De Verenigde Staten zien meer wapengeweld dan enig ander ontwikkeld land. Meer dan 33.000 mensen sterven elk jaar als gevolg van vuurwapens - ongeveer hetzelfde als auto-ongelukken - maar Amerikaanse functionarissen benaderen wapengeweld niet op dezelfde manier als andere gezondheids- en veiligheidskwesties, zoals infectieziekten of verdrinkingen. Waarom niet? En wat als we dat deden?
Westend61 / Getty-afbeeldingen
Door middel van een proces dat bekend staat als de "volksgezondheidsbenadering", zijn volksgezondheidsfunctionarissen in staat geweest om de gezondheid en veiligheid van Amerikaanse burgers te verbeteren vanwege een breed scala aan problemen, van roken tot obesitas. Dezezelfde meerstaps, op onderzoek gebaseerde aanpak zou ook kunnen worden gebruikt om het aantal vuurwapengerelateerde verwondingen te verminderen. Dit is wat er zou moeten gebeuren.
Lokaliseer het probleem
Een volksgezondheidsaanpak is een datagestuurde aanpak. De eerste stap om vuurwapengerelateerde verwondingen - of enig gezondheids- of veiligheidsprobleem - in een bepaalde gemeenschap te voorkomen, is uitzoeken wat er aan de hand is, wie erbij betrokken is en hoe, wanneer en waar het gebeurt. Om dit soort informatie te achterhalen, kijken volksgezondheidsfunctionarissen naar gegevens uit verschillende bronnen, waaronder politierapporten, ziekenhuisgegevens en enquêtes. Deze informatie wordt vervolgens geanalyseerd om te zien of er trends zijn of specifieke gebieden waarop programma's of beleidswijzigingen het meest effectief kunnen zijn.
Dit is precies wat er met veiligheidsgordels is gedaan. Toen onderzoekers ontdekten dat veiligheidsgordels het risico op dodelijke slachtoffers verminderden, begonnen volksgezondheidsfunctionarissen het gebruik ervan aan te bevelen en stelden staten wetten vast die ze verplichten. Het resultaat was veiligere auto's, veiligere chauffeurs en minder doden door auto-ongelukken.
Om erachter te komen hoe je wapengeweld in de Verenigde Staten kunt verminderen, moet je eerst aangeven wat er gebeurt en wie erbij betrokken is. Zonder deze stap is het moeilijk om te weten waar middelen moeten worden toegewezen, op wie gericht moet zijn of welke interventies het meest effectief kunnen zijn.
Zoek de belangrijkste risico- en beschermingsfactoren uit
Nadat het probleem is geschetst, duiken onderzoekers dieper in de gegevens om erachter te komen wat het probleem kan verbeteren of verergeren. Ze doen dit door risicofactoren en beschermende factoren te identificeren.
Risicofactoren zijn zaken die ervoor kunnen zorgen dat iemand meer kans heeft op een negatieve uitkomst, zoals slachtoffer of dader van wapengeweld worden. Roken is bijvoorbeeld een bekende risicofactor voor kanker, omdat studies hebben aangetoond dat rokers vaker kanker krijgen dan niet-rokers. Gezondheidsfunctionarissen gebruikten deze informatie om aanbevelingen, beleid en programma's vorm te geven om het aantal mensen dat rookte te helpen verminderen en bijgevolg het aantal kankergevallen te verminderen.
Beschermende factoren daarentegen zijn dingen die lijken te zijnverminderenhet risico van negatieve uitkomsten - in wezen wat we meer zouden moeten doen of proberen uit te breiden. Lichaamsbeweging is bijvoorbeeld een beschermende factor tegen kanker, omdat uit onderzoek is gebleken dat mensen met een gezonde reeks lichamelijke activiteit minder kans op kanker hebben. Medische en volksgezondheidsdeskundigen gebruikten die informatie om mensen aan te moedigen meer tijd te besteden aan lichaamsbeweging per week.
