Oorzaken en risicofactoren van reumatoïde artritis

Reumatoïde artritis (RA) wordt veroorzaakt doordat uw immuunsysteem delen van uw eigen lichaam aanvalt alsof het gevaarlijke ziektekiemen zijn. Naast andere weefsels richt het immuunsysteem zich op de membranen rond uw gewrichten, die het synovium worden genoemd. Dat leidt tot ontstekingen die het bot en het kraakbeen van de gewrichten kunnen beschadigen en zelfs vernietigen.

Net als bij andere auto-immuunziekten, zoals lupus en psoriasis, wordt de onderliggende oorzaak van reumatoïde artritis niet goed begrepen. Wat artsen wel weten, is dat bepaalde factoren - waaronder roken en zwaarlijvigheid - u een hoger risico kunnen geven om niet alleen de ziekte te krijgen, maar ook om ernstigere symptomen te krijgen.

Algemene oorzaken

Reumatoïde artritis wordt, net als alle auto-immuunziekten, bepaald door een immuunsysteem dat verkeerd is gegaan. Onder normale omstandigheden produceert het lichaam defensieve eiwitten (antilichamen genoemd) die zijn 'geprogrammeerd' om een ​​specifiek ziekteverwekkend agens (een ziekteverwekker genaamd) aan te vallen en aan te vallen.

Om onbekende redenen zal het lichaam soms auto-antilichamen produceren ("auto" wat "zelf" betekent) die normale cellen en weefsels aanzien voor pathogenen. Afhankelijk van de aandoening kan de auto-immuunaanval gegeneraliseerd zijn (waarbij meerdere organen worden aangetast) of specifiek (bij voorkeur gericht op een of meer orgaansystemen).

Bij reumatoïde artritis zijn de gewrichten specifiek gericht, wat suggereert dat een deel van het immuunsysteem de antilichamen op een zeer specifieke manier "verkeerd programmeert". Er wordt aangenomen dat varianten in het humane leukocytenantigeen (HLA) -systeem, de genetische plaats die de immuunrespons regelt, centraal staan ​​in deze anomalie.

Genen die een rol kunnen spelen

Bepaalde varianten in andere genen kunnen ook bijdragen, waaronder:

• STAT4, een gen dat een belangrijke rol speelt bij de regulatie en activering van de immuunrespons
• TRAF1 en C5, twee genen die geassocieerd zijn met chronische ontstekingen
• PTPN22, een gen dat is geassocieerd met zowel de ontwikkeling als de progressie van reumatoïde artritis

Het is mogelijk dat een specifieke combinatie van genvarianten en / of genetische mutaties voldoende is om de ziekte te veroorzaken. Toch ontwikkelen niet alle mensen met deze genvarianten reumatoïde artritis, en niet alle mensen met reumatoïde artritis hebben deze genvarianten.

Dat betekent dat het waarschijnlijk is dat andere factoren de auto-immuunrespons kunnen veroorzaken, vooral (maar niet alleen) een genetische aanleg voor de ziekte. Een theorie is dat bepaalde bacteriën of virussen onbedoeld het immuunsysteem kunnen "verwarren". Vier infecties waarvan wordt vermoed dat ze bij sommige mensen reumatoïde artritis veroorzaken, zijn:

• Epstein-Barr-virus (EBV)
• Escherichia coli (E. coli)
• Hepatitis C-virus (HCV)
• Mycobacterium

Wetenschappers geloven dat er kruisreactiviteit kan zijn tussen deze antigenen en bepaalde normale cellen van het lichaam. Als dit het geval is, kunnen antilichamen die worden geproduceerd als reactie op EBV, EBV en een normale cel als hetzelfde beschouwen. Zelfs als de EBV-infectie uiteindelijk verdwijnt, blijft het lichaam "zeer alert", klaar om elke cel aan te vallen waarvan het denkt dat het EBV is.

Andere factoren kunnen er ook voor zorgen dat het immuunsysteem niet goed werkt. Sommige van deze factoren kunnen worden gewijzigd, wat betekent dat we ze kunnen veranderen, terwijl andere dat misschien niet zijn.

