The Rapid Onset Gender Dysphoria Controversy

In augustus 2018 publiceerde een onderzoeker van de Brown University School of Public Health een artikel met de titel "Rapid-onset genderdysforie bij adolescenten en jongvolwassenen: een studie van ouderrapporten" in het zeer gerespecteerde tijdschriftPLoS One​Het artikel suggereerde dat er een groeiende bezorgdheid was over jonge, geboorte-vrouwtjes die plotseling of snel genderdysforie ontwikkelden tijdens of na de puberteit. Het suggereerde ook dat sociale media een rol kunnen spelen bij de ontwikkeling van genderdysforie bij deze populatie.

De publicatie van dit artikel leidde tot een bijna onmiddellijke verontwaardiging van de gemeenschap van genderspecifieke individuen en hun familieleden, evenals onderzoekers op het gebied van transgendergezondheid. Er was een grote bezorgdheid dat dit artikel wetenschappelijk ondeugdelijk was en gemotiveerd door anti-transgender overtuigingen. In de loop van de volgende zes maanden leidde kritiek op het artikel ertoe dat het tijdschrift een formeel beoordelingsproces startte dat er uiteindelijk toe leidde dat het artikel opnieuw werd gepubliceerd.

De nieuwe titel, "Ouderverslagen van adolescenten en jongvolwassenen waarvan werd aangenomen dat ze tekenen van een snel begin van genderdysforie vertoonden", was bedoeld om te benadrukken dat snel optredende genderdysforie geen gevestigde diagnose was. Desalniettemin ging de controverse door.

Snel optredende geslachtsdysforie

In het originele artikel suggereerde de auteur Lisa Littman, MD, MPH aan de Brown University dat er een groeiende bezorgdheid was over adolescenten en jonge volwassenen die plotseling en snel genderdysforie ontwikkelden nadat ze tijdens de kindertijd geen symptomen van genderdysforie hadden gehad.

Littman suggereerde dat ouders aangaven dat deze snel optredende genderdysforie eerder een reactie leek te zijn op externe stimuli dan op een intern ontwikkelde genderidentiteit.

De auteur beschreef ook ouderlijke rapporten van hele vriendschapsgroepen die plotseling genderdysforisch werden en dat jonge mensen genderdysforisch werden na dwangmatig kijken naar video's en het lezen over genderidentiteit op sociale media. Vervolgens definieerde ze snel optredende genderdysforie als 'een type van adolescente of laat optredende genderdysforie waarbij wordt waargenomen dat de ontwikkeling van genderdysforie plotseling begint tijdens of na de puberteit bij een adolescent of jonge volwassene die niet aan de criteria zou hebben voldaan. voor genderdysforie in de kindertijd. "

Sociale besmetting

De auteur stelde voor dat snel optredende genderdysforie het resultaat zou kunnen zijn van sociale besmetting en besmetting met leeftijdsgenoten. Met andere woorden, jonge mensen kunnen zich voordoen als genderdysfore vanwege blootstelling aan genderdysfore vrienden of genderdysfore personen in de media. Sociale besmetting en besmetting met leeftijdsgenoten zijn gevestigde constructies die in verband zijn gebracht met een aantal geestelijke gezondheidsproblemen en risicovol gedrag bij adolescenten. (Een apart voorbeeld van sociale besmetting is de manier waarop jonge mensen eerder beginnen met roken als ze omgaan met andere rokende leeftijdsgenoten.)

De auteur suggereerde ook dat de groei van sociale mediakanalen die worden beheerd door individuen die gelukkiger waren na een geslachtsovergang, jongeren met minder specifieke gedragssymptomen of algemene ontevredenheid kunnen suggereren dat geslachtsovergang een manier zou kunnen zijn om die problemen op te lossen. Als zodanig was het doel van haar paper "om een ​​atypische presentatie te beschrijven van genderdysforie die plotseling en snel optreedt bij adolescenten en jongvolwassenen; en om hypothesen te genereren over de aandoening, inclusief de rol van sociale besmetting en besmetting met leeftijdsgenoten in de ontwikkeling ervan. "

Coping-mechanisme

Het resultaat van haar paper was een suggestie dat snel optredende genderdysforie een "onaangepast coping-mechanisme" was voor adolescenten en jongvolwassen vrouwtjes, dat een reactie zou kunnen zijn op seksueel en / of geslachtstrauma, evenals op besmetting met leeftijdsgenoten. Ze vergeleek het met anorexia als een manier voor jonge mensen om sterke en negatieve emoties te vermijden. De auteur suggereerde ook dat invloeden van sociale media een belangrijke rol spelen bij het leren van jongeren om artsen en andere volwassenen te misleiden over hun geslacht, om zo de behandeling te krijgen die ze willen.

