Waarom kinderen met autisme regels en discipline verdienen

De meeste kinderen gedragen zich op een bepaald moment in hun leven. Ze kunnen een ander kind slaan, speelgoed pakken dat niet voor hen bedoeld is, of eisen wanneer ze het vriendelijk moeten vragen. De meeste ouders en leerkrachten reageren op dergelijk gedrag met gevolgen, zoals "time-outs" of het verlies van tv-privileges. Van deze gevolgen leren kinderen dat hun gedrag onaanvaardbaar is; ze leren ook dat het beheersen van hun impulsen positieve resultaten kan hebben.

Maar al te vaak, wanneer een kind met autisme iets doet waarvoor een ander kind een time-out zou krijgen, in plaats van een gevolg, krijgt het kind met autisme een 'pasje', samen met een opmerking als 'dat is oké, ik begrijp het , "of" Wel, ze deden hun best. "

Wanneer dit een kind overkomt dat het vermogen heeft om de gedragsregels te begrijpen en haar impulsen te beheersen, leert het dat de regels niet op hen van toepassing zijn. De volgende keer zullen ze het gedrag herhalen en hetzelfde resultaat verwachten.

Waarom volwassenen het disciplineren van autistische kinderen vermijden

De meeste volwassenen die slecht gedrag bij autistische kinderen voorbij laten gaan, doen dat uit de goedheid van hun hart. Ze denken misschien dat het kind niet in staat is tot beter gedrag. Ze denken misschien dat de gevolgen een soort emotionele schade zullen veroorzaken.

Of ze denken misschien dat het kind met autisme zal uithalen als het met afkeuring wordt geconfronteerd. Wat hun redenen ook mogen zijn, volwassenen die ervoor kiezen om kinderen met autisme geen structuur en discipline te bieden, bewijzen die kinderen een slechte dienst.

Waarom discipline en structuur belangrijk zijn

Als er één ding is dat kinderen (met of zonder autisme) absoluut nodig hebben om te gedijen, dan is het wel structuur en discipline. Als er iets is dat een kind beangstigt en overweldigt, is het een gebrek aan betrokkenheid van volwassenen bij het creëren van een veilige, gestructureerde en ordelijke wereld.

Ja, het is gemakkelijker om een ​​kind met autisme niet te disciplineren. En het is verleidelijk om aan te nemen dat een kind met autisme de regels niet kan begrijpen of volgen.

In de overgrote meerderheid van de gevallen zijn autistische kinderen in staat basisgedragsregels te begrijpen en na te leven.

Die regels moeten mogelijk worden aangepast of omgebogen, afhankelijk van de omstandigheden. Maar een kind dat wordt opgevoed of opgeleid zonder het voordeel van structuur en discipline, zal vrijwel zeker de gevolgen ondervinden naarmate het ouder wordt en het onmogelijk vindt om te integreren in de gemeenschap of op de werkplek.

Mythen over autisme en discipline

Er zijn verschillende mythes over autisme die het oneerlijk of ongepast doen lijken om gedragsregels af te dwingen. Hoewel deze mythen een kern van waarheid bevatten, is het belangrijk om waarheid te scheiden van verkeerde informatie.

'Een kind dat niet kan praten, kan het niet begrijpen.'

We zijn gewend aan het idee dat verbale communicatie een teken van intelligentie is. Maar een kind met een geweldige woordenschat is niet per se beter in staat tot goed gedrag dan een kind met een beperkte woordenschat.

Zelfs een kind zonder woorden kan heel goed in staat zijn om gedragsverwachtingen te begrijpen en eraan te voldoen, ervan uitgaande dat het kind kan communiceren via een bord, een communicatiebord, PECS-kaarten of andere middelen.

Mogelijk moet u uw communicatiestijl aanpassen aan de behoeften van een kind met beperkte of geen verbale vaardigheden. Het kan bijvoorbeeld nodig zijn om uw woorden simpel te houden ('niet slaan', in tegenstelling tot 'nu Johnny, je weet dat we niet slaan in dit huis'), en misschien moet je het communicatiemiddel van het kind gebruiken . Voor de meeste volwassenen zouden dergelijke aanpassingen gemakkelijk moeten zijn.

"Kinderen met autisme misdragen zich nooit zonder een goede reden."

Het is zeker waar dat veel kinderen met autisme sterk reageren op sensorische input, en hun ongemak kunnen tonen door middel van wat ondeugend gedrag lijkt. En het is ook waar dat kinderen met autisme meer vatbaar zijn voor pesten dan gewone kinderen, wat misschien niet duidelijk is voor de volwassene in de kamer. Dus ja, soms zijn "gedragingen" het resultaat van problemen die kunnen en moeten worden aangepakt.

Niettemin zijn kinderen met autisme kinderen. Ze worden boos en slaan. Ze gooien dingen die niet mogen worden gegooid. Ze steken hun handen in hun eten of gooien hun eten op de grond.

Net als andere kinderen moeten kinderen met autisme leren dat storend gedrag niet acceptabel is en dat er alternatieve manieren zijn om gevoelens en behoeften te communiceren.

"Kinderen met autisme begrijpen de gevolgen niet."

Het is van cruciaal belang om consequenties zo te ontwerpen dat ze passen bij het kind en de situatie. Het kan voor een kind met autisme moeilijk zijn om een ​​"time-out" te begrijpen of eraan te voldoen, maar datzelfde kind kan heel goed in staat zijn om de tijd die geen videogames zijn, te begrijpen en eraan te voldoen.

De gevolgen zijn vaak verschillend voor kinderen met autisme. Aarding is bijvoorbeeld misschien geen zinvol gevolg voor een kind dat de voorkeur geeft aan tijd alleen, terwijl een korte onderbreking van de televisie het punt snel duidelijk kan maken.

(Het is duidelijk dat lijfstraffen of opsluiting in een kast of kast de verkeerde gevolgen zijn voor elk kind.)

Het komt erop neer dat elk kind het respect en de steun verdient die worden vertegenwoordigd door een duidelijke structuur, consistente regels en discipline. Deze hulpmiddelen, samen met wat flexibiliteit, geduld en verbeeldingskracht, kunnen een kind met autisme helpen zijn wereld te begrijpen en zich veilig en zelfverzekerd te voelen naarmate hij ouder wordt.

'Het is oneerlijk om een ​​kind met speciale behoeften te straffen.'

Het is natuurlijk oneerlijk om een ​​kind te straffen voor iets dat hij niet kan vermijden. Dus, bijvoorbeeld, een kind met autisme uitschelden omdat het "gestimuleerd" is of lawaai maakt, kan best onredelijk zijn. Dit zijn gedragingen die bij autisme horen, en het kan voor het kind bijna onmogelijk zijn om dat gedrag gewoon 'uit te blussen'.

Het is niet alleen eerlijk, maar ook noodzakelijk om een ​​kind met autisme te leren dat opzettelijk wangedrag onaanvaardbaar is. Door dergelijk gedrag voort te laten gaan omdat een kind "speciaal" is, ontstaat er een hele reeks nieuwe gedrags- en sociale problemen.