Amiodaron Longtoxiciteit

Amiodaron (Cordarone, Pacerone) is het meest effectieve medicijn dat tot nu toe is ontwikkeld voor de behandeling van hartritmestoornissen. Helaas is het ook potentieel het meest giftige anti-aritmische medicijn en het meest uitdagend om veilig te gebruiken. Vaak voorkomende bijwerkingen van amiodaron zijn schildklieraandoeningen, afzettingen van het hoornvlies die leiden tot gezichtsstoornissen, leverproblemen, blauwachtige verkleuring van de huid en lichtgevoeligheid (gemakkelijk verbranden door de zon).

Vanwege het potentieel om verschillende soorten toxiciteit te veroorzaken, mag amiodaron alleen worden voorgeschreven aan mensen met levensbedreigende of ernstig invaliderende aritmieën en die geen andere goede behandelingsopties hebben.

De meest gevreesde bijwerking van amiodaron is verreweg de pulmonale (long) toxiciteit.

Wat is amiodaron-longtoxiciteit?

Amiodaron-longtoxiciteit treft waarschijnlijk tot 5% van de patiënten die dit medicijn gebruiken. Het is niet bekend of de longproblemen veroorzaakt door amiodaron het gevolg zijn van directe schade door het medicijn aan de longweefsels, een immuunreactie op het medicijn of een ander mechanisme. Amiodaron kan talloze soorten longproblemen veroorzaken, maar in de meeste gevallen neemt het probleem een ​​van de vier vormen aan.

1. De gevaarlijkste vorm van amiodaron-longtoxiciteit is een plotseling, levensbedreigend, diffuus longprobleem dat acuut respiratory distress syndrome (ARDS) wordt genoemd. Bij ARDS treedt schade op aan de membranen van de luchtzakjes van de longen, waardoor de zakjes zich met vloeistof vullen en het vermogen van de longen om voldoende zuurstof in de bloedbaan te brengen aanzienlijk wordt aangetast. Mensen die ARDS ontwikkelen, ervaren plotselinge, ernstige dyspneu (kortademigheid). Ze moeten meestal op mechanische beademingsapparatuur worden geplaatst en hun sterftecijfer, zelfs bij intensieve therapie, is vrij hoog, bijna 50%. ARDS gerelateerd aan amiodaron wordt het vaakst gezien na grote chirurgische ingrepen, met name hartchirurgie, maar kan op elk moment en zonder duidelijke predisponerende oorzaken worden gezien.
2. De meest voorkomende vorm van amiodaron-longtoxiciteit is een chronisch, diffuus longprobleem dat interstitiële pneumonitis (IP) wordt genoemd. In deze toestand hopen de luchtzakken van de longen geleidelijk vocht en verschillende ontstekingscellen op, waardoor de uitwisseling van gassen in de longen wordt belemmerd. IP heeft meestal een verraderlijk en geleidelijk begin, met langzaam voortschrijdende kortademigheid, hoesten en snelle vermoeidheid. Aangezien veel mensen die amiodaron gebruiken in het verleden hartproblemen hebben gehad, zijn hun symptomen gemakkelijk te verwarren met hartfalen (of soms de effecten van veroudering). Om deze reden wordt IP vaak gemist. Het komt waarschijnlijk vaker voor dan algemeen wordt aangenomen.
3. Veel minder vaak voorkomend zijn de pneumonieën met "typisch patroon" (ook wel organiserende longontsteking genoemd) die soms worden gezien bij amiodaron. In deze toestand toont de röntgenfoto van de borst een gelokaliseerd congestiegebied dat vrijwel identiek is aan die bij bacteriële longontsteking. Om deze reden wordt deze vorm van amiodaron-longtoxiciteit gemakkelijk aangezien voor een behandeling met bacteriële longontsteking en kan dienovereenkomstig verkeerd worden gericht. Pas als longontsteking niet verbetert met antibiotica, wordt de diagnose van amiodaron-longtoxiciteit uiteindelijk overwogen.
4. In zeldzame gevallen kan amiodaron een eenzame longmassa produceren die wordt gedetecteerd door een röntgenfoto van de borstkas. De massa wordt meestal beschouwd als een tumor of infectie, en pas wanneer de biopsie wordt genomen, wordt de longtoxiciteit van amiodaron eindelijk herkend.