Niet-wijzigbare risicofactoren

Reumatoïde artritis treft sommige groepen mensen meer dan andere. De drie niet-wijzigbare factoren die gewoonlijk verband houden met de ziekte zijn:

• Leeftijd
• Geslacht
• Familiegeschiedenis van reumatoïde artritis (genetica)

Leeftijd

Hoewel reumatoïde artritis op elke leeftijd kan toeslaan, beginnen de symptomen meestal tussen de 40 en 60 jaar. Bovendien neemt het risico toe naarmate u ouder wordt.

Over het algemeen zal de kans op het ontwikkelen van reumatische artritis meer dan verdrievoudigen tussen de leeftijd van 35 en 75 jaar, en stijgt van 29 nieuwe gevallen per 100.000 mensen per jaar tot 99 nieuwe gevallen per 100.000 mensen per jaar, volgens onderzoek van de Mayo Clinic.

Geslacht

Vrouwen hebben twee tot drie keer kans op reumatoïde artritis dan mannen.Hoewel de verklaring voor deze ongelijkheid verre van definitief is, wordt aangenomen dat hormonen een rol spelen.

Dit blijkt onder meer uit onderzoek waaruit blijkt dat vrouwen de ziekte vaak ontwikkelen na grote hormonale verschuivingen, soms direct na de zwangerschap of bij het begin van de menopauze. Oestrogeen, of specifiek de uitputting van oestrogeen, wordt verondersteld de boosdoener te zijn.

Dienovereenkomstig kan oestrogeenvervanging een beschermend voordeel bieden aan oudere vrouwen die anders mogelijk kwetsbaar zijn voor de ziekte.

Hetzelfde voordeel kan gelden voor jongere vrouwen die een gecombineerd oraal anticonceptivum (anticonceptiepillen) gebruiken. Volgens onderzoekers van het Karolinska Instituut in Stockholm hadden vrouwen die langer dan zeven jaar een oestrogeenbevattend anticonceptiemiddel gebruikten een bijna 20% lager risico op de meest voorkomende vorm van reumatoïde artritis in vergelijking met vrouwen die de pil nooit hebben gebruikt.

Genetica

Als u een ouder of broer of zus heeft met reumatoïde artritis, is uw risico op het ontwikkelen van de ziekte drie tot vijf keer groter dan bij de algemene bevolking. Het hebben van tweedegraads familieleden met de ziekte verdubbelt uw risico min of meer. Deze cijfers illustreren de centrale rol die genetica speelt bij de ontwikkeling van de auto-immuunziekte.

Volgens een studie uit 2016 gepubliceerd inThe Lancet, tussen 40% en 60% van uw risico op het ontwikkelen van reumatoïde artritis is genetisch bepaald. Hoewel de exacte genetische permutaties nog moeten worden geïdentificeerd, wordt aangenomen dat mensen met auto-immuunziekten een of meer mutaties hebben die de manier veranderen waarop hun immuunsysteem ziekteverwekkende agentia herkent en zich erop richt.

Een van de hoofdverdachten is HLA-DR4, een genvariant die verband houdt met andere auto-immuunziekten, zoals lupus, polymyalgia-reumatica en auto-immuunhepatitis. Onderzoek van de Universiteit van Michigan heeft verder geconcludeerd dat mensen met een specifieke genetische marker, het gedeelde HLA-epitoop genaamd, een vijfvoudig grotere kans hebben om reumatoïde artritis te ontwikkelen dan mensen zonder de marker.

Risicofactoren voor levensstijl

Risicofactoren voor levensstijl zijn factoren die kunnen worden gewijzigd. Het veranderen van deze factoren kan niet alleen de ernst van uw ziekte verminderen, maar ze kunnen in de eerste plaats zelfs uw risico op het krijgen van de ziekte verminderen.

Roken

Roken heeft een oorzaak-gevolg-relatie met reumatoïde artritis. Sigaretten verhogen niet alleen het risico om de ziekte te krijgen, ze kunnen ook de progressie van uw symptomen versnellen, soms zelfs ernstig.

