Posttraumatische artrose

Posttraumatische artrose is schade aan het kraakbeen van een gewricht na een blessure. artrose die ontstaat na een gewrichtsblessure. De meesten van ons weten dat artrose de meest voorkomende vorm van artritis is, die 27 miljoen volwassenen in de VS treft. Artrose is ook de belangrijkste oorzaak van invaliditeit van de onderste ledematen in verband met mobiliteit in de Verenigde Staten.

Naar verluidt heeft 12 procent van alle symptomatische artrose-gevallen, of ongeveer 5,6 miljoen mensen met artrose aan de onderste ledematen in de VS, posttraumatische artrose. Symptomatische artrose wordt gedefinieerd als de aanwezigheid van radiografische artrose samen met pijn, stijfheid en enige functionele beperking van het aangetaste gewricht. Radiografische artrose verwijst naar artrose die op röntgenfoto's waarneembaar is, maar niet altijd symptomatisch is.

Gewrichtsschade is een bekende risicofactor voor artrose

Er zijn verschillende bekende risicofactoren die verband houden met artrose, zoals veroudering en obesitas. Gewrichtsblessure is een van de bekende risicofactoren voor artrose.

Gewrichtsblessure kan optreden in elk gewricht na een trauma, maar het zijn de knie en enkel die worden erkend als de meest voorkomende. In de VS betreft 11 procent van alle behandelde musculoskeletale verwondingen verstuikingen en verrekkingen van de knie of het been. Het type gewrichtsblessure dat gepaard gaat met posttraumatische osteoartritis kan een breuk, kraakbeenbeschadiging, acute ligamentverstuiking of chronische ligamenteuze instabiliteit zijn.

Prevalentie van posttraumatische artrose

Geschat wordt dat 13 miljoen Amerikaanse volwassenen, 60 jaar of ouder, radiografische artrose van de knie hebben. Van die groep hebben ongeveer 4 miljoen mensen symptomatische artrose van de knie. Op basis van de studieresultaten is gesuggereerd dat ongeveer 10 procent van alle gevallen van artrose bij de knie meer specifiek posttraumatische artrose is. Mensen die hun knie verwonden, hebben 4,2 keer meer kans op artrose dan mensen zonder knieblessure.

Artrose van de enkel is veel zeldzamer. Volgens de Journal of Athletic Training heeft slechts één procent van de wereldbevolking artrose aan de enkel die verband houdt met welke oorzaak dan ook. Mensen hebben 10 keer meer kans op de diagnose knieartrose dan enkelartrose. Gewrichtsblessure of trauma is duidelijk de belangrijkste oorzaak van artrose van de enkel, met 20 tot 78 procent van alle gevallen van enkelartrose die specifiek verband houden met posttraumatische artrose.

Posttraumatische heupartrose is goed voor slechts 2 procent van alle gevallen van heupartrose. De prevalentie van posttraumatische heupartrose is echter aanzienlijk hoger onder het leger, misschien wel 20 procent. De prevalentie van posttraumatische osteoartritis in de schouder wordt geschat op 8 tot 20 procent bij mensen die geopereerd moeten worden wegens anterieure glenohumerale instabiliteit.

Knieblessure

Hier zijn enkele statistieken over knieblessures om de omvang van het probleem te illustreren:

• De knie is betrokken bij 15 procent van alle sportblessures op de middelbare school.
• Elk jaar komen in de VS ongeveer 250.000 verwondingen aan de voorste kruisband (ACL) voor.
• Van de 250.000 met ACL-verwondingen, ondergaan 175.000 een operatie voor ACL-reconstructie.
• Ongeveer 75 procent van de gevallen van ACL-letsel heeft ook schade aan de meniscus.
• Zowel ACL- als meniscusletsel wordt beschouwd als een hoog risico op posttraumatische artrose.

