Bij gebruik in medische onderzoeken wordt de uitdrukkingintentie om te behandelenverwijst naar een type studieopzet. Bij dit type onderzoek analyseren wetenschappers de resultaten van hun onderzoek op basis van wat de patiënten werd opgedragen. Met andere woorden, artsen kijken naar de resultaten van patiënten op basis van hoe ze moesten worden behandeld, in plaats van wat er werkelijk is gebeurd. Als een persoon in een onderzoek bijvoorbeeld gerandomiseerd wordt voor een medische behandeling maar uiteindelijk een operatie ondergaat - of helemaal geen behandeling - worden hun resultaten nog steeds beschouwd als onderdeel van de medische behandelingsgroep. In een ideale wereld zouden de intentie om te behandelen en de daadwerkelijke behandeling natuurlijk hetzelfde zijn. In de echte wereld varieert het erg, afhankelijk van de aard van wat er wordt bestudeerd.
Cultura Science / Matt Lincoln / Getty ImagesWaarom deze modellen worden gebruikt
Intent-to-treat-modellen worden om een aantal redenen gebruikt. De grootste is dat ze, vanuit praktisch oogpunt, gewoon logisch zijn. Wetenschappers willen weten hoe medicijnen of behandelingen in de echte wereld werken. In de echte wereld gebruikt niet iedereen medicijnen zoals voorgeschreven. Niet iedereen krijgt de operatie die ze worden aanbevolen. Door een intent-to-treat-model te gebruiken, kunnen wetenschappers analyseren hoe een behandeling werkt in een iets realistischere context. Intent to treat erkent expliciet het feit dat de manier waarop medicijnen in het laboratorium werken, heel weinig te maken heeft met hoe ze in het veld werken. Een van de redenen waarom veelbelovende medicijnen vaak zo teleurstellend zijn wanneer ze worden vrijgegeven, is dat mensen ze niet gebruiken zoals ze in de onderzoeken doen. (Er zijn ook vaak andere verschillen tussen echte patiënten en onderzoekspatiënten.)
Nadelen
Niet alle mensen houden van de intentie om beproevingen te behandelen. Een reden is dat ze de potentiële effectiviteit van een medicijn kunnen onderschatten. Vroege onderzoeken naar profylaxe vóór blootstelling van hiv bij homomannen lieten bijvoorbeeld zien dat de behandeling relatief effectief leek ... maar alleen bij personen die het regelmatig gebruikten. De algemene resultaten van de intent-to-treat-modellen waren veel minder bemoedigend. Sommige mensen zeggen dat een medicijn niet werkt als patiënten het niet gebruiken. Anderen zeggen dat je een medicijn niet kunt beoordelen als patiënten het niet gebruiken zoals voorgeschreven. Beide partijen hebben een punt. Er is geen perfect antwoord. Welke analyse het meest zinvol is, hangt enigszins af van de vraag.
Soms analyseren wetenschappers die in eerste instantie een onderzoek voor intent-to-treat-analyse ontwerpen, de behandeling zowel op die manier als per protocol. (Voor een analyse per protocol vergelijken ze mensen die de behandeling daadwerkelijk hebben gekregen zoals gespecificeerd met degenen die dat niet hebben gedaan, ongeacht de randomisatie.) Dit wordt meestal gedaan wanneer de intent-to-treat-analyse geen of geen significant effect laat zien, maar wel enig effect wordt gezien voor de mensen die de behandeling daadwerkelijk hebben ondergaan. Dit soort selectieve, post-hocanalyse wordt echter door statistici afgekeurd. Het kan om verschillende redenen misleidende resultaten opleveren. Een van die redenen is dat degenen die de behandeling hebben gekregen, anders kunnen zijn dan degenen die dat niet hebben gedaan.
Wanneer een intentie om onderzoek te behandelen minder veelbelovend is dan eerdere, beter geobserveerde onderzoeken, zullen wetenschappers zich vaak afvragen waarom. Dit kan een poging zijn om te redden wat als een veelbelovende behandeling werd beschouwd. Als bijvoorbeeld blijkt dat mensen geen medicijn slikten omdat het vies smaakt, kan dat probleem gemakkelijk worden verholpen. Soms kunnen resultaten in kleinere onderzoeken echter gewoon niet worden gedupliceerd in een grotere studie, en artsen zijn nooit helemaal zeker van de reden.
De waarheid is dat de verschillen die worden gezien tussen vroege werkzaamheidsonderzoeken en intent-to-treat-onderzoeken juist de reden zijn dat intent-to-treat-modellen belangrijk zijn. Dit type onderzoek tracht de begripskloof te dichten tussen hoe medicijnen werken in onderzoeksstudies en hoe ze in de echte wereld werken. Die kloof kan groot zijn.
.jpg)