In het geval van overlijden of verwondingen in verband met vuurwapens, kunnen de risico- en beschermende factoren sterk variëren, afhankelijk van het soort resultaat dat wordt bestudeerd. Hoewel massaschietpartijen vaak de meeste media-aandacht krijgen, zijn er veel manieren waarop het gebruik van vuurwapens kan leiden tot letsel; waarvan sommige niet opzettelijk zijn. Behalve dat vuurwapens worden gebruikt voor opzettelijke schade - zoals in het geval van moorden, massaschietpartijen en zelfmoorden - kan wapengeweld ook gebeurtenissen omvatten zoals accidentele ontladingen. Onderzoek naar risico- of beschermende factoren die verband houden met dit soort onopzettelijke schietpartijen, zou bijvoorbeeld kunnen helpen bij het identificeren van dingen die ervoor kunnen zorgen dat wapens minder snel onverwacht vuren, zoals gebruikerstraining of veiligheidsvoorzieningen voor geweren, terwijl het bestuderen van wat moorden meer of minder waarschijnlijk maakt, volledig zou kunnen onthullen verschillende factoren om op te focussen.
Het is belangrijk op te merken dat hoewel bepaalde dingen uw risico op verwondingen door vuurwapens kunnen vergroten, de aanwezigheid van een risicofactor niet betekent dat geweld onvermijdelijk is of dat slachtoffers de schuld krijgen als ze gewond raken.
Test mogelijke oplossingen
Zodra de sleutelfactoren zijn geïdentificeerd, beginnen volksgezondheidswerkers met het ontwikkelen en - belangrijker nog - het testen van mogelijke strategieën om het probleem aan te pakken. Maatregelen op het gebied van de volksgezondheid kunnen veel verschillende vormen aannemen. Sommige omvatten educatieve initiatieven, waarbij sleutelfiguren wordt geleerd hoe ze hun risico op letsel kunnen beheersen of verminderen. Andere kunnen betrekking hebben op het doen van aanbevelingen aan professionals in een bepaalde sector, zoals artsen, maatschappelijk werkers of fabrikanten, of het voorstellen van beleidswijzigingen zoals wetten of regels die zijn uitgevaardigd door regelgevende instanties.
Deze initiatieven zijn gebaseerd op beschikbare gegevens en onderzoeksliteratuur en worden vaak gevormd door wat in andere omgevingen of gemeenschappen heeft gewerkt. Ze worden vervolgens verfijnd en getest met behulp van nog meer onderzoek, zoals focusgroepen of enquêtes, om er zeker van te zijn dat ze geschikt en haalbaar zijn voor de populatie die u wilt bereiken. Dit hele proces staat bekend als evidence-based programmeren, en het is een belangrijke manier waarop programmaplanners ervoor zorgen dat middelen zo efficiënt en effectief mogelijk worden toegewezen.
Implementeer bewezen programma's
Nadat deze initiatieven hebben bewezen effectief te zijn in kleinere omgevingen, worden anderen getraind in het adopteren van deze programma's of beleidsmaatregelen voor implementatie in hun eigen gemeenschap. Typisch in de Verenigde Staten wordt de rol van "verspreider" op zich genomen door de Centers for Disease Control and Prevention (CDC), de federale instantie die verantwoordelijk is voor de bescherming van de volksgezondheid op nationaal niveau. Als bijvoorbeeld werd aangetoond dat een bepaald onderwijsprogramma effectief is om ouders van jonge kinderen te leren hoe ze hun wapens veilig thuis kunnen opbergen, dan zou de CDC lokale gezondheidsafdelingen kunnen opleiden om deze lessen in hun eigen gemeenschap te geven.
In elk van deze vier stappen van de volksgezondheidsaanpak is voortgezet onderzoek de sleutel, en de gegevensverzameling stopt nooit. Een volksgezondheidsaanpak van vuurwapengeweld zou betekenen dat het probleem moet worden gecontroleerd op eventuele wijzigingen of verbeteringen, en dat de impact van de wielen die al in beweging zijn, moet worden geëvalueerd. Als het probleem verschuift of er nieuwe risicofactoren ontstaan, is het belangrijk om initiatieven aan te passen of bij te sturen, zodat ze effectief blijven.
Evenzo kunnen andere landen of gemeenschappen nieuwe of innovatieve strategieën lanceren die enorm succesvol blijken te zijn bij het terugdringen van vuurwapengerelateerde verwondingen. Zonder voortdurende controle zouden de Verenigde Staten een strategie mislopen die effectiever zou kunnen zijn.