Interessant genoeg onthulde een systematische review dat de prevalentie van posttraumatische artrose hoger was bij degenen die een reconstructieoperatie hadden ondergaan voor hun beschadigde ACL in vergelijking met degenen die geen reconstructie hadden ondergaan. 'Tijd sinds blessure' speelde echter een rol. Er werd vastgesteld dat mensen met reconstructie in de 20 jaar na verwonding een hogere prevalentie van posttraumatische osteoartritis hadden dan degenen die dat niet deden, zoals hierboven vermeld, maar in het derde decennium (dwz 20 tot 30 jaar na verwonding), de mensen die geen ACL-reconstructie ondergingen, hadden een 34 procent grotere prevalentie van posttraumatische artrose dan degenen die een reconstructie ondergingen.

Hoewel meniscusletsel en operaties ook verband houden met posttraumatische artrose, lijkt er na 2 jaar (na het letsel) geen significant verband te zijn. Volledige meniscusresectie lijkt meer verband te houden met de ontwikkeling van posttraumatische artrose dan meniscusherstel of gedeeltelijke meniscectomie.

Wat specifiek posttraumatische artrose veroorzaakt na ACL of meniscusletsel, wordt niet volledig begrepen. Bijdragende factoren zijn waarschijnlijk verhoogde inflammatoire markers, weefselschade door een verwonding die het degeneratieve proces versneld op gang brengt, afbraak van kraakbeen en veranderde gewrichtsbelasting of andere biomechanische veranderingen bij zowel gewonde als gereconstrueerde patiënten. Een andere belangrijke factor kan de spierzwakte van de quadriceps zijn die optreedt na een knieblessure. Ook dat kan de gewrichtsbelasting beïnvloeden en abnormale belasting kan het kraakbeen beïnvloeden.

Enkelblessure

Statistieken over enkelblessures laten zien dat het ook een relatief veel voorkomende blessure is:

• Enkelblessures zijn de oorzaak van 20 procent van de bezoeken aan spoedeisende hulp.
• De enkel is betrokken bij 23 procent van de sportblessures op de middelbare school.
• De meeste enkelblessures zijn te wijten aan laterale enkelverstuikingen.
• Geschat wordt dat er elke dag 25.000 enkelverstuikingen optreden in de VS.
• Ondanks het aantal verstuikingen is 37 procent van de gevallen van posttraumatische enkelartrose het gevolg van fracturen.

Behandeling van posttraumatische artrose

De behandeling van posttraumatische artrose volgt in het algemeen die van artrose. Er zijn niet-chirurgische behandelingsopties, waaronder gewichtsverlies, laterale wigzolen, beugels / steunen en lichaamsbeweging. Er zijn medicijnen, voornamelijk analgetica en niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen (NSAID's), evenals injecties met hyaluronzuur of corticosteroïden. Gewrichtsvervangende chirurgie is een andere behandelingsoptie, maar er moet rekening worden gehouden met de leeftijd van de patiënt. Chirurgie is minder optimaal voor jongere patiënten, omdat ze hun prothese kunnen overleven en onderweg een of meer chirurgische revisies nodig hebben.

Het komt neer op

Letsel alleen kan er niet toe leiden dat zich posttraumatische artrose ontwikkelt in een aangetast gewricht. In feite kunnen er genetische factoren bij betrokken zijn. Genetische factoren waarvan wordt erkend dat ze bijdragen aan artrose, kunnen ook bijdragen aan posttraumatische artrose. Het is een ingewikkeld proces, maar we weten dat gewrichtsblessures een chronisch remodelleringsproces in kraakbeen en ander gewrichtsweefsel veroorzaken. De veranderingen in het gewricht die het gevolg zijn van het hermodelleringproces kunnen leiden tot posttraumatische artrose, vooral bij mensen die er genetisch vatbaar voor zijn.

De tijd die nodig is om van gewrichtsblessure naar posttraumatische artrose te komen, kan bij mensen met een ernstige fractuur minder dan een jaar duren, of wel tien jaar, zo niet langer, bij mensen met ligamenteuze of meniscusletsel. Ook hebben oudere mensen (d.w.z. ouder dan 50 jaar) met een fractuur meer kans op het ontwikkelen van artrose dan degenen die jonger zijn.