Vanwege haar onderzoek suggereerde de auteur dat hulpverleners die werken met genderdiverse jongeren niet zouden moeten vertrouwen op zelfevaluatie van genderidentiteit door jongeren. In plaats daarvan zouden ze om twee redenen prioriteit moeten geven aan het begrip van ouders en andere zorgverleners van de genderontwikkeling van jongeren. De eerste was dat die volwassenen wellicht meer kennis hadden over de geschiedenis van het kind dan de kinderen zelf. De tweede was dat er een aanzienlijke hoeveelheid informatie op internet was die jongeren leerde wat ze moesten zeggen of zelfs liegen om toegang te krijgen tot medische zorg voor genderdysforie.

De conservatieve reactie van de media

Een aantal conservatieve nieuwsmedia begroette de publicatie van het snel optredende artikel over genderdysforie om ouders te steunen die niet geloofden dat hun kinderen echt transgender waren en die zich grote zorgen maakten over een medische instelling die jongeren wilde helpen hun geslacht te bevestigen. Veel artikelen die in conservatieve media werden gepubliceerd, plaatsten de ouders in het middelpunt van het verhaal, gekwetst door kinderen die hen in de steek lieten nadat hun ouders hun genderidentiteit niet steunden. Ze waarschuwden ouders ook voor het gevaar dat hun kinderen transgender zouden kunnen worden als ze tijd doorbrachten met transgenderjongeren.

Het kan voor ouders ongelooflijk moeilijk zijn om de geslachtsverandering van een kind onder ogen te zien. Een van de eerste dingen die mensen over hun baby's leren, is of het jongens of meisjes zijn, en ouders vertellen zichzelf op basis van die informatie een verhaal over wie hun kinderen zouden kunnen zijn.

Het is echter belangrijk om te erkennen dat geslachtsverandering fundamenteel gaat over de persoon die overgaat, niet over zijn gezin.

Dat is in feite een van de grootste punten van kritiek op het artikel over genderdysforie met snelle aanvang. Hoewel het werd afgeschilderd als onderzoek naar de genderidentiteit van adolescenten, zou het nauwkeuriger kunnen worden omschreven als onderzoek naar de perceptie van ouders.

De reactie van de gemeenschap

In tegenstelling tot de positieve berichten van de conservatieve media, toen het originele artikel werd gepubliceerd, was er bijna onmiddellijke verontwaardiging van de gemeenschap met genderdiversiteit. Het onderzoek werd gezien als zowel zeer gebrekkig als agressief anti-trans. Er waren suggesties dat de paper in wezen een hondenfluit was om wetenschappelijke ondersteuning te bieden aan de religieuze rechten en andere gemeenschappen die mensen met verschillende geslachtsdiversiteit de toegang tot fundamentele mensenrechten willen ontzeggen, evenals genderbevestigende medische en chirurgische zorg.

Gebrek aan begrip

Een van de grootste punten van kritiek op het onderzoek was dat er niet werd gekeken naar andere mogelijke verklaringen voor de observaties die ouders hadden gemaakt. Het is bijvoorbeeld bekend dat jongeren hun gendervragen voor hun ouders verbergen als ze bang zijn dat hun ouders boos, veroordelend of simpelweg niet begrijpen. Veel genderspecifieke jongeren zoeken actief naar andere genderspecifieke jongeren als vrienden of steunen. Jongeren, vooral degenen die niet het gevoel hebben dat hun ouders hun genderdiversiteit accepteren, online informatie opzoeken en bij hun leeftijdsgenoten.

Wanneer genderdysforie overweldigend wordt, kunnen jongeren hun ouders benaderen om zorg te zoeken op een manier die vanuit het perspectief van de ouders plotseling lijkt, maar in feite een proces is dat zich al een aantal jaren heeft afgespeeld.

Kortom, de meeste observaties over gendergedrag van adolescenten die in de paper werden beschreven, konden net zo goed worden verklaard door een terugtrekking in de ouder-kindrelatie als door een snel begin van genderdysforie.