Hindernissen voor het toepassen van een volksgezondheidsaanpak
Momenteel wordt de Verenigde Staten als geheel gehinderd om een volksgezondheidsaanpak te gebruiken om wapengeweld te voorkomen vanwege een aanzienlijk gebrek aan gegevens. Dit komt omdat de primaire overheidsinstantie die is belast met het uitvoeren van volksgezondheidsonderzoeken - de CDC - niet effectief is toegestaan om wapengeweld te bestuderen. Het bureau doet onderzoek naar een breed scala aan volksgezondheidskwesties, van vaccins tot auto-ongelukken, maar stopte in 1996 vrijwel al het onderzoek naar wapengeweld.
De verhuizing heeft politieke wortels. De CDC had een in 1993 gepubliceerde studie gefinancierd waaruit bleek dat het hebben van een pistool in huis een risicofactor was voor moord. Als reactie daarop begon de National Rifle Association (NRA) te lobbyen bij het Congres om het bureau volledig te elimineren. Het agentschap bleef, maar congresleden die sympathiek stonden tegenover de NRA, gebruikten taal in een belangrijke kredietwet waarin stond dat “geen van de fondsen die beschikbaar zijn gesteld voor letselpreventie en -bestrijding bij de Centers for Disease Control and Prevention mag worden gebruikt om wapenbeheersing te bepleiten of te bevorderen. " De sectie, bekend als het Dickey-amendement, wordt jaar na jaar nog steeds opgenomen in de kredietrekening, en in plaats van het risico te lopen geld te verliezen, stopte de CDC helemaal met het onderzoeken van wapengeweld.
In de nasleep van de schietpartij op school in Newtown in 2012 - toen meer dan 20 kinderen en leraren werden gedood door een schutter - vaardigde president Obama een richtlijn uit aan de minister van Volksgezondheid en Human Services en directeur van de Centers for Disease Control and Prevention om zijn studie te hervatten. vuurwapengeweld om de onderliggende oorzaken en mogelijke preventiestrategieën te identificeren. Het onderzoek is echter nooit echt hervat op hetzelfde niveau als vóór het besluit van 1996.
De CDC is niet de enige instantie die kan worden belast met het bestuderen van de kwestie van wapengeweld - het National Institute of Justice heeft bijvoorbeeld onderzoek gedaan nadat het Dickey-amendement was ingevoerd - maar het is een belangrijke financieringsbron voor lokale overheden en andere instellingen die zich bezighouden met volksgezondheidskwesties. Hierdoor hebben maar heel weinig kleinere organisaties de middelen om wapengeweld te onderzoeken zonder de steun van subsidies van de federale overheid.
Vanwege de diepe politieke ondertonen van het onderwerp hebben veel volksgezondheidsinstanties er ook voor gekozen het gebied volledig te vermijden in plaats van de schijn te wekken een politiek standpunt in te nemen en elders geld te verliezen. Als gevolg hiervan zijn veel van de beschikbare gegevens over wapengeweld die momenteel beschikbaar zijn, onvolledig en verouderd.
De impact hiervan kan niet genoeg worden benadrukt. Zonder voldoende gegevens over wat er gebeurt met betrekking tot vuurwapengerelateerde verwondingen en wie wordt getroffen en waarom, kunnen volksgezondheidsinstanties geen effectieve initiatieven ontwikkelen of voorstellen om wapengeweld te verminderen, laat staan implementeren. Kortom, zonder gegevens is een volksgezondheidsaanpak praktisch onmogelijk om op nationaal niveau toe te passen totdat de federale overheid het effectieve verbod op dit soort onderzoek opheft.
Een woord van Verywell
Oproepen voor een volksgezondheidsaanpak van wapengeweld is niet hetzelfde als pleiten voor wapenbeheersing. Het is gewoon een proces van uitzoeken wat de omvang van het probleem is, wat er kan worden gedaan en wat effectief is gebleken om het probleem aan te pakken en gemeenschappen gezonder en veiliger te maken. Hoewel het mogelijk is dat de resultaten van deze aanpak erop kunnen wijzen dat bepaalde wetgeving effectief zou kunnen zijn bij het terugdringen van aan vuurwapens gerelateerde verwondingen en sterfgevallen, zouden alle aanbevelingen die worden gedaan gebaseerd zijn op een systematische review van bewijsmateriaal en gegevens - niet op een partijdige overtuiging of politieke agenda.
.jpg)