Een uitgebreid overzicht van klinische onderzoeken uitgevoerd door onderzoekers van de Kobe University Graduate School of Medicine concludeerde dat een zware roker (gedefinieerd als het roken van een pakje sigaretten per dag gedurende meer dan 20 jaar) het risico op reumatoïde artritis bijna verdubbelt. Het risico wordt aanzienlijk vergroot als u ook de HLA gedeelde epitoopmarker heeft.

Bovendien hebben rokers die positief testen op reumatoïde factor (RF) drie keer meer kans op reumatoïde artritis dan hun niet-rokende tegenhangers, of ze nu rokers zijn of in het verleden hebben gerookt. Als zijn eigen onafhankelijke risicofactor is het bekend dat roken celdood bevordert, ontstekingen verhoogt en de productie van vrije radicalen stimuleert die reeds ontstoken gewrichtsweefsel verder beschadigen.

Als u medicijnen gebruikt om de ziekte te behandelen, kan roken hun activiteit verstoren en ze minder effectief maken. Dit omvat basismedicijnen zoals methotrexaat en nieuwere TNF-blokkers zoals Enbrel (etanercept) en Humira (adalimumab).

Zwaarlijvigheid

Reumatoïde artritis wordt gekenmerkt door chronische ontsteking die geleidelijk bot- en gewrichtsweefsel afbreekt en vernietigt. Alles wat aan deze ontsteking bijdraagt, maakt de zaken alleen maar erger.

Obesitas is een aandoening die systemische ontsteking kan veroorzaken, veroorzaakt door de ophoping van vetcellen (vetcellen) en de hyperproductie van ontstekingseiwitten die bekend staan ​​als cytokinen. Hoe meer vetcellen u in uw lichaam heeft, hoe hoger de concentratie van bepaalde cytokinen. Bovendien zorgt een verhoogd lichaamsgewicht voor extra belasting van de aangetaste gewrichten, met name van de knieën, heupen en voeten, wat resulteert in meer mobiliteitsverlies en meer pijn.

Obesitas kan u beroven van uw vermogen om remissie te bereiken, wat een toestand is van lage ziekteactiviteit waarin de ontsteking min of meer onder controle is. Volgens onderzoek van het Weill Cornell Medical College zijn mensen met een body mass index (BMI) van meer dan 30 - de klinische definitie van obesitas - 47% minder geneigd om remissie te bereiken in vergelijking met mensen met een BMI onder de 25.

Fysieke en emotionele stress

Hoewel de symptomen van reumatoïde artritis vaak zonder duidelijke reden kunnen oplaaien, kunnen bepaalde dingen een plotselinge verslechtering van de symptomen veroorzaken.

Fysieke overbelasting is een van deze dingen.Hoewel het mechanisme hiervoor slecht wordt begrepen, wordt aangenomen dat de plotselinge en overmatige afgifte van stresshormonen, zoals cortisol en adrenaline, veranderingen kan veroorzaken die indirect de auto-immuunrespons versterken. Hoewel dit op geen enkele manier de enorme voordelen van lichaamsbeweging bij de behandeling van reumatoïde aandoeningen ondermijnt, suggereert het wel dat fysieke activiteit gepast moet zijn, vooral wat betreft de gewrichten.

De reactie van het lichaam op fysieke stress kan worden weerspiegeld door de reactie op emotionele stress. Hoewel wetenschappers nog geen duidelijk verband moeten vinden tussen stress en symptomen van reumatoïde artritis, melden mensen die met de ziekte leven vaak dat opflakkeringen direct optreden na momenten van extreme angst, depressie of vermoeidheid.

Andere veel voorkomende triggers zijn onder meer infecties, waaronder verkoudheid of griep, die in verband worden gebracht met immuunactivering; en het eten van bepaalde voedingsmiddelen die bij sommige mensen een allergische reactie veroorzaken, waardoor het immuunsysteem abnormaal reageert.

Al deze factoren zorgen voor een verschillende mate van stress op het lichaam waarop het immuunsysteem reageert, soms negatief.