De professionele reactie

WPATH

De World Professional Association of Transgender Health (WPATH) is een internationale instantie die zorgstandaarden voor transgendergeneeskunde vaststelt. Hoewel de organisatie niet zonder tegenstanders is, wordt ze over het algemeen beschouwd als een primaire bron voor evidence-based praktijken in de transgendergeneeskunde. De WPATH-zorgstandaarden worden veel gebruikt voor de ontwikkeling van richtlijnen voor verzekeringsdekking en polissen voor medische praktijken.

Ongeveer een maand na de publicatie van het oorspronkelijke artikel publiceerde WPATH een position paper waarin aanzienlijke bezorgdheid werd geuit over de voorgestelde diagnose van snel optredende genderdysforie. Het begon met de volgende alinea:

"De Raad van Bestuur van de World Professional Association for Transgender Health bevestigt opnieuw de overlegprocessen waarmee diagnostische entiteiten en klinische verschijnselen worden geclassificeerd en vastgesteld. Deze academische processen bevinden zich binnen de respectievelijke professionele medische organisaties en worden geleid door werkgroepen die zijn gevormd door deskundige wetenschappers, clinici en belanghebbenden, vaak gedurende lange perioden, met een hoog niveau van wetenschappelijk onderzoek van de evidence-based literatuur. "

De verklaring blijft de term snel optredende genderdysforie erkennen.

'De term' Rapid Onset Gender Dysphoria (ROGD) 'is geen medische entiteit die wordt erkend door een grote beroepsvereniging, en wordt ook niet vermeld als een subtype of classificatie in de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM) of International Classification of Diseases (ICD). "

"Daarom is het niets meer dan een acroniem dat is opgesteld om een ​​voorgesteld klinisch fenomeen te beschrijven dat al dan niet verder peer-reviewed wetenschappelijk onderzoek rechtvaardigt."

De verklaring erkende het belang van onderzoek om de ontwikkeling van genderidentiteit bij adolescenten te begrijpen. Het waarschuwde echter ook voor elke term die werd gebruikt "om angst bij te brengen over de mogelijkheid dat een adolescent al dan niet transgender is met het a priori doel om de overweging van alle geschikte behandelingsopties te beperken".

Mening van een expert

Andere wetenschappers uitten ook hun bezorgdheid over de eerste publicatie. Medio 2019 werd een methodologische kritiek op het artikel gepubliceerd in deArchieven van seksueel gedragdoor een andere onderzoeker van Brown University. De onderzoeker identificeerde veel van dezelfde zorgen als de gemeenschap. Ze bracht ook een aantal meer specifieke zorgen naar voren, waaronder het feit dat de Littman-studie was opgezet op een manier die inherent pathologiserend was voor genderspecifieke individuen.

Bovendien merkte deze onderzoeker op dat de toestemmingsdocumenten werden geopend met verklaringen over hoe het onderzoek keek naar sociale besmetting en besmetting met leeftijdsgenoten. Als zodanig was de kans groter dat deelnemers werden aangetrokken die in deze concepten geloofden. Het kan ook de verwachting hebben gewekt dat informatie over dergelijke verenigingen werd gezocht. Ze merkt verder op over de Littman-krant:

• Noch snel optredende genderdysforie, noch puberteit werden duidelijk omschreven in de vragen over wanneer en of de voorgestelde aandoening zich voordeed.
• Ouders vragen om kinderen te diagnosticeren aan de hand van DSM-criteria is ongepast, vooral op basis van geheugen op afstand.
• Een groot deel van de werving was afkomstig van websites die zijn gericht op ouders die het idee afwijzen dat hun kinderen transgender zouden kunnen zijn.
• De enquêtevragen waren op een bevooroordeelde manier geformuleerd.
• De selectie van de vragen die zijn geanalyseerd, heeft mogelijk vooringenomenheid in de beschrijving van de resultaten geïntroduceerd.

De snelle correctie van genderdysforie

Zelfs voordat het artikel werd gepubliceerd waarin de methodologie van het originele document over genderdysforie met snelle aanvang werd gepubliceerd,PLoS Onehad besloten het artikel opnieuw te beoordelen. Ze besloten toen om het opnieuw te publiceren, zoals hieronder wordt beschreven.

