Profiel van William C.Stokoe, Jr.

American Sign Language (ASL) heeft misschien niet het respect dat het tegenwoordig heeft, zo niet voor het werk van William C. Stokoe, Jr. (1919-2000).

Gebarentaal voor Stokoe

Voordat Stokoe aan zijn werk begon, werd gebarentaal niet als een echte taal gezien. In plaats daarvan werd het gezien als een verzameling zinloze gebaren of pantomime, die ervoor zorgde dat gebarentaal geen respect kreeg en niet werd gebruikt bij het onderwijs aan dove kinderen. (Ironisch genoeg, het boekDoof erfgoedwijst erop dat Stokoe destijds zelf niet goed tekende). Door het gebrek aan respect voor gebarentaal werd het gebruik ervan in die tijd echt beperkt. Stokoe zelf schatte dat het aantal Amerikaanse en Canadese gebruikers van ASL slechts 200.000 tot 400.000 mensen bedroeg.

Stokoe komt aan op Gallaudet College

In 1955 kreeg Stokoe, die zowel een bachelor als een Ph.D. diploma in het Engels, kwam aan bij Gallaudet College (nu universiteit) om de Engelse afdeling voor te zitten. Hij raakte geïnteresseerd in ASL en wilde bewijzen dat het een echte taal was. In 1957 begonnen Stokoe en twee assistenten (Carl Croneberg en Dorothy Casterline) mensen te filmen die gebarentaal gebruikten. Stokoe en zijn team bestudeerden de gefilmde gebarentaal en identificeerden de elementen van een echte taal die werd gebruikt. De resultaten van hun onderzoek werden in 1960 gepubliceerd in een onderzoeksmonografie, "Sign Language Structure".

Stokoe zet onderzoek voort

Het gebarentaalonderzoek ging door en in 1965 publiceerde zijn team het boekA Dictionary of American Sign Language on Linguistic Principles​HoewelGebarentaal structuurkwam als eerste uit, het woordenboek was het boek dat de aandacht van mensen trok en een groeiende belangstelling voor de taalkunde van ASL wekte.

Standpunt

Stokoe's argument was eenvoudig. Hij zei dat ASL zowel een moedertaal als een natuurlijke taal is. Native betekent dat het de eerste taal is die wordt geleerd (voor kinderen geboren in omgevingen die gebarentaal ondersteunen). Natuurlijk betekent dat het een taal is die elke dag wordt gebruikt. Stokoe's werk toonde aan dat gebarentaal een taal is, en tegenwoordig wordt ASL als taal erkend. Dit heeft geleid tot een toename van het gebruik ervan.

Carrière in onderzoek en publicatie

In 1971 richtte Stokoe een taalkundig onderzoekslaboratorium op in Gallaudet. In 1972 richtte hij het internationale gebarentaaltijdschrift Sign Language Studies op, dat vandaag wordt uitgegeven door Gallaudet University Press. Hij was ook eigenaar van Linstok Press, dat boeken over gebarentaal publiceerde.

Ter ere van Stokoe

In 1980 publiceerde de National Association of the Deaf (NAD)Gebarentaal en de dovengemeenschap: Essays ter ere van William C. Stokoe​De NAD heeft ook het William C. Stokoe Scholarship Fund opgericht om onderzoek naar gebarentaal aan te moedigen.Gebarentaalstudieseerde Stokoe met Sign Language Studies 1.4, zomer 2001, een Stokoe retrospectieve herdruk van vijf artikelen en een redactioneel commentaar van Stokoe, waaronder: "The Study and Use of Sign Language" en "Sign Language versus Spoken Language." Stokoe was ook emeritus hoogleraar aan de Gallaudet University. En in 1988 ontving hij een eredoctoraat van Gallaudet.

Boeken van en over Stokoe

Het laatste boek waar Stokoe aan werkte wasLanguage in Hand: Why Sign Came Before Speech, postuum gepubliceerd door Gallaudet University Press. In dit boek geeft Stokoe aan dat spraak niet nodig is voor taal. Nog een Gallaudet University Press-boek,Het zien van taal in gebarentaal: het werk van William C. Stokoe is een biografie die zijn vaak lastige relatie met bestuurders van Gallaudet beschrijft.