan betekenen dat een deel van de alvleesklier operatief wordt verwijderd.
Dit is een grote operatie en kan openlijk gebeuren, inclusief het maken van een incisie in de buik. In sommige gevallen kan een operatie laparoscopisch worden uitgevoerd. Dit betekent dat minimaal invasieve technieken worden gebruikt, waaronder het maken van slechts kleine incisies en het gebruik van een kleine camera om de operatie te voltooien. Het wordt meestal aanbevolen dat operaties om de alvleesklier geheel of gedeeltelijk te verwijderen, worden uitgevoerd door een chirurg die veel ervaring heeft met deze procedures.
Distale pancreatectomie
Dit is een procedure om een sectie uit het lichaam en de "staart" van de alvleesklier te verwijderen, het deel van de alvleesklier dat zich het dichtst bij de milt bevindt. In sommige gevallen kan de milt ook worden verwijderd. De meeste mensen hebben na de operatie genoeg van hun alvleesklier over dat de productie van hormonen en enzymen niet wordt beïnvloed. Als er meer alvleesklier moet worden ingenomen, kan het nodig zijn om aan te vullen met medicijnen of enzymen die niet langer in voldoende hoeveelheden door het lichaam worden aangemaakt.
Pancreaticoduodenectomie
Deze operatie, ook wel de Whipple-procedure genoemd, wordt uitgevoerd wanneer de IPMN zich in het distale of ‘hoofd’ van de alvleesklier bevindt. Tijdens deze operatie wordt het hoofd van de alvleesklier verwijderd. In sommige gevallen wordt de twaalfvingerige darm, een deel van de alvleesklier, verwijderd. het galkanaal, de galblaas en een deel van de maag worden ook verwijderd In dit scenario wordt de maag verbonden met het tweede deel van de dunne darm (het jejunum).
Totale pancreatectomie
Deze operatie wordt zelden gebruikt om IPMN's te behandelen en is mogelijk alleen nodig als de IPMN zich uitstrekt door het hele hoofdkanaal. Dit is de verwijdering van de hele pancreas, evenals de milt, de galblaas, het eerste deel van de kleine darm en een deel van de maag.De maag wordt dan verbonden met het tweede deel van de dunne darm (het jejunum) om de spijsvertering te behouden.
Na deze operatie is het nodig om samen te werken met een specialist, een endocrinoloog genaamd, om de hormonen en enzymen in het lichaam die normaal door de alvleesklier worden aangemaakt, te vervangen. Het meest opvallende is dat er medicijnen nodig zijn om de bloedsuikerspiegel te reguleren, omdat zowel glucagon als insuline niet langer door het lichaam worden aangemaakt.
Een woord van Verywell
Het idee om een IPMN te hebben, vooral als deze per ongeluk wordt gevonden, kan erg zorgwekkend zijn. In de meeste gevallen veroorzaken deze cysten echter geen symptomen en de meeste mensen weten niet dat ze ze hebben. Ze kunnen meestal worden gecontroleerd op eventuele veranderingen en er is geen behandeling nodig. Een minderheid van de gevallen heeft mogelijk een operatie nodig om ze te verwijderen, maar dit is om het risico op het ontwikkelen van bijbehorende kanker te verkleinen.
De meeste mensen zullen goed herstellen van de behandeling. Als er meer invasieve kanker wordt gevonden, kan er helaas behoefte zijn aan meer ingrijpende operaties. Onderzoek naar IPMN heeft geleid tot een beter begrip van hoe ze moeten worden behandeld en behandeld, en chirurgische technieken zijn aanzienlijk verbeterd. De vooruitzichten voor degenen met een symptomatische of gecompliceerde IPMN zijn nu beter dan ooit.
.jpg)