"Na publicatie van dit artikel werden vragen gesteld die het tijdschrift ertoe brachten het artikel na publicatie opnieuw te beoordelen, waarbij senior leden van de redactie van het tijdschrift, twee academische redacteuren, een statistiekrecensent en een externe deskundige recensent betrokken waren. -publicatiebeoordeling identificeerde problemen die moesten worden aangepakt om ervoor te zorgen dat het artikel voldoet aan de publicatiecriteria van PLOS ONE. Gezien de aard van de problemen in dit geval, hebben de PLOS ONE-redacteuren besloten het artikel opnieuw te publiceren en de oorspronkelijke versie van het record te vervangen door een herziene versie waarin de auteur de secties Titel, Samenvatting, Inleiding, Discussie en Conclusie heeft bijgewerkt om tegemoet te komen aan de zorgen die in de redactionele herbeoordeling naar voren zijn gebracht. "

De correctie heeft een aantal belangrijke verduidelijkingen aangebracht. Het belangrijkste was dat het doel van het artikel was om een ​​hypothese te genereren voor toekomstige tests in plaats van te stellen dat de diagnose van snel optredende genderdysforie reëel was.

Het erkende ook enkele van de beperkingen van het onderzoek. Helaas slaagde het er niet in een aantal anderen aan te spreken.

Waarschijnlijk, problematisch of beide?

Genderdysforie met snelle aanvang is geen diagnose. Het is in ieder geval een onderzoekshypothese. De vraag of het er een is die moet worden onderzocht, is aan de gang. Clinici die werken met jongeren met verschillende geslachtsgemeenschappen, zijn diep verontrust door het oorspronkelijke artikel, en terecht. Dit soort clinici zijn gewend om te werken met adolescenten die vaak getraumatiseerd zijn door volwassenen die weigeren hen te geloven als ze zeggen wie ze zijn.

Belangrijke vragen gesteld

Dat gezegd hebbende, roept het artikel enkele interessante vragen op die moeten en kunnen worden onderzocht op een manier die niet inherent de genderidentiteit pathologiseert.

Het aantal niet-binaire jongeren dat bij de geboorte een vrouw kreeg toegewezen, lijkt bijvoorbeeld vrij snel toe te nemen. Waarom is dit? Het kan zijn dat de zichtbaarheid van niet-binaire individuen andere mensen in staat stelt de waarheid over zichzelf te herkennen. Het kan een diep ongemak zijn met vrouwenhaat in de moderne samenleving dat ertoe leidt dat meisjes door de wereld niet als meisjes willen worden gezien. Het zou iets heel anders kunnen zijn.

Zijn er jongeren die een gender-diverse identiteit "proberen", omdat de leeftijdsgenoten waar ze het dichtst bij staan ​​genderdivers zijn? Zo ja, is daar dan iets mis mee? Transgender-tieners worden vaak aangemoedigd om te proberen cisgender te zijn. Lesbische en homoseksuele tieners worden vaak aangemoedigd om te proberen hetero te zijn. Kan genderverkenning een gezond onderdeel zijn van zelfontplooiing?

Is het gebruikelijk dat adolescenten aanbieders misleiden om hen te overtuigen van hun genderidentiteit? Zo ja, waarom? Naar welke signalen zoeken clinici om de waarheid te achterhalen? Wat zijn legitieme criteria voor het vaststellen van de waarheid in deze gevallen?

Een woord van Verywell

Bij onderzoek naar transgendergezondheid en genderdiversiteit is het belangrijk om aandacht te besteden aan de context. Het is belangrijk om je bewust te zijn van het stigma waarmee transgenders te maken hebben en hoe dat hun zorg kan beïnvloeden. Het is belangrijk om op voorhand te zijn over vooroordelen en hoe deze de uitkomsten van het onderzoek kunnen beïnvloeden. Als het oorspronkelijke artikel over snel optredende genderdysforie nauwkeuriger was opgevat als een studie van de percepties van ouders, had dit tot een interessante discussie kunnen leiden over de mogelijke rol van sociale netwerken in genderkennis.

Het zou onderzoek kunnen hebben gestimuleerd dat verschillen beschrijft in de opvattingen van ouders en kinderen over het gendertraject van een kind. Helaas kan, zelfs in de herziene staat, het niveau van de daarmee samenhangende controverse voldoende zijn om het debat te onderdrukken.