Overzicht van het lumbosacrale gewricht (L5-S1)

Het lumbosacrale gewricht, ook wel L5-S1 genoemd, is een term die wordt gebruikt om een ​​deel van de wervelkolom te beschrijven. L5-S1 is de exacte plek waar de lumbale wervelkolom eindigt en de sacrale wervelkolom begint. Het lumbosacrale gewricht is het gewricht dat deze botten met elkaar verbindt.

L5-S1 is samengesteld uit het laatste bot in de lage rug, genaamd L5, en het driehoekig gevormde bot eronder, bekend als het heiligbeen. Het heiligbeen is gemaakt van vijf gefuseerde botten waarvan de S1 de bovenste is.

Anatomie

De wervelkolom is de structuur van het lichaam die ons in staat stelt om rechtop te staan, maar ook om de positie van de romp en / of nek te verdraaien, te buigen en anderszins te veranderen. Er zijn meestal 24 beweegbare botten in de wervelkolom die aansluiten op het heiligbeen en het stuitbeen, die elk bestaan ​​uit meerdere botten die na verloop van tijd samensmelten.

De wervels, een andere naam voor ruggengraatbeenderen, worden als volgt opgesplitst in secties van boven tot aan de staart:

• Cervicale wervelkolom: bevindt zich in de nek en heeft zeven botten, aangeduid als C1 tot C7
• Thoracale wervelkolom: bevindt zich in het midden van de rug en heeft 12 botten. De thoracale wervelkolomwervels zijn gelabeld T1 tot T12.
• Lumbale wervelkolom: komt overeen met uw lage rug en heeft vijf botten, gelabeld L1 tot L5.
• Sacrum: Dit driehoekig gevormde bot bestaat uit vijf botten die kort na de geboorte beginnen te smelten en dit blijven doen totdat ze rond de leeftijd van 30 jaar volledig versmolten zijn. Bij het identificeren van de individuele gefuseerde botten is de aanduiding S1 tot S5.
• Stuitbeen: Het staartbeen is eveneens gemaakt van individuele botten die bij de geboorte beweegbaar zijn, maar na verloop van tijd samensmelten. Het stuitbeen is op zijn minst halfgesmolten, en in veel gevallen volledig gefuseerd, op volwassen leeftijd. De samenstellende botten zijn gelabeld als Co1 tot Co4. De meeste mensen hebben vier segmenten, maar sommige hebben er drie of vijf.

Functie

Elk deel van de wervelkolom heeft een curve en deze curven gaan in tegengestelde richtingen. In de nek en onderrug wijst de wervelkolomcurve naar voren gezien vanuit profiel, terwijl de thoracale en sacrale curven teruggaan.

De gebieden waar de richtingen van de wervelkolomcurve veranderen, worden knooppunten genoemd. Het risico op verwondingen kan hoger zijn op kruispunten omdat uw lichaamsgewicht van richting verandert naarmate de curven van richting veranderen.

De L5-S1-overgang, gelegen tussen de lumbale bocht (die naar voren zwaait) naar de sacrale bocht (die de richting van de lumbale bocht verzet en achteruit gaat) is bijzonder kwetsbaar voor verkeerde uitlijning, slijtage en letsel.

Dit komt doordat de bovenkant van het heiligbeen bij de meeste mensen schuin is geplaatst. Veroudering en letsel kunnen de kwetsbaarheid van de L5-S1-kruising nog verder vergroten.

L5-S1 is een van de twee meest voorkomende locaties voor rugoperaties. De andere is het gebied er net boven, genaamd L4-L5.

Spondylolisthesis

In de lage rug is de L5-S1-overgang vaak de plaats van een blessure die bekend staat als spondylolisthesis. Spondylolisthesis treedt op wanneer een wervel naar voren glijdt ten opzichte van het bot er direct onder.

De meest voorkomende variant van deze aandoening wordt isthmische spondylolisthesis genoemd. Isthmische spondylolisthesis begint als een kleine breuk in de pars interarticularis, een botgebied in de rug dat de aangrenzende delen van het facetgewricht met elkaar verbindt.

Hoewel dit soort fracturen de neiging hebben om vóór de leeftijd van 7 jaar op te treden, ontwikkelen de symptomen zich meestal pas op volwassen leeftijd. Degeneratie van de wervelkolom op latere leeftijd kan de aandoening verder verergeren.

De hoek van het heiligbeen kan bijdragen aan spondylolisthesis. Dit komt doordat de S1 niet horizontaal op de grond staat, maar naar voren naar beneden en naar achteren omhoog kantelt. Over het algemeen lopen personen met een grotere tilt een groter risico op spondylolisthesis.

Spondylolisthesis wordt meestal behandeld met niet-chirurgische ingrepen zoals pijnstillers, toepassing van hitte en / of ijs, fysiotherapie of epidurale steroïde-injecties.

Spinale fusiechirurgie kan effectief zijn voor het behandelen van symptomen die verband houden met spondylolisthesis, maar het vereist veel hersteltijd en kan extra risico's met zich meebrengen. Gewoonlijk wordt niet-chirurgische zorg gedurende ten minste zes maanden geprobeerd, maar als u tegen die tijd geen verlichting heeft gekregen, kan een operatie in sommige gevallen een optie zijn.