Als je iemand kent die heeft gestudeerd om dokter te worden, of als je tv-programma's kijkt die plaatsvinden in medische instellingen, heb je waarschijnlijk wel termen gehoord als 'stagiair', 'inwoner' of 'bijwonen'. Hoewel ze allemaal als artsen worden beschouwd, hebben ze niet allemaal hun medische opleiding voltooid. Als u de verschillen tussen hen kent, kunt u hun ervaringsniveau bepalen en of ze echt genoeg ervaring hebben om u te helpen.
Ariel Skelley / Getty ImagesHier een overzicht van de stappen die genomen moeten worden om dokter te worden en een "spiekbriefje" voor wie is wie.
Medische school
Om arts te worden, moet iemand eerst een bachelordiploma behalen. Vervolgens moet hij vier jaar medische opleiding volgen en afronden.
De eerste twee jaar van de medische opleiding bestaan voornamelijk uit klassikaal werk, waarbij de basisprincipes van anatomie, ziekten en lichaamsfuncties worden geleerd. De tweede helft van de medische opleiding bestaat uit klinisch, praktijkgericht geduldig werk, meestal in een academisch ziekenhuis of academisch medisch centrum.
Medische studenten roteren door verschillende specialismen, zoals chirurgie, kindergeneeskunde of neurologie om meer te weten te komen over elk vakgebied, zodat ze kunnen beslissen wat voor hen het meest interessant is. Je zult ze in ziekenhuizen zien, maar ze hebben hun opleiding niet afgemaakt en ze hebben geen vergunning, dokters.
Zodra een geneeskundestudent de vierjarige medische opleiding heeft voltooid, studeert ze af en voegt de MD (arts) of DO (arts van osteopathische geneeskunde) aan haar naam toe en wordt inwoner.
Residentie
Als studenten de medische school afmaken, vragen ze een "residentie" -programma aan. Sommige medische scholen gebruiken de term stagiair om het eerste jaar van residentie te beschrijven. Residentieopleiding is ook het moment waarop nieuwe artsen een salaris beginnen te trekken voor hun werk met patiënten. De naam "bewoner" komt van het feit dat jaren geleden veel bewoners in door ziekenhuizen geleverde woningen woonden, zodat ze 24 uur per dag, 7 dagen per week bereikbaar waren.
In sommige staten hebben artsen een vergunning om de huisartsgeneeskunde te beoefenen na het afronden van de medische school en een eenjarige residentie-stage.
Om een vergunning als specialist te krijgen, hebben deze nieuwe artsen nog vele jaren studie te gaan, afhankelijk van hun gekozen specialiteit. Om bijvoorbeeld een algemeen internist te worden, mag een arts nog drie jaar studeren. Om neuroloog te worden, kan het zes of zeven jaar duren.
Sommige zeer gespecialiseerde programma's en subspecialiteiten, zoals endocrinologie of pediatrische cardiologie, vereisen mogelijk nog meer training. Dit staat bekend als een fellowship.
Behandelend arts
Als een arts eenmaal zijn residentieopleiding en fellowship heeft voltooid, zal hij, als dit vereist is voor zijn specialiteit, als een "behandelende arts" worden beschouwd en kan hij zijn eigen geneeskunde beoefenen. In de meeste staten is dit het moment waarop hij zijn vergunning zal ontvangen. Hij kan er ook voor kiezen om gecertificeerd te worden, wat betekent dat hij niet alleen de vereiste opleiding heeft afgerond, maar ook bepaalde vormen van ervaring.
Behandelende artsen die zijn aangesloten bij academische ziekenhuizen of academische medische centra zullen ook de leiding krijgen over bewoners die hun nieuwe vaardigheden oefenen.
Verwarring over inwoner versus behandelend arts
Patiënten moeten begrijpen dat bewoners geen volwaardige artsen zijn, ook al hebben ze MD of DO naast hun naam staan. Bewoners zijn nog steeds studenten, krijgen on-the-job training, oefenen op echte patiënten met echte medische problemen. De meeste bewoners werken in ziekenhuizen. Terwijl ze werken onder auspiciën van een behandelende arts, is het niet ongebruikelijk dat de patiënt die behandelende arts nooit ziet. Wijze patiënten weten dat ze de dokter die ze in een ziekenhuis zien moeten vragen of ze een inwoner of een behandelende arts is. Als er zich problemen voordoen, of als u denkt dat er problemen kunnen ontstaan, zorg er dan voor dat u direct door de behandelende arts wordt behandeld.
Dit is vooral belangrijk als u een operatie moet ondergaan. Operaties worden vaak uitgevoerd door bewoners, wat betekent dat bewoners hun on-the-job training krijgen bij echte patiënten die mogelijk delicate operaties nodig hebben. De behandelend chirurg zal meestal in de buurt kijken.
Als uw operatie er een is die veel voorkomt, vindt u het misschien niet erg als een bewoner deze uitvoert. Op deze manier zorgen bewoners ervoor dat hun praktijk behandelend arts wordt. Als uw operatie echter ongebruikelijk is, of als u andere medische problemen heeft die de operatie delicater of lastiger maken, moet u erop staan dat de behandelende arts degene is die uw operatie daadwerkelijk uitvoert.
Operatiepatiënten kunnen er zeker van zijn dat de behandelend chirurg klaar is om de operatie uit te voeren, maar later zal een verpleegkundige, anesthesist of operatiekamertechnicus erachter komen dat het een bewoner was die ze heeft geopereerd.
Om ervoor te zorgen dat u dat niet overkomt, moet u assertief zijn. Als u een operatie moet ondergaan, vraag dan specifiek wie die operatie zal uitvoeren. Als u wordt verteld dat de behandelende arts die operatie zal uitvoeren, vraag dan of er bewoners aanwezig zullen zijn. U zult erop willen aandringen dat de behandelende chirurg de scalpel daadwerkelijk vasthoudt, de incisies maakt en anderszins de eigenlijke operatie zelf uitvoert.
Permanente educatie
De opleiding van een arts houdt nooit op. Na haar residentie zal ze de vereisten voor permanente educatie nastreven, zodat ze op de hoogte blijft in haar vakgebied. Ze zal CME's verdienen, studiepunten voor voortgezet medisch onderwijs, die haar helpen nieuwe vorderingen te maken in haar vakgebied. Haar certificeringsraad zal jaarlijks een bepaald aantal CME's nodig hebben om die certificering te behouden.