Hoe amiodaron-longtoxiciteit wordt vastgesteld

Er zijn geen specifieke diagnostische tests die de diagnose bevestigen, hoewel er sterke aanwijzingen zijn die kunnen worden verkregen door longcellen te onderzoeken die zijn verkregen uit een biopsie of pulmonale spoeling (spoelen van de luchtwegen met vloeistof), meestal door middel van een bronchoscopie.

De sleutel tot het diagnosticeren van amiodaron-longtoxiciteit is echter alert te zijn op de mogelijkheid. Voor iedereen die amiodaron gebruikt, moet longtoxiciteit sterk worden overwogen bij de eerste tekenen van een probleem. Onverklaarbare pulmonale symptomen waarvoor geen andere waarschijnlijke oorzaak kan worden vastgesteld, moeten worden beoordeeld als waarschijnlijke longtoxiciteit van amiodaron, en stoppen met het geneesmiddel moet sterk worden overwogen.

Als u amiodaron gebruikt en vermoedt dat u een longprobleem ontwikkelt, neem dan contact op met uw arts voordat u zelf met het medicijn stopt.

Wie loopt er gevaar?

Iedereen die amiodaron gebruikt, loopt risico op longtoxiciteit. Mensen met hogere doses (400 mg per dag of meer), of die het medicijn 6 maanden of langer gebruiken, of die ouder zijn dan 60 jaar lijken een hoger risico te lopen. Er zijn aanwijzingen dat mensen met reeds bestaande longproblemen ook meer kans hebben op longproblemen met amiodaron.

Terwijl het chronisch volgen van mensen die amiodaron gebruiken met röntgenfoto's van de borst en longfunctietesten vaak veranderingen aan het licht brengen die aan het medicijn kunnen worden toegeschreven, ontwikkelen maar weinig van deze mensen een duidelijke pulmonale toxiciteit. Hoewel er vaak jaarlijkse röntgenfoto's van de borst worden gemaakt bij mensen die dit medicijn gebruiken, is er weinig bewijs dat dergelijke monitoring nuttig is bij het opsporen van diegenen die uiteindelijk openlijke longproblemen zullen krijgen, of die zouden moeten stoppen met het gebruik van amiodaron vanwege 'dreigende' longproblemen toxiciteit.

Behandeling van amiodaron-longtoxiciteit

Er is geen specifieke therapie waarvan is aangetoond dat deze effectief is. De steunpilaar van de behandeling is het stoppen van amiodaron.

Helaas duurt het vele maanden om na de laatste dosis amiodaron uit het lichaam te verwijderen. Voor de meeste patiënten met de minder ernstige vormen van longtoxiciteit (IP, typische longontsteking of een longmassa) verbeteren de longen echter uiteindelijk vaak als het medicijn wordt gestopt. Amiodaron moet ook worden gestopt bij patiënten met ARDS, maar in deze In dat geval wordt het uiteindelijke klinische resultaat bijna altijd goed bepaald voordat de amiodaronspiegels significant kunnen worden verlaagd.

Hoge doses steroïden worden meestal gegeven aan patiënten met door amiodaron geïnduceerde ARDS, en hoewel er casusrapporten zijn die baat hebben bij een dergelijke therapie, is het niet bekend of steroïden daadwerkelijk een significant verschil maken. Steroïden worden ook vaak gebruikt voor alle andere vormen van amiodaron-longtoxiciteit, maar nogmaals, het bewijs dat ze nuttig zijn in deze omstandigheden is schaars.

Een woord van Verywell

Er zijn goede redenen dat amiodaron-longtoxiciteit de meest gevreesde bijwerking van dit medicijn is. Pulmonale toxiciteit is onvoorspelbaar. Het kan ernstig en zelfs dodelijk zijn. Het kan een uitdaging zijn om een ​​diagnose te stellen, en er is geen specifieke therapie voor. Zelfs als longtoxiciteit het enige significante nadelige effect van amiodaron was (wat het beslist niet is), zou dit alleen al voldoende moeten zijn om doktoren terughoudend te maken om dit medicijn te gebruiken, behalve wanneer het echt nodig is.