Het begrijpen van kankergenetica en hoe het een rol speelt bij melanoom, klinkt misschien als een ontmoedigende taak. Maar als u de tijd neemt om dat te doen, kunt u uw risico beter begrijpen - en wat u eraan kunt doen.
Eva Plevier / Stocksy United
Cancer Genetics
Kanker begint wanneer een of meer genen in een cel muteren (veranderen van hun normale vorm). Dit creëert ofwel een abnormaal eiwit of helemaal geen eiwit, waardoor gemuteerde cellen zich ongecontroleerd vermenigvuldigen.
Een groot aantal genen wordt onderzocht op hun rol bij melanomen, waaronder erfelijke genen en genetische defecten die zijn verkregen door omgevingsfactoren, zoals overmatige blootstelling aan de zon. Tot dusver vertegenwoordigen specifieke genetische variaties slechts 1% van alle melanoomdiagnoses, hoewel een onderzoek uit 2009 onder tweelingen met melanoom aantoonde dat 55% van het totale melanoomrisico van een persoon te wijten kan zijn aan genetische factoren. in de kinderschoenen, maar de hoop is groot dat in de nabije toekomst genetische tests zullen helpen bij het screenen, diagnosticeren en behandelen van melanomen.
Overgeërfde genmutaties bij melanoom
Voorbeelden van genmutaties die van ouder op kind worden doorgegeven, zijn onder meer:
CDKN2A: Mutaties in deze regulator van celdeling zijn de meest voorkomende oorzaken van erfelijk melanoom, maar deze mutaties zijn in het algemeen nog steeds zeer zeldzaam en kunnen ook voorkomen in niet-erfelijke gevallen van melanoom.
Mensen met familiair melanoom hebben vaak een groot aantal onregelmatig gevormde moedervlekken (dysplastische naevi) en krijgen op relatief jonge leeftijd (35 tot 40 jaar) de diagnose melanoom. Aangezien meer mensen met mutaties in het CDKN2A-gen tijdens hun leven melanoom zullen ontwikkelen, zijn er commerciële tests ontwikkeld voor CDKN2A, hoewel het niet duidelijk is of de resultaten van de test ten goede komen aan mensen die het gen dragen. Een verwante maar nog zeldzamere mutatie zit in het CDK4-gen, dat ook controleert wanneer cellen zich delen en het risico op het ontwikkelen van melanoom verhoogt.
MC1R: steeds meer bewijs toont aan dat hoe groter het aantal variaties in een gen genaamd MC1R (melanocortine-1-receptor), hoe groter het risico op melanoom is. Het gen speelt een belangrijke rol bij het bepalen of een persoon rood haar heeft, eerlijk huid en gevoeligheid voor UV-straling. Mensen met een olijfkleurige en donkere huid en die één of meer variaties van het gen dragen, kunnen een hoger dan gemiddeld risico op melanoom hebben, maar het hebben van de MC1R-mutatie brengt een meer gematigd risico met zich mee dan de CDKN2A- of CDK4-mutaties. Onlangs zijn andere genen geïdentificeerd die betrokken zijn bij huidpigment die ook de gevoeligheid voor melanoom kunnen verhogen, waaronder TYR (tyrosinase), TYRP1 (TYR-gerelateerd eiwit 1) en ASIP (agouti-signaaleiwit).
MDM2: De genetische variant van MDM2 verschijnt in de "promotor" van het gen, een soort stroomschakelaar die bepaalt wanneer het gen wordt ingeschakeld en hoeveel kopieën er in een cel worden geproduceerd. Onderzoek gepubliceerd in 2009 toonde aan dat het vrouwen - maar niet mannen - vatbaar maakt voor het ontwikkelen van melanoom op jongere leeftijd (jonger dan 50 jaar). Het hebben van deze mutatie kan zelfs krachtiger zijn dan andere risicofactoren voor melanomen, zoals een voorgeschiedenis van blaarvorming. zonnebrand, lichte huid en sproeten.
Als u een ouder of broer of zus heeft met melanoom, is uw risico op het ontwikkelen van melanoom groter dan de gemiddelde persoon, maar het risico is nog steeds klein en in veel gevallen wordt het defecte gen niet gevonden. Desalniettemin raden de meeste deskundigen ten zeerste aan dat mensen die zich zorgen maken over hun familiegeschiedenis van melanoom, een genetisch consulent raadplegen en uw arts vragen over deelname aan genetisch onderzoek, zodat er meer kan worden geleerd over hoe genetische mutaties het risico op melanoom beïnvloeden. Minimaal moeten mensen met een risico op erfelijk melanoom de zonveiligheid oefenen en hun huid elke maand zorgvuldig onderzoeken vanaf de leeftijd van 10 jaar om te kijken naar veranderingen in het uiterlijk van moedervlekken.
Let op: er zijn andere mutaties gedocumenteerd, ook in de POT1-, ACD- en TERF2IP-genen.
Genmutaties die er zijnNietOvergeërfd
Genmutaties die niet worden geërfd maar eerder worden verworven door omgevingsfactoren zoals de zon, zijn onder meer:
BRAF: Studies hebben een niet-erfelijke mutatie in het BRAF-gen geïdentificeerd die de meest voorkomende gebeurtenis lijkt te zijn in het proces dat leidt tot melanoom; het is waargenomen bij 40% tot 60% van de kwaadaardige melanomen.
P16: een tumoronderdrukkend gen dat abnormaal kan zijn in sommige niet-erfelijke gevallen van melanoom. Genetische mutaties die Ku70- en Ku80-eiwitten reguleren, kunnen processen verstoren die DNA-strengen repareren.
EGF: Onderzoekers bestuderen mutaties in een gen dat een stof maakt die epidermale groeifactor (EGF) wordt genoemd. EGF speelt een rol bij de groei van huidcellen en wondgenezing en kan verantwoordelijk zijn voor veel niet-erfelijke gevallen van melanoom, hoewel studies niet consistent zijn met betrekking tot het verband.
Fas: Mutaties in genen die Fas-eiwitten reguleren, die betrokken zijn bij een natuurlijk proces van zelfvernietiging van cellen, apoptose genaamd, kunnen ervoor zorgen dat melanoomcellen ongecontroleerd prolifereren.
De moleculaire processen die leiden tot de eerste ontwikkeling en de metastase van niet-familiair melanoom zijn buitengewoon complex en beginnen nu pas onderzocht te worden. Letterlijk zijn er in het afgelopen decennium duizenden onderzoeksrapporten over melanoomgenetica gepubliceerd. Deze vorderingen zullen hopelijk leiden tot de identificatie van veel nauwkeurigere tests voor de diagnose en prognose van melanoom, evenals tot effectievere behandelingsdoelen voor deze verwoestende ziekte.
.jpg